Sen Gittin

Sen Gittin

Sen gittin

Hayatın öbür ucunda bıraktın beni

Issızlaştı şehir

Yetim kaldı şarkılar

Sen gittin Ummanımı besleyen dereler gitti

Enlemler boylamlar

Ülkeler gitti

Şaşırdı yönleri kuzey ve güney

Demirden kavilik, yelden hafiflik

Savaşlar barışlar gitti

Sen gittin Aşımın hamuru gitti

Sen gittin Yapımın çamuru gitti

Sen gittin Nisanın yağmuru gitti

Sen gittin Dünyanın uğuru gitti

Söylesene ağzımın tadı mı kalır

Hangi beyaz keyif çatar çayımda

Sen gittin aralandı sahte dünyam yokluğa

Bir yağ emmez çıkrık kolu hatıran

Sen içimde büyüdükçe, ben küçülüyorum

Adını kazıyamadı zaman

Nar tadından

Kar suyundan

Sen gittin Devletim gitti

Sen gittin Servetim gitti

Sen gittin İzzetim gitti

Sen gittin Saadetim gitti

Yıkılmış bir hisar kaldı tevarüs

Bulutlara kan karıştı ardından

Sen gittin Örtüm gitti

Açıktayım cascavlak

Muhteşem rüzgarlar dağımı yoklar

Tüm yangınlar beni yakar önce

Tipi bir yandan boran bir yandan biler dişini

Bende kalan en son yanını ister

Sen gittin Elim gitti

Sen gittin Dilim gitti

Sen gittin Gülüm gitti

Baştan sona diken dolu gülistan

Yediveren suya saldı ıtrını

Kırağı düştü bülbüllerin sesine

Akreplere kaldı bütün türküler

Sen gittin Kalakaldım tamtakır

Zenginliğim eteğinle sürüldü

Bir yığın suç, zillet bastı hanemi

Ateşten gömlek giydim, şerbet içtim kızılcık

Tacirlere bayram oldu gidişin

Sen gittin Ben bittim

Ne olur

Benden uzak tutma nurunu

Nerde aşk varsa oraya yetişir elin

Yalnızlıklardan beni yine

Korursa sevdan korur ancak?

Abdulbaki KÖMÜR