Benim Adım Sonbahar

Benim Adım Sonbahar

böyle başlarmış ölüm
sansarlar yavaş yavaş kemirirmiş
her kıvılcımda bir yangın
yürekler ateşe kesilirmiş

söz etme kavuşmalardan
bırak sayfalar boş kalsın
ölüm dağınık
bütün cesetleri topla giy kendine
sus öylece kal

okyanus kucaklayan çıkmaz sokaklar ve anahtarsız kapılar bilir bunu
kanayan uçlarında karanlık göl, canlı cesetler yıkanan
ve gel-gitlere bırakılan mutluluk
ölen günün ağzında
o doğmak bilmeyen çocuk

atlasına umut diye açtığın yelken, titrediğin tenha
asaletsiz zat, ipliği pazara çıkmış bir cellat
bırak yürüsün
çürüsün toprak, çürüsün ceset
bakışsız
haykırışsız
yankısız, bir nihayet

böyle zehredilirmiş
böyle tüketilirmiş hayat tozdan tülün ardından
çoğalan yozdan yobazdan sorma
arama hükümranların şölen sofrasında
kartalların akbabaların uçtuğu dorukta her dağın ardı karanlık değil mi
döner hiç durmadan, bıçaklar döner
ekmek
kan
ve leke
iç-içe

gözlerin
saçların düğüm
hayat: düğüm üstüne kördüğüm
askıya alınca birileri
yolcusuz yollarda beklediğin, sahiplendiğin kış değil mi
çığ düşer gibi bırak kaysın toprak ayaklarının altından

acı: o dinmeyen meret
dokunamadığın, tutunamadığın dolanan damarlarında
avuçlarında bir tutam karanlık
mühürlü mahzen

ah sen! !
sen ak / akabildiğin kadar
ak acı su yol senindir
kesiverdin gözlerimi karanlığa
soğuk bir vedaydın dolandın boynuma
yürü cellat
güneş düşmüş ağzına, yol senindir
benim adım sonbahar
unutma
s o n b a h a r / s o n s u z a / k a d a r / t ü k e n i ş t i r

Müsade Özdemir