Ey Sevgili! En Sevgili!

Ey Sevgili! En Sevgili! Aşkımın tahtına oturan, naz makamının efendisi

Dünya insanının Sana muhtaç anları, nisan sabahlarıydı

Senin olmadığın iklimlerin yağmurları bulanıktı

Ötelerden bir rahmet düşmüyor, gönül yamaçları baharı bilmiyordu

Kâinata teşrifinle gönüller, cennet yamaçlarının rengini aldı

hayat çeşmesinin ufukları damla damla görünmeye başladı

Ne büyük şerefti Seni bilmek Seni bize bildiren Rabb’e şükürler olsun

Adını, konuşmaya başladığımız zaman öğrendik

İlk ezberlediğimiz, belki Senin ismindi

Gönül heybemde gözyaşlarım, yürek tezgâhımda işlenen sancılarım

Senden dilendiğim şefaatin var dilimde İçim, en derin yerinde sızlıyor

Öyle bir sızı ki sese versem, kim bilir deli divane derler

Varsın kimse duymasın hıçkırışımı

Bu hicranımı Sana ulaştırmak istiyorum ben

Ey kendisine yollanan selamları işiten vefalı dost!

Sana ümmet olmak için Seni sevmek yeterse eğer, işte ben seviyorum

Elbette seviyorum Mutlaka seveceğim Nasıl sevmem?

Kalbimin bütün zincirleriyle nasıl bağlanmam sana?

Kimler Seni ölesiye sevmedi ki Ya ResulALLAH

Hz Bilâl’e kızgın kumlar üzerine dayanma gücü veren

Sana olan bağlılığı ve sevgisi değil miydi?

Hz Ebubekir’e, “Anam babam Sana feda olsun Ya Resulallah

dedirten bu sevgi değil miydi?

Kendisini bıraktığını düşünüp Hz Musab,

Sana olan sevgisi yüzünden Cenab–ı Hakk tarafından şehadet mertebesiyle

ödüllendirilmemiş miydi?Nasıl sevmem?

"Elbette seviyorum ve seveceğim Bir ömür boyu”

Alıntı