57.Alay,Yere Düşmeyen Sancak

57Alay,Yere Düşmeyen Sancak

Toprağına sarılarak ölen yiğitler! Kapkara bir öfkeyle Değil Çanakkale'den, düşmanı dünyadan kovdular Ne kalk borusu çaldı, ne yat borusu Uyumaksızın Kudurmuş kurtlar gibi savaştı Ne esir oldu, ne mağlup Aç karnına taşları, ağaçları kemirip, yine saldırdı! Ay ışığıyla kanayan yaralarını sardılar Alınlarındaki kan damlalarının gölünde süngülerini parlattılar Alınlarındaki kanlı teri, silecek adam kalmadı, içimizde En meşhur şairlerimiz, bu kasırga karşısında, çaresiz, donakaldı Bakırdan, kızıl bir parıltı saçtılar geceye Geceyi kemiklerle, mermilerle dantel dantel işlediler Parçalanmış atların leşlerinde uyuyup, yeniden saldırdılar Yastık gibi yumuşacık mevziler kazdılar Gecenin meşaleleri ateş böcekleri oldular Memleketin en hüzünlü çiçeği, en soylu, gurur dolu, en uzun şarkıları oldular Derin ufuklarda uğuldayan topların ürküntüsü O küçük patikada Kuru otlar üzerinde Çamura gömülü cesed parçaları üstüne, ebedi vatanlarına uzandılar Çelik, kan, demirin korkunç fırtınasına, süngüleriyle karşı koydular

Anadolu'nun çok yoksul, soğuk köylerinin çocukları Sırılsıklam kan! Tepeden tırnağa mermi, şarapnel yarası Daha düne kadar Çamlıca tepesinde şarkılar söyleyen İstanbul'un çocukları, bugün, bıyıklarından kan süzülen, eşsiz kahramanlar! Vurulup, serildiğin yer, ebediyyen, buza kesmez artık Ateş fışkırır, kalp atışından toprak Korkma, Anadolu'nun boz kokulu rüzgarı, kanınızı kolalayıp kolalayıp Erciyes'in, Uludağ'ın tepelerine çoktan kaldırdı Açılan yaralarınız Anadolu'nun ağır tekerleklerine motor oldu, kanınız, susuz çayırlarımıza kumaş oldu!

Sedyeyle taşınmadan, teneşire konmadan, tabutlara girmeden ölen yiğitler! Kanlıdere kurumadı hala Sarı yapraklar, gözyaşı gibi düşen yiğitler! İngiliz dişlerini teker teker söken yiğitler! Omuzlarınız gibi yüksek şimdi, Conkbayırı, Kocaçimen!

Tankerlerden boşalan petrol gibi kan, loş, ıssız, dilsiz, hayalet dolu Domuzderesi, kanınızı taşırken nasıl gümbürdeyerek çağıldadı O bahar gecesi, taşları delen kanınızı kimsecikler görmedi Dikenler mi battı, yılanlar mı soktu, mermiler mi ısırdı, kimsecikler sormadı Ege'nin suları, başını kaldırıp, o şehit kitabelerine bakar mı şimdi! Artık ebediyyen uyumaz o sular Nasıl okşar, okşar Her akşam şarkılarla usul usul öper Kazılmamış o mezarları hala! Koşuyorum heyecanla o yüksek tepelere, 57 Alay'ın alnının değdiği o mübarek toprağa Alnımı sürüyorum karatoprağın en ateşli yanağına…
Anadolu'dan katar katar trenler, çıplak, aç, yorgun ve çocuk askerler taşıdı Salkım salkım söğütler ve nişanlılar, bu sevdalı gençlere el salladı Korkuderesi, tarihin bu en zalim kitaplarını yırtarak, çıldırarak, haykırır mı hala

Conkbayırı'nda, bulutlar gibi dökülen demir yığınlarının altında kalan yiğitler, o gece, bir gecede Anadolu'nun saçları ağardı Anneler türbelere koştu, Sakarya, Kızılırmak ağladı Kuvvet versin diye yiğitlere sabahlara kadar dualar okundu Kanlısırt'taki top sesleri, İstanbul'u salladı, Konya'yı ürpertti, Kars Kalesi'nden duyuldu Kibar İngiliz, ince, zarif, biblo suratlı İngiliz, ne kadar azgın, ne barbardı o gece Arı kovanı gibi üşüştüler, dünyanın bütün bahçelerine gireceklerini sandılar Tarihin bu en eski kapısında diz çöküp, döktükleri kanda boğuldular Ve ders aldılar

Bir daha kara bir bayrakla gelmeyeceksin buraya Anadolu'nun, dağ, tepe, bu kardeş çocuklarını, işte gördünüz, yüzleri toprağa sürünmesin Yanaklarından alev fışkırır Toprağa sürününce, kan yanaklarına kına oluyor Kirazdır, yabançileğidir, karadır, kızılcıktır, çok kızgın, çok ıslaktır, yanakları Kazıp kazıp çıkartıyoruz hala topraktan Testi, çömlek değil bunlar Toprağın güzel kokusuyla kiremitleşmiş, o yiğitlerin kurumuş yanaklar… Gelibolu, Anadolu'nun yünden boyunbağı, en kederli gövdesi! Tatlı tatlı ışıldayan, yorulmak bilmeyen, Anadolu'nun gümüş renkli alnı Söyle, gördün, hangi toprak parçası, top seslerini kadife elbiseler gibi giyinir böyle Söyle, çiçeklerle dolu kırları kim giydirdi bu askerlerin üstüne Ölümsüz kalbimiz, kalbimizin ta kendisi oldular Mevzilerde yorgun düşüp, koynunuza yaslanıp sarılan o paslı tüfekler de, içtiler mi kana kana Korkudere'nin suyunu Bugün kutsal emanetlerimiz gibi müzede, paslanmadı gitti Ay ışığında ayna gibi parıldıyor hala o eski süngüler!

Şimdi koşuyorum heyecanla o yüksek tepelere! 57 Alay'ın alnının değdiği o mübarek toprağa! Alnımı sürüyorum, karatoprağın bu en ateşli yanağına! Bu yüzden, bu tepeler akşamları çivit mavi, çiçekler gibi açıyor geceler Lacivert gecelerin derin ufuklarında Hala kanlı bir kılıç, ufukta, keskin keskin parlıyor…

Bizi öldürmeye yemin etmiş, tarihin elleriyle yoğruldu Anlatılmaz, bu yumuşacık, şırıltılı, tatlı çimenlerin masalı! Anlatılmaz, şu arkadaki kabarmış çalılıkların destanı! Şu küçücük çakıl taşlarına gücüm yetmez Öldükten sonra büyüyen şehitlerin taşlaşmış gözbebekleri gibi Burası üç merdiven, Şahinsırtı, Conkbayırı, Kocaçimen! Anadolu'ya buluttan, yürekten köprü oldular… Gördünüz, bataryalar, çocuk kandırır gibi boş mermiler attı, gördünüz savaş değildi bu, Hafız Burhan'dan şarkılar dinlediler Alnımız toprağı 25 Nisan gecesi, işte bu tepede öptü Tarihin o büyük duvar saati, işte bu tepede, 'Dur, Çanakkale geçilmez!' dedi Çanakkale o gece, Avrupa'yı Asya'dan, iki büyük kıtayı bacaklarından bir daha ayırdı!
Ey çok uzaklardan gelen yabancı! Bu pembe güller Bu hırçın rüzgar Bu binkat gölgeler Tarihin boynumuza, koynumuza dolanmış kolları Her biri bize, ekmek kadar hava kadar, Adem kadar yakın İşte gördünüz, hala zonkluyor her taşı Ey Seddülbahir, ey Conkbayırı, ey karşı kıyıda, bu top sesleriyle büyüyen, Bigalı köylü çocukları! Biz odun ateşiyle ısınmayı bilirdik Onlar savaş gemilerinin cehennem kazanlarını başımızdan döktüler Kahpece, şeytanca, Afrika'yı, köleleri, zavallı Hintlileri, işte burada karşımıza diktiler! Bunlar eski hatıralar Şimdi, hala Karanlık gecelerinde Tepelerde karmakarışık ağaçlar! Birbirine sokulur Binkat gölgeler, boğazın sularına yaslanır Kocaçimen, Anafartalar, her gece Saçlarını örer, örer toplar, rüzgarlarla dağıtır! Boğaz'ın sularını, testi testi şaraplar gibi, içer, o eski günlerin hatıralarıyla, hıçkırıklarla ağlar

Ege'nin parıldayan ve gülümseyen memelerine Kocaçimen, hafif kumları avuçlayıp Avuçlayıp, rüzgarlarıyla serper İşte böyle Şimdi o tepelerde, yüzbinlerce meçhul asker Yüzbinlerce mezar Bu sonbahar gecesi, üstlerinde kurumuş yapraklar

Bu sonbahar gecesi Kurumuş yapraklar uçuşuyor, içlerinde bir neşe Bir neşe Tarifsiz bir neşe!

Sanmayın, bu kurumuş yapraklar bu gece orada, yalnız geziyor, yalnız uçuyor Ruhlarımız 90 yıldır bu savaşın acısıyla hala hüngür hüngür ağlıyor

57Alay,Yere Düşmeyen Sancak

Güzel bir konu Paylaşım için teşekkürler Ben de ansiklopedik bilgi ekleyim bu yazıya

57 Alay, Çanakkale Savaşı’nın başlangıcı kabul edilen Anzak Çıkarmasını durdurmak amacıyla 25 Nisan 1915 sabahı harekete geçen Osmanlı alayıdır

19 Fırka'ya bağlı üç alaydan (72, 77 ve 57) biri olarak Tekirdağ Yarkışla mevkiinde 1 Şubat 1915 tarihinde kurulan[kaynak belirtilmeli] 57 Alay'ın alay komutanı, Hüseyin Avni Bey (Arıburun)'dir

22 Şubat 1915 tarihinde 19 Fırka Komutanı Yarbay Mustafa Kemal tarafından törenle sancağı verilen 57 Alay, 23 Şubat 1915 tarihinde Çanakkale’ye doğru yola çıkarak, 25 Şubat 1915 tarihinde eski adı Maydos olan Eceabat’a vardı 19 Fırka'nın bağlı olduğu 5 Ordu Komutanlığı'nın Enver Paşa tarafından kurulmasından sonra 57 Alay, genel ihtiyat (yedek) olarak 26 Mart 1915’te Bigalı Köyü’ne intikal etti Bu tarihten, 24 Nisan 1915 tarihine kadar bizzat Yarbay Mustafa Kemal ve Binbaşı Hüseyin Avni tarafından sürekli eğitime tabi tutulan 57 Alay Bigalı Köyü ve Turşun bölgesinde tatbikatlar yaptı

Bigalı Köyü’nde eğitim ve tatbikat faaliyetlerini yürüttüğü sırada 57 Alay’ın birkaç kez 5 Ordu tarafından yeri değiştirilmek istenmişse de Mustafa Kemal’in çıkartmanın yapılacağı yere en yakın noktalardan biri olmasından ötürü Bigalı Köyü’nde kalma yönünde ısrarcı olmuş ve bunda da başarılı olmuştur Böylece 57 Alay, Bigalı Köyü'nde kalmış, 25 Nisan 1915 sabahı, kendisine bu yönde bir emir gelmemiş olmasına rağmen Mustafa Kemal'in kişisel inisiyatifiyle düşman çıkartmasını haber alır almaz Conkbayırı'na doğru hareket etmiştir 57 Alay'ın, Conkbayırı'na hareket eden 3 taburu ve bir dağ bataryasını oluşturan yaklaşık 650 subay ve asker, Conkbayırı'na varıldığı anda bizzat Mustafa Kemal'in yönetiminde kendisinden yaklaşık 4-6 kat daha büyük bir düşman gücüne karşı taarruza geçmiştir Mustafa Kemal'in meşhur “Ben size emretmiyorum, ölmeyi emrediyorum

Biz ölünceye kadar geçecek zaman zarfında yerimize başka kuvvetler ve komutanlar geçebilir” diye emir verdiği birliklerden biri de 57 Alay'dır 57 Alay’ın başta komutanları olmak üzere tamamı 25-28 Nisan 1915 tarihleri arasında şehit düşmüştü

57 Alay'ın sancağı şu anda Avustralya'da Melbourne müzesinde sergilenmektedir Sergilenen bayrak Kurtuluş savaşında düşman eline geçen ve sergilenen Türk sancağıdır Müzede bayrağın altında şunlar yazılıdır:

"Bu alay sancağı Gelibolu savaş alanından getirilmiş, ama esir edilmemiştir Çünkü, Türk Ordusu'nun milli geleneklerine göre bir alayın sancağı, alayın son eri ölmeden teslim edilemez Bu sancak, sonuncu muhafızın da altında ölü olarak yattığı bir ağacın dalına asılı olarak bulunmuştur Kahramanlık örneği olarak karşınızda duran bu Türk alay sancağını selamlamadan geçmeyin