Ruh ..

Ya bin yıl, ya bin asır sonra o gün gelecek

Koklarken küllerimi mezarımda bir böcek

O kadar yanacak ki, bir yüksüklük toprağım,

Yerden bir damar gibi kopup fışkıracağım!

Ve birden bakacağım, her tarafım bitişmiş,

Başım, toprak altında bir maden gibi pişmiş

Nefesten daha ince bir ipek kumaş derim;

Fosfordan daha parlak, ince uzun ellerim

Dalacağım kendimin hayran hayran seyrine,

Diyeceğim: Bu dönen şeyler eski yerine,

Benim diye baktığım şeyler miydi bir zaman?

Külümün rüyası mı yoksa gördüğüm? Aman!

Başımda açılacak fânilerin seması,

Ve onların toprağa gerçek diye teması,

Bir tatlı vehim gibi içimi bayıltacak;

Toprağın, koşacağım, üzerinde yalnayak;

Şehrin, dolaşacağım kuş gibi etrafında;

Bir beyaz hayaletin upuzun çarşafında,

Gezeceğim, doğduğum evin odalarını

Geceleyin, koskoca şehrin lambalarını,

Bir keskin üfleyişim söndürmeye yetecek;

Korku, şehrin çelikten sesini tüketecek

Herşey susacak o ân, çalınacak kapılar;

Kiremitleri yaprak yaprak alan bir rüzgâr,

Ağzımdan haykıracak, uzun, gizli, çapraşık

Erişilmez fikir ki, düğüm düğüm dolaşık

Sarıldıkça boşanan yumak, çözülen demet;

Başı görünmez hayâl, sonu gelmez nedamet

Üstad Necip Fazıl Kısakürek 1931