Akıllara Durgunluk Verecek Nefes Kesen Bir Hikaye Acı Son!!!

Akıllara durgunluk verecek nefes kesen bir hikaye Acı Son!!!
Akıllara durgunluk verecek nefes kesen bir hikaye Acı Son!!!
Bir Sizofreni hastasinin aci hüzün dolu AŞKI ((

Babam öleli 12 yıl olmuştu ve ben 20 yaşına geldiğimde babasız olmaının acısını artık çok daha iyi anlıyordum
Annemle birlikte küçük ama mutlu bir dünya kurmuştuk kendimizeMevsimlerden bahardı,sokaklarda parklarda dolaşıyordum
Bu bahar daha bir çoşkulu hissediyordum kendimiBirçok arkadaş edinmiştimMehmet,Can Canı'ın kuzeni Merve ve daha birçoğu
Her gün belirli saatlerde buluşup eğlenceli dakikaler yaşıyordukOnlarla o kadar eğleniyordum ki işe dahi gitmiyordum
Yine işe gitmediğim bir günde yalnız başıma dolaşırken arkadaşlarımla her zaman oturduğumuz parkta gördüm onuO kadar güzeldi ki
Bir süre çevresinde dönüp beni fark etmesini umdum ama bana hiç bakmıyorduTam umutsuzluğa kapılmışken son bir cesaretle yanına yaklaştım ve
"Oturabilir miyim?" diye sordumDeniz mavisi gözleriyle bakıp ,küçük bir tebessümden sonra"Oturabilirsiniz" dediKalbim heyecandan deli gibi çarpıyordu
Ne söyleyeceğimi bilemiyordumSonra kısık bir sesle,"Adım Vedat," diyebildimBana dönüp "Nazlı" dediBir süre sonra telefonlarımızı birbirimize verdik
ve ayrıldıkAkşsam olanları anneme anlattımAnnrm gözlerimdeki mutluluğu fark edince çok sevinmişti
Arkadaşları bize davet ettim
İlerleyen günlerde Nazlı ile daha sık görüşür olduk Zaman ilerledikçe ona daha çok bağyaaıyordumO hayatıma girdikten sonra işe gitmeye bile başlamış,diğer
arkadaşlarımla da daha az görüşür olmuştumArkadaşlar sitem edince kendimi affettirmeye, onları akşsam yemeğine davet ettim ve hazırlık yapmak için erkenden eve
gittimAnneme arkadaşlarımın geleceğini ve güzel bir yemek yapmak için hazırlığa başlamamamız gerektiğini söyledimAkşsam gelip çatmıştıKapı çaldı, hemen koşup açtım
Arkadaşlar gelmiştiOnları salona alıp sofrayı hazırlamak için mutfaktaki anneme yardıma gittimSofra hazırlandıktan sonra salona geçip onları içeri çağırdım
Arkadaşlarımı masaya alırken annemin bakşlarındaki korku ve şaşkınlık ifadesine bi anlam verememiştimTam arkadaşlarımı tanıtıyordum ki annem büyük bir feryatla
masadan ayrılıp gittiOlanları bir türlü anlayamıyordumArkadaşlardan özür diledim ve yemeğe başladıkYemeğin ve sohbetin ardından arkadaşlar gittiAnnemin odasına
olanları sorduğumda hiç cevap vermediSadece yüzüme bakıp ağlıyordu
Eve gelen misafir
Aradan 3 ay geçmişti Arkadaşlarla ve özellikle Nazlı ile görüşmelerimiz iyice sıklaşmıştı
Bir ara anneme sözü Nazlı'dan açıp onunla birbirimizi ne kadar sevdiğimizi ve evlenmek istediğimizi
anlattımAnnem mutlu olmamdan gülüyorduAma gözündeki korkuyu ve acıyı hissedebiliyordumÖbür gün iş
dönüşü eve geldiğimde bir misafir vardıTanıştıkve annem o arada kaybolduO adam bana tuhaf sorular
sorup durdu1-2 saat oturduktan sonra annem gelip misafiri yolcu ettiAnneme gelenin kim olduğunu sorduğumda
doktor olduğunu söyledi"Yoksa hasta mısın?" dedimAnnem doktrun benim için geldiğini ve sadece genel bir
kontrol yaptırmak istediğini söylediSabah erken kalkıp hastaneye gittik ve bir çok testten geçirildim
Bir kaç saat sonra doktor gelip hiçbir şeyimin olmadığını söyledi ve annemi odasına çağırdıAkşam eve
geldiğimde annemin gözleri ağlamaktan şişmiştiNe olduğunu sorduğumda, "Bir cenazeye gittim,çok etkilendim,"dedi

Artık Nazlı ile hemen hemen her gün görüşüyordukHer geçen gün ona olan aşkım içimden taşacak gibi oluyorduEve erken
döndüğüm bir gün misafirler olduğunu gördümkimse beni fark etmediMutfağa gidip atıştırırken ister istemez konuşulanlara kulak misafiri
oldumKonu bendim ve annemin niye böyle üzgün olduğunu o an anladımMeğer hastane , doktor hep bu yüzdenmişMeğer ben şizofreni hastasıymışıım
adını bie bilmediğim bu hastalık beni hayal dünyasında yaşamama neden oluyomuşMisafirler gidene kadar ortaya çıkmadım
Annem onları geçirince beni arkasında gördü ve "Birşey duydun mu?" der gibi yüzüme bakıyorduOna, "herşeyi duydum," dedim
Kadıncağızın gözleri dolmuştu ve bana sarılarak ağladıOna üzülmemesini ve kendimi çok iyi hissettiğmi söyledim ama gerçekten korkmuştum
Bana arkadaşlarımı davet ettiğm gün hasta olduğumu anladığını söylediAnnemin anlattığına göre benim hiç arkadaşım yoktuEve davet ettiğim
kişiler tamamen hayal ürünüydüAnnemin hazırladığı sofrada sadece ben oturmuştum ve sanki arkadaşlarım varmış gibi saatlerce o hayali varlıklarla konuşmuştum

Ya Nazlı da hayalse?
Hiçbirşey umurumda değildiHer şey, bütün bir Dünya hayal olabilirdi ama ya NazlıYa o da hayalse? Bu ihtimal beni delirtmeye yetiyorduAnnem birçok ilaç getiriyor ve
bunların rahatlamam için olduğunu söylüyorduAma ben zaten rahattımİşten ayrıldım ve aradan 3 gün geçtikten sonra dışarı çıktımHer zaman gittiğimiz parka gittimArkadaşlar yine
oradaydıAslında belki oradan hiç ayrılmamışlardıOnlarla konuşurken parktaki diğer insanların alaylı alaylı güldüğü fark ettimO gülen insanlara,"Siz gerçek değilsiniz!" diye bağırdım
Ama onlar sadece gülüyorlardıPeşimi bırakmalarını söyledimNereye gidersem onlarda benimle beraberlerdiİlaçlar beni iyice dağıtmıştıDüşüncelerimi toplayamıyordumArkadaşlar da yavaş yavaş
benden uzaklaşıyorlardıNazlı'yı aramaktan korkuyordumÇünkü ararsam Nazlı diye birinin olmadığını anlayabilirdimBir gün dayanamayıp aradım ve her zamanki yerimizde buluştukOna bir yandan
başıma gelenleri anlatırken diğer yandan da çevredeki insanları süzüyordumYine bana gülmelerinden korkuyordumEğer bana gülüyorlarsa bu Nazlı'nın olmadığını gösterecektiEvet çevredeki
insanlar yine bana alaylı bakıyorlardı ama bu defa gülmüyorlardıNazlı olayı beni gün geçtikçe bitiriyordu
Bir gün anneme Nazlı'yı eve getireceğimi söyledimAnnemin gözleri kocaman olduYine bir hayali eve getireceğimden korkuyorduAma ben kendime güveniyordumNazlı bir hayal değil gerçekti
Annem isteksiz olsa da benim ısrarımla kabul ettiÖbirgün Nazlı'yla buluştuk ve ona ,"Seni biraz sonra anneme götüreceğim," dedimNazlı çok telaşlandıHazırlıksız olduğunu söyledi ama ben ısrar edince
kabul ettiArtık geri dönüş yoktuBiraz sohbetin ardından eve doğru yola koyuldukSokağa gelip eve yaklaştığımızda son bir kez kulağına eğilip "Seni çok seviyorum," dedimEve geldik,kapıyı çaldımAnnem
kapıyı açtığında ben önden girip ayakkabılarımı çıkardım ve Nazlı'yı içeri aldımAnneme bakıp gözlerimle Nazlı'yı işaret ederken kalbim duracaktı sankiAnnemin gözlerindeki yaşı görünce olduğum yere yığıldım
Demek yine hayaldiAma annemin ağzından çıkan şu kelimeler benim için o an bir dua kadar kutsaldı; "Hoş geldin, güzel kızım,,,"