&Quot;Umut&Quot;Lara Gömülmek

"Umut"lara Gömülmek

Ameliyat masasına oturmamıştı henüz

Henüz çırpınmaya başlamıştı o minicik yüreği

Hastaydı, korkuyordu, titriyordu; biliyordu öleceğini

Doktor söylerken annesine, gizlice dinlemişti kapının ardından

Üzülmemeli, üzüntüsünü belli etmemeliydi ailesine

Kendisi de biliyordu babasının çalışmadığını,

Yokluğa kahrettiğini

Bu yüzden gelmemişti babası hastane kapısına

"Ya bana o acı haberi verirlerse!" diye düşünüyordu, aklı çıkıyordu!

Kimsecikler görmesin diye derinden, sessizce ağlıyordu

Doktor iki ay ömür biçmişti bu minicik bedene

"İki ay ya yaşar, ya yaşamaz Ameliyat edersek belki, bir ümit" Ümit!

Ailesi sıkıntılı, küçüğüm düşünceliydi

Her geçen gün biraz daha yaklaşıyordu ölümün soğuk bedenine

Aslında korkmuyordu ölümden

Aylardır çektiği ızdırabın sonu olacaktı bu ayrılış

Çektiği, çektirdiği sıkıntıların keyifli intiharı!

Bir gün sokakta arkadaşlarıyla oynarken yığılıvermişti yere

Öylesine masum duruyordu, cansız

Az sonra feryatlar içerisinde koşageldi annesi

Çok telaşlıydı

"Yavrum, bebişim, kuzucum uyan!"

Hafiften araladı gözlerini "Anne" diyebildi sadece "Anne!"

Ölmemişti henüz Ölüm kolay değildi, bunu O da biliyordu

Melekler gibi uyurken yaşadıkları geçti gözlerinin önünden

Yaramazlıkları, sevinçleri, üzüntüleri,

Babasının karne hediyesi olarak -dişinden, tırnağından arttırarak- aldığı

O kırmızı bisikleti

Ve bisikletten düşüp kanattığı kolunu annesinin bir "Melek" edasıyla sarışı

Sonra, sonra ikinci sınıfta arkadaşının altına koyduğu raptiyeyi hatırladı

Nasıl da fırlamıştı yerinden zavallı!

O zaman dileyememişti;

"Keşke " diyordu içinden "Onunla tekrar karşılaşabilsek Bir özür için

Keşke!"

Eve taşımıştı annesi oğlunu, yüreğini

Babası yoktu evde, iş aramaya çıkmıştı

Komşular gelmişti neden sonra Annesi halen ağlıyordu

Teskin edilemez bir hal almıştı çaresizliği

Komşular üzgün Üç saat olmuştu kendinden geçeli

Yeniden "Anne!" dedi kısık bir sesle, ürkek

Ağlamaklı gözleri parladı annesinin;

"Oğlum, yavrum, bitanem buyur!"

"Açım anne, karnım aç!"

Sözünü bitirmeden fırlamıştı mutfağa annesi

Alelacele bir şeyler hazırlamalıydı kuzucuğuna

Öyle sıradan bir şeyler olmamalıydı

Bir koşu kasaba gidip ikiyüzelli gram et aldı Veresiye!

"Al yenge" demişti kasap, babacan bir tavırla "Mehmet abinin haysiyeti yeter!"

Eve koşar adımlarla gelmişti

Çocuğa baktı, komşulara baktı Ve hiçbir şey söylemeden mutfağa yöneldi

Hazırlarken yemeği, bir kuşku düştü yüreğine;

Neden kımıldamıyordu bebişi!?

Telaşlı bir şekilde tekrar döndü odaya;

Diz çöktü, ellerini ellerinin arasına aldı korkarak

Sonra minicik bedenini

"Umut! Umut! Umut!" Ses gelmiyordu!

Son bir kez daha "Umut!" dedi çaresizce ve derinden

Başı önüne düştü

Yeniden gözlerini aralamıştı ciğerinin yarısı

Bu kez hırıltılı bir şekilde "Açım anne!" dedi

Annesi ağlıyordu, annesi ölüyordu!

Hızlıca mutfağa yöneldi

Hemen hemen hazırdı küçük Umut'un yemeği

Birden acı bir feryat yükseldi içerden "Eyvah!"

Komşulardan birinin sesiydi bu

Düşüverdi elindeki yemek tavası! Donakalmıştı annesi

Ayakta duracak dermanı kalmamıştı artık Dayadı sırtını duvara,

Bir pişmanlık deryasına

"Artık hiçbir şeyin anlamı yok" diye geçiriyordu içinden "Pişmanlığın da"

"Ameliyat etmeliydik ne pahasına olursa olsun Ameliyat!"

Olmadı

Babası elinde portakal kasesiyle dönmüştü eve -Veresiye!-

Umut çok severdi çünkü

Kapıdan içeri girince aynı ürkütücü manzaraya bir de O tanık oldu

Sıktı yumruğunu; doldu gözleri Duvarları parçalamak istiyordu

Ama neye çare artık?

Meleği cansız yatıyordu yerde!

Ölüm birine bu kadar mı yakışır?

Oğluna söyledikleri geldi aklına babasının

"Ben sana gülüm desem, bir tek gülle bahar gelir!"

Güle güle oğlum!

Salih Kurt