Ve Gül Yüzü Gülüyordu Güllerin Efendisi'nin

**Prof. Dr. Sinsi** · 09-08-2012

Ve gül yüzü gülüyordu Güllerin Efendisi'nin
Ve gül yüzü gülüyordu Güllerin Efendisi'nin

Arafat Dağı güneşin bağrında yanmaktadır

Günlerden Arefe'dir…
Yüz binler Arafat Dağı'ndadır;
Allah'ın insanları affettiği yerde,
rahmetin sağanaklaştığı topraklarda

Güllerin Efendisi Veda Hutbesi'yle seslenmiştir sahabelerine

Veda…
Her şey ayrılık şarkıları söyler burada

Güllerin Efendisi, devesinin üzerindedir…
Elinin birisi yorulunca diğerini kaldırır

Dualarına, yalvarmalarına, yakarışlarına hiç ara vermez

Dudaklarında hep aynı sözler,
“Ya Rabbi ümmeti!”
Bir aralık kamçısı yere düşer, eğilip alırken bile bir eli yine havadadır

Gül yüzünden terler boşanır…
Gül terler…
Ter ruhundan çıkar

Güzel gözlerinden dökülen yaşlar elbisesini,
devesinin parlak tüylerini,
Arafat toprağını ıslatır…
Ama gül yüzü bir türlü gülmez…
* * *
Bu gün yine Arefe…
Şu dakikalarda milyonlarca insan beyaz kelebekler gibi Ka'be topraklarında koşuyorlar…
Arafat Dağı'nda uçuşuyorlar…
Gelin odaları gibi çoktan süslenmiş olan Arafat, daüssıla tutkusuyla kendine koşan konuklarını çoktan basmıştır bağrına…
Arafat…
Hak rahmetinin sağanaklaştığı yer…
Ümidin bütün renklerini bağrında barındıran dağ…
Hesap endişeli bir Arasat Meydanı

Bu gün, dünyaya dair her şeyden sıyrılmıştır insanlar

Ümidin ve endişenin gel-gitlerinde akşama kadar hayaletler gibi dolaşır dururlar Arafat yamaçlarında

Burada bir kere bile bulunma bahtiyarlığına ermiş bir insan, hiçbir zaman bütün bütün kaybetmez

Dünyevi bir insan gibi ölmez

Her daim diplerine can suyu verilmiş güller gibi açar da hiçbir zaman bütün bütün pörsümez

Arafat'lı günler, insanın gönlüne bir ömür boyu sabah güneşi gibi dökülür

Milyonların dağı taşı inleten “lebbeyk” sesleri, orada bir kere bile bulunmuş her nasiplinin gönül denizinin kıyılarını hep okşar durur

Arafat sabahları ve akşamları o kadar büyülüdür ki hiç kimse o tatlı rüyadan uyanmak istemez

İnsan, Arafat düzlüğünde dudaklardan dökülen duaları, yakarışları duydukça daha bir durulaşır

Sonsuz saadete olan ümidi güller gibi açar ve kendini baştanbaşa baharlaşmış bir bahçenin içinde bulur

Ruhun uhrevileşmesi ve sonsuzluğa kanatlanması için her mü'min hiç değilse ömründe bir kere olsun Arafatlaşmalıdır

Sabah ve akşamını bir oksijen gibi ciğerlerine çekmelidir

Bu gün, Arafat'ta kim bilir ne dualar ne yakarışlar ne iç çekişler ne iç döküşler yaşanmaktadır

Hele ikindi sonrası…
Buruksu bir vedanın insanların içine gelip oturduğu dakikalar…
Daha bir derinlikli , daha bir içten, daha bir ağlamaklı olur sesler…
Kâinat kendi sükûnunda boğulurken insanlar burada tepeden tırnağa ses kesilirler

Ve sesler dolar kulaklarına…
Geçmişin derinliklerinden gelen sesler…
Hazreti Adem'in “Allah'ım! Ben kendime zulmettim, ne olur beni affet!” sesleri…
Hazreti Hacer'in, Safa'dan Merve'ye koşarken ki; “Su, bir damla su!” sesleri…
Hazreti İsmail'in sesi az ötede teslimiyet postunda oturan Mina'dan gelir

Hazreti İbrahim'in “Allah'ım! Senin için bir ev yaptık, bizden bunu kabul buyur

” sözleri Ka'be'den yükselir

Güllerin Efendisi'nin bu topraklarda;
“Yarın Rabbim beni sizden soracak ne diyeceksiniz?” diye veda hutbesinde yüz binlere söylediği sözler…
Hepsi derin bir ırmağın derinlerinden gelen sesler gibi dolar kulaklarına

Bu dakikalarda insan kendisinin manevi bir varlığa büründüğünü hisseder ve hayretler içersinde nurdan bir abide gibi yükselir

Bundan on beş asır önce yine böyle bir Arefe günüydü

Güllerin Efendisi, devesinin üzerindeydi…
Yüz binler etrafında beyaz kelebekler gibi uçuşuyordu

Elinin birisi yorulunca diğerini kaldırıyor ama duasına hiç ara vermiyordu

Bir aralık kamçısı yere düştü onu alırken bile bir eli yine havadaydı

Gül yüzünden terler akıyordu

Gül terliyordu

Ter ruhundan çıkıyordu

Güzel gözlerinden dökülen yaşlar elbisesini ıslatıyor, devesinin parlak tüylerini ıslatıyor, Arafat toprağını ıslatıyordu

Sabahtan beri güneşin bağrında beyaz ihramlar içersindeki insanların sesleri, gökler ötesi meleklerin çığlıklarını andırıyordu

Göklerin kapısı bir kere daha, belki de son kez açılıyordu

Gözlerini göklere dikiyordu Güllerin Efendisi

Melek elinde mesajla görünüyordu

“Bu gün sizin dininizi tamamladım…” buyuruyordu Âlemlerin Rabbi

Arafat'ta her şey ayrılık şarkıları söylüyordu

Hz

Ömer ağlıyordu

Dinin tamamlanması aynı zamanda büyük bir ayrılığın habercisiydi

Kopacak fırtınanın farkındaydı

Yüz binlerin yalvarışları, yakarışları meleklerin çığlıklarına karışıyordu
Arafat bu güne kadar herkese bağrını açmış, herkese ümit dağıtmış, herkesin yüzünü güldürmüştü

Güllerin Efendisi'nin dudaklarından dualar, yakarışlar aralıksız dökülüyordu ama gül yüzü bir türlü gülmüyordu

Serendip Sahilleri'nin yalnızlığında boğulan Hz

Âdem “Ey bu yerlerin sahibi! Yalnızlıktan çok bunaldım

” diye yalvardığında Hz Havva ile burada buluşmuştu

Dünya gözüyle birbirlerini ilk defa bu topraklarda görmüşlerdi
Cennet'ten sökülen bu iki fidan bu topraklarda kök salmıştı

Hazreti Âdem burada insanlığa baba, Hz Havva ana olmuştu

Gözyaşları burada dinmiş, burada gülmüşlerdi

Arafat, dünya sabahında suların aydınlandığı, yolların kavuştuğu, ırmakların buluştuğu yerdi

Bu tepelerdi insanlığa Cennete giden yolları açan

Bu tepelerdi Hz İbrahim'le oğlu İsmail'i yeniden kavuşturan

Herkesin yüzü bu tepelerde gülmüştü ama Güllerin Efendisinin yüzü bir türlü gülmüyordu

Kızıl atına binmiş guruba koşan güneşin kızıllığına karışan “lebbeyk” sesleri çığlık çığlığadır

Gün gidiyordu…
Gün geceye dökülüyordu…
Ufuklar buğu buğu veda duyguları dağıtıyordu

Faran Dağları siyah elbiselerine bürünüyordu

İnsanlar, beyaz kelebekler gibi Arafat Dağı'nın eteklerinden Müzdelife'ye doğru dökülüyordu

O muhteşem manzara görülmeğe değerdi

Alacakaranlıkta bir ışık seli…
Sonsuzluğa…
Mekânsızlığa…
Allah'a akan bir ışık seli…
Müzdelife Allah'a daha bir yakın olmanın adı…
Arafat rükû günü ise, Müzdelife bir secde gecesidir…
Mehtap, dolunay olma yolundadır

Dağ, dere ve vadiler mehtabın o tatlı o yumuşak ışıklarıyla cilveleşir

O dakikalarda, adeta gökler yere iner ve arz semavileşir

İnanlar, üzerlerine nur inmiş türbelerin sakinleri gibi sükûn içinde gönüllerini Hakka açarak sabahlara kadar secdenin, Allaha yakın olmanın tadına varır

Ka'be toprakları; gökler, gönüller ve gözlerin ışık sağanağındadır

Yıldızlara ne kadar da yakındır insanlar

Gece ilerledikçe daha bir büyülü hal alır Müzdelife

Kalb sesleri, meleklerin soluklarıyla at başıdır

Müminler meleklerle maratondadır

Arafat'ta yorulanların Müzdelife'de dinlenmeleri gerekir

Ertesi gün yine yorucu bir maraton onları beklemektedir

Ama Güllerin Efendisi o gece sabaha kadar yine duaya durmuştur

Kalbi parça parçadır

Gece boyunca dilhûn olur…
Gözyaşları Ceyhun olur

“Ümmeti, ümmeti” diyerek inler durur

Gün ışımaya başlar

Gün ışırken Güllerin Efendisi'nin gül yüzünde de bir tebessüm vardır

Biz o tebessüme kurban oluruz

Çünkü o tebessüm olmasaydı biz mahvolurduk

Ömrümüzü o tebessüme borçluyuz…
O tebessüme…

Harun Tokak

09-08-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Ve Gül Yüzü Gülüyordu Güllerin Efendisi'nin Ve gül yüzü gülüyordu Güllerin Efendisi'nin Ve gül yüzü gülüyordu Güllerin Efendisi'nin Arafat Dağı güneşin bağrında yanmaktadır Günlerden Arefe'dir… Yüz binler Arafat Dağı'ndadır; Allah'ın insanları affettiği yerde, rahmetin sağanaklaştığı topraklarda Güllerin Efendisi Veda Hutbesi'yle seslenmiştir sahabelerine Veda… Her şey ayrılık şarkıları söyler burada Güllerin Efendisi, devesinin üzerindedir… Elinin birisi yorulunca diğerini kaldırır Dualarına, yalvarmalarına, yakarışlarına hiç ara vermez Dudaklarında hep aynı sözler, “Ya Rabbi ümmeti!” Bir aralık kamçısı yere düşer, eğilip alırken bile bir eli yine havadadır Gül yüzünden terler boşanır… Gül terler… Ter ruhundan çıkar Güzel gözlerinden dökülen yaşlar elbisesini, devesinin parlak tüylerini, Arafat toprağını ıslatır… Ama gül yüzü bir türlü gülmez… *** * * Bu gün yine Arefe… Şu dakikalarda milyonlarca insan beyaz kelebekler gibi Ka'be topraklarında koşuyorlar… Arafat Dağı'nda uçuşuyorlar… Gelin odaları gibi çoktan süslenmiş olan Arafat, daüssıla tutkusuyla kendine koşan konuklarını çoktan basmıştır bağrına… Arafat… Hak rahmetinin sağanaklaştığı yer… Ümidin bütün renklerini bağrında barındıran dağ… Hesap endişeli bir Arasat Meydanı Bu gün, dünyaya dair her şeyden sıyrılmıştır insanlar Ümidin ve endişenin gel-gitlerinde akşama kadar hayaletler gibi dolaşır dururlar Arafat yamaçlarında Burada bir kere bile bulunma bahtiyarlığına ermiş bir insan, hiçbir zaman bütün bütün kaybetmez Dünyevi bir insan gibi ölmez Her daim diplerine can suyu verilmiş güller gibi açar da hiçbir zaman bütün bütün pörsümez Arafat'lı günler, insanın gönlüne bir ömür boyu sabah güneşi gibi dökülür Milyonların dağı taşı inleten “lebbeyk” sesleri, orada bir kere bile bulunmuş her nasiplinin gönül denizinin kıyılarını hep okşar durur Arafat sabahları ve akşamları o kadar büyülüdür ki hiç kimse o tatlı rüyadan uyanmak istemez İnsan, Arafat düzlüğünde dudaklardan dökülen duaları, yakarışları duydukça daha bir durulaşır Sonsuz saadete olan ümidi güller gibi açar ve kendini baştanbaşa baharlaşmış bir bahçenin içinde bulur Ruhun uhrevileşmesi ve sonsuzluğa kanatlanması için her mü'min hiç değilse ömründe bir kere olsun Arafatlaşmalıdır Sabah ve akşamını bir oksijen gibi ciğerlerine çekmelidir Bu gün, Arafat'ta kim bilir ne dualar ne yakarışlar ne iç çekişler ne iç döküşler yaşanmaktadır Hele ikindi sonrası… Buruksu bir vedanın insanların içine gelip oturduğu dakikalar… Daha bir derinlikli , daha bir içten, daha bir ağlamaklı olur sesler… Kâinat kendi sükûnunda boğulurken insanlar burada tepeden tırnağa ses kesilirler Ve sesler dolar kulaklarına… Geçmişin derinliklerinden gelen sesler… Hazreti Adem'in “Allah'ım! Ben kendime zulmettim, ne olur beni affet!” sesleri… Hazreti Hacer'in, Safa'dan Merve'ye koşarken ki; “Su, bir damla su!” sesleri… Hazreti İsmail'in sesi az ötede teslimiyet postunda oturan Mina'dan gelir Hazreti İbrahim'in “Allah'ım! Senin için bir ev yaptık, bizden bunu kabul buyur” sözleri Ka'be'den yükselir Güllerin Efendisi'nin bu topraklarda; “Yarın Rabbim beni sizden soracak ne diyeceksiniz?” diye veda hutbesinde yüz binlere söylediği sözler… Hepsi derin bir ırmağın derinlerinden gelen sesler gibi dolar kulaklarına Bu dakikalarda insan kendisinin manevi bir varlığa büründüğünü hisseder ve hayretler içersinde nurdan bir abide gibi yükselir Bundan on beş asır önce yine böyle bir Arefe günüydü Güllerin Efendisi, devesinin üzerindeydi… Yüz binler etrafında beyaz kelebekler gibi uçuşuyordu Elinin birisi yorulunca diğerini kaldırıyor ama duasına hiç ara vermiyordu Bir aralık kamçısı yere düştü onu alırken bile bir eli yine havadaydı Gül yüzünden terler akıyordu Gül terliyordu Ter ruhundan çıkıyordu Güzel gözlerinden dökülen yaşlar elbisesini ıslatıyor, devesinin parlak tüylerini ıslatıyor, Arafat toprağını ıslatıyordu Sabahtan beri güneşin bağrında beyaz ihramlar içersindeki insanların sesleri, gökler ötesi meleklerin çığlıklarını andırıyordu Göklerin kapısı bir kere daha, belki de son kez açılıyordu Gözlerini göklere dikiyordu Güllerin Efendisi Melek elinde mesajla görünüyordu “Bu gün sizin dininizi tamamladım…” buyuruyordu Âlemlerin Rabbi Arafat'ta her şey ayrılık şarkıları söylüyordu Hz Ömer ağlıyordu Dinin tamamlanması aynı zamanda büyük bir ayrılığın habercisiydi Kopacak fırtınanın farkındaydı Yüz binlerin yalvarışları, yakarışları meleklerin çığlıklarına karışıyordu Arafat bu güne kadar herkese bağrını açmış, herkese ümit dağıtmış, herkesin yüzünü güldürmüştü Güllerin Efendisi'nin dudaklarından dualar, yakarışlar aralıksız dökülüyordu ama gül yüzü bir türlü gülmüyordu Serendip Sahilleri'nin yalnızlığında boğulan Hz Âdem “Ey bu yerlerin sahibi! Yalnızlıktan çok bunaldım” diye yalvardığında Hz Havva ile burada buluşmuştu Dünya gözüyle birbirlerini ilk defa bu topraklarda görmüşlerdi Cennet'ten sökülen bu iki fidan bu topraklarda kök salmıştı Hazreti Âdem burada insanlığa baba, Hz Havva ana olmuştu Gözyaşları burada dinmiş, burada gülmüşlerdi Arafat, dünya sabahında suların aydınlandığı, yolların kavuştuğu, ırmakların buluştuğu yerdi Bu tepelerdi insanlığa Cennete giden yolları açan Bu tepelerdi Hz İbrahim'le oğlu İsmail'i yeniden kavuşturan Herkesin yüzü bu tepelerde gülmüştü ama Güllerin Efendisinin yüzü bir türlü gülmüyordu Kızıl atına binmiş guruba koşan güneşin kızıllığına karışan “lebbeyk” sesleri çığlık çığlığadır Gün gidiyordu… Gün geceye dökülüyordu… Ufuklar buğu buğu veda duyguları dağıtıyordu Faran Dağları siyah elbiselerine bürünüyordu İnsanlar, beyaz kelebekler gibi Arafat Dağı'nın eteklerinden Müzdelife'ye doğru dökülüyordu O muhteşem manzara görülmeğe değerdi Alacakaranlıkta bir ışık seli… Sonsuzluğa… Mekânsızlığa… Allah'a akan bir ışık seli… Müzdelife Allah'a daha bir yakın olmanın adı… Arafat rükû günü ise, Müzdelife bir secde gecesidir… Mehtap, dolunay olma yolundadır Dağ, dere ve vadiler mehtabın o tatlı o yumuşak ışıklarıyla cilveleşir O dakikalarda, adeta gökler yere iner ve arz semavileşir İnanlar, üzerlerine nur inmiş türbelerin sakinleri gibi sükûn içinde gönüllerini Hakka açarak sabahlara kadar secdenin, Allaha yakın olmanın tadına varır Ka'be toprakları; gökler, gönüller ve gözlerin ışık sağanağındadır Yıldızlara ne kadar da yakındır insanlar Gece ilerledikçe daha bir büyülü hal alır Müzdelife Kalb sesleri, meleklerin soluklarıyla at başıdır Müminler meleklerle maratondadır Arafat'ta yorulanların Müzdelife'de dinlenmeleri gerekir Ertesi gün yine yorucu bir maraton onları beklemektedir Ama Güllerin Efendisi o gece sabaha kadar yine duaya durmuştur Kalbi parça parçadır Gece boyunca dilhûn olur… Gözyaşları Ceyhun olur “Ümmeti, ümmeti” diyerek inler durur Gün ışımaya başlar Gün ışırken Güllerin Efendisi'nin gül yüzünde de bir tebessüm vardır Biz o tebessüme kurban oluruz Çünkü o tebessüm olmasaydı biz mahvolurduk Ömrümüzü o tebessüme borçluyuz… O tebessüme… Harun Tokak**