Ölüme Sesleniş

Ben bir yolda,uzağa giderim yavaş yavaş,

Ne arkamdan çağıran ne de seslenen olur

Ölüm! Bana rüzgarlar gibi sessizce yaklaş

Belki meçhul bedenim o zaman huzur bulur

Yollar uzun,nerede biteceği bilinmez

Hiçbir gayemiz yokmuş gibi gidiyoruz

Gidenler bilir ya,bir daha geri gelinmez

Sona doğru mum gibi eriyip bitiyoruz

Vakitler belli,geri sayımdadır saatler

Belki ölüm bana bir cenk sesiyle gelecek

Olacak tutulmayan sözler yada vaatler

Sonumuz Azrail?in nefesiyle gelecek

Kara toprakların içinde sessizce yatarken

Düş göreceğim,irem çiçeklerini koklayıp

Cennette nur nehrine dalmak varken

Ne edem ruhumu,fâni bedende saklayıp

Tahta odamın camında yeşil bir perde var

Perde ki kapatmış dışarısı görünmüyor

Sadece mazide kaldı ki o yaşananlar

Öldükten sonra artık hatırda canlanmıyor

Alıntı