Ben Senin Beni Sevebilme İhtimalini Sevdim.

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-09-2012

soğuk ve şehirlerarası

otobüslerde vazgeçtim

çocuk olmaktan

ve beslenme çantamda

otlu peynir kokusuydu babam

Ben seninle bir gün Veyselkarani`de haşlama yeme ihtimalini sevdim

İlkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında

(ankara`da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman)

özlemeye başladım herkesi

Ve bu hasret öyle uzun sürdü ki,

adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra

Bizim Kemalettin Tuğcu`larımız vardı

Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı

Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan

kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık

Ben doktor oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla

Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu, pütürlü duvarlara

ve Türk Dil Kurumu`na inat bir Türkçeyle

Ağbilerimizden öğrendik, Ş harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi

Ankara`ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu

Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri

Oysa Ankara`da hiç sevişmedim ben

Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim

(Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak

)

Ankara`ya usul usul kurşun yağıyordu

Ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri

Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim

Ve hiçbir mahkeme tutanağına geçmedi adım

çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece

sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde

ama sen yoktun

Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni tenefüs saatlerinde

Okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine götürüyordu

Ben, senin benimle Tunalı Hilmi Caddesi'ne gelebilme ihtimalini seviyordum

Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum

yaz sıcağı toprağa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini

Sonra otobüs oluyordum,

kırık yarık yoların çare bilmez sürgünü

Ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum Muş ovasının yalancı maviliği

Otobüs oluyordum bir süre

Yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum,

yanağım otobüs camının garantisinde

Otobüs oluyordum

Bir ülkeden bir iç ülkeye

Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum

Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin

Korkuyordum

Sonra iniyordum otobüsten

Çarşıdan bizim eve giden,

ömrümün en uzun,

ömrümün en kısa,

ömrümün en çocuk,

ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum

Çünkü sonunda annem oluyordum

babam kokuyordum sonunda

Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim, çocuk olmaktan

Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam

Ben seninle bir gün Van`daki bir kahvaltı salonunda

Ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiği) bir yol üstü lokantasında

Ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan Doğubeyazıt`ın herhangi bir toprak damında

Ben seninle herhangi bir insan elinin terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim

Ben senin,

beni sevebilme ihtimalini sevdim!

Yazan : Yılmaz ERDOĞAN

10-09-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ben Senin Beni Sevebilme İhtimalini Sevdim. soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim çocuk olmaktan ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam Ben seninle bir gün Veyselkarani`de haşlama yeme ihtimalini sevdim İlkokulun silgi kokan, tebeşir lekeli yıllarında (ankara`da karbonmonoksit sonbaharlar yaşanırdı o zaman) özlemeye başladım herkesi Ve bu hasret öyle uzun sürdü ki, adam gibi hasretleri özlemeye başladım sonra Bizim Kemalettin Tuğcu`larımız vardı Bir de camların buğusuna yazı yazma imkanı Yumurta kokan arkadaşlarla paylaşılan kahverengi sıralarda, solculuk oynamaya başladık Ben doktor oluyordum sen hemşire, geri kalanlar kontrgerilla Kırmızı boyalarla umut ikliminde harfler yazılıyordu, pütürlü duvarlara ve Türk Dil Kurumu`na inat bir Türkçeyle Ağbilerimizden öğrendik, Ş harfinden orak çekiç figürleri türetmeyi Ankara`ya usul usul karbonmonoksit yağıyordu Ve kapalı mekanlarda sevişmeyi öneriyordu haber bültenleri Oysa Ankara`da hiç sevişmedim ben Disiplin kurulunda tartışılan aşkım olmadı benim (Sınıfça gidilen pikniklerde kıçımıza batan platonik dikenleri saymazsak) Ankara`ya usul usul kurşun yağıyordu Ve belli bir saatten sonra sokağa çıkmamayı öneriyordu haber bültenleri Oysa hiç kurşun yaram olmadı benim Ve hiçbir mahkeme tutanağına geçmedi adım çatışmaların ortasında sevimli bir çocuk yüzüydüm sadece sana şiirler biriktiriyordum fen bilgisi defterimde ama sen yoktun Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum, suni tenefüs saatlerinde Okul servisi seni hep zamansız, amansızca bir lojman griliğine götürüyordu Ben, senin benimle Tunalı Hilmi Caddesi'ne gelebilme ihtimalini seviyordum Ben, senin beni sevebilme ihtimalini seviyordum yaz sıcağı toprağa çekiyordu tenimin çatlamaya hazır gevrekliğini Sonra otobüs oluyordum, kırık yarık yoların çare bilmez sürgünü Ne yana baksam dağ ve deniz sanıyordum Muş ovasının yalancı maviliği Otobüs oluyordum bir süre Yanımızdan geçen kara trenlerle yarışıyordum, yanağım otobüs camının garantisinde Otobüs oluyordum Bir ülkeden bir iç ülkeye Çocukluğuma yaklaştıkça büyüyordum Zap suyunun sesini başına koyuyordum şarkılarımın listesinin Korkuyordum Sonra iniyordum otobüsten Çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun, ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum Çünkü sonunda annem oluyordum babam kokuyordum sonunda Soğuk ve şehirlerarası otobüslerde vazgeçtim, çocuk olmaktan Ve beslenme çantamda otlu peynir kokusuydu babam Ben seninle bir gün Van`daki bir kahvaltı salonunda Ben seninle (sadece bilmek zorunda kalanların bildiği) bir yol üstü lokantasında Ben seninle, Ağrı dağına mistik ve demli bir çay kıvamında bakan Doğubeyazıt`ın herhangi bir toprak damında Ben seninle herhangi bir insan elinin terli coğrafyasında olma ihtimalini sevdim Ben senin, beni sevebilme ihtimalini sevdim! Yazan : Yılmaz ERDOĞAN