Utandım İnsanlığımdan | Abdulkadir Karaman

UTANDIM İNSANLIĞIMDAN

Sırtına yapışmış aç keneleri

Yara, bere olmuş kan sinekleri

İnsana yapılan işkenceleri

Görünce utandım insanlığımdan

Siyah, beyaz, sarı mühim mi rengi?

Canı can, kanı kan, var mı bir dengi

Yok etmek isterler arzdan mihengi

Görünce utandım insanlığımdan

Alemin yükünü götüren odur

Külfette nimeti bitiren odur

Açlık, yokluk, kıtlık yetiren odur

Görünce utandım insanlığımdan

Armağan eylemiş sahibi mülkü

Taşır ezel, ebet bu ağır yükü

İnsana eziyet yakışmaz çünkü

Görünce utandım insanlığımdan

Acı, çile ne var garibe yükler

İnsafsız, vicdansız çiğner, sürükler

Ne kadar alçakmış adı büyükler

Görünce utandım insanlığımdan

Yedirmezler zayıflara tatlı aş

Bunların yüreği ya mermer ya taş

Barış için diye yaparlar savaş

Görünce utandım insanlığımdan

Uyuşmuş beyinler, hâkim atâlet

Görülmemiş böyle korkunç rezâlet

Gaspedilmiş, yok hak, hukuk, adâlet

Görünce utandım insanlığımdan

Abdulkadir Karaman