Artık Çok Geç….

Geç kaldım hayata,
Yaşamaya yetişemedim bazen,
Hep işim vardı başımdan aşkın
Bir türlü bitmeyen sorumluluklar…
Tükenmeyen sorular aklımda…
Baharda açan çiçekleri görmezden gelirdim hep,
Koklayamadım gözlerimi bir kez olsun kapatıp öylece
Sonbaharda dökülen yapraklar…
O kurumuş yaprakların üstüne basınca çıkan sesten sevinen çocuklar,
Hiçbir zaman anlayamadım onların mutluluğunu…
Kartopu oynamadım ilkokulumun bahçesinde
Kardan adam yapardı hep başka çocuklar,
Bense uzaktan bakardım onlara,
Elimde okumaya çalıştığım bir kitapla,
Sınıfın buğulanmış penceresinden
Büyük adam olmalıydım çünkü ben…

Yazları …
Herkesin deliler gibi eğlendiği o sıcak yaz günleri…
Denize de girmezdim ki ben
Takardım gözlüğümü,
Elimdeki o kalın romana dalar,
Karakterlerle başka bir dünyada yaşardım,
Bambaşka bir dünyada…
Duymazdım rüzgarla kulağıma çalınan çılgın kahkahaları,
Büyük bir ciddiyetle okurdum romanımı
Donuk bir ifade vardı hep yüzümde yürürken caddelerde
Aklımda dolaşanlar,
Yapmam gerekenlerdi sadece
Hayallerim hiç olmadı benim,
Gerçekler üzerine kurulu bu hayatımda…
Hiç uçurtma uçurmadım babamla,
Hiç futbol oynamadım tozlu yollarda,
Hiç batan güneşi seyretmedim,
Hiç kavga etmedim,
Hiç üzülmedim,
Hiç ağlamadım,
Hiç gülmedim
Büyük adamlar ciddi olur derdi hep babam,
Büyük adam olmalıydım ben de,
Ve oldum da…
Yazar oldum o çok sevdiğim kitaplar sayesinde
Bir çok dile çevrildi kitaplarım,
Ödüller aldım,
‘Nobel Edebiyat Ödülü’ydü adları
İnsanlar övgüyle bahsederdi hep,
Dakikalarca ayakta alkışlarlardı bir konferans verdiğimde,
Şiirlerim sevilirdi,
Defalarca yazdım , hiç bıkmadan yazdım, yazdım, yazdım …
Hoşuma gitmişti eserlerimin beğenilmesi,
Duramazdım, dinlenemezdim, tatile gidemezdim,
Zaten sevmezdim çocukluktan beri kalabalık yerleri
Ne gerek vardı tatile, eğlenceye?
Yeni kitaplar yazmalıydım…

Sonra bir gün, bir gün ölümcül bir hastalığa yakalandığımı öğrendim,
Hastanede elimde yeni kitabımın taslaklarını incelerken,
Kapıdan içeri giren beyaz önlüklü doktordan
Öyle söylemişti:
‘Birkaç ay kaldı’ demişti ‘belki de birkaç hafta, çok üzgünüm’
Kaşlarım çatıldı birden,
Bir damla yaş aktı gözümden,
Elimdeki kağıtlar yere saçıldı,
Doktorun üzerine yürüdüm,
İlk kavgamı onunla yaptım
Bağırdım, çağırdım,
Hayatımda ilk defa birine bu kadar kızdım,
İlk defa bu kadar nefret ettim birinden
İlk defa çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra ağladım,
İlişip sandalyenin bir köşesine…
Oysa hiç çocuk olmamıştım ki ben,
Hiç oynamamıştım ki arkadaşlarımla is kokan evimizin bahçesinde,
Son model arabamla köşküme giderken bunlar vardı aklımda…
Film şeridi gibi geçti hayatım gözlerimin önünden
Demek istemiştim hep…
Diyemedim oysa…
Kitaplardı gözümün önünden geçenler,
Okuduğum kitaplar, yazdığım kitaplar, ödüller,
Toplantılar, meraklı gözlerle beni süzen insanlar,
Alkışlar ,tebrikler,
Hep de takım elbiseli dostlar,
Dost bilip aldandığım düşmanlar…
Hiç yaşamadığım aşklar…
Bunlar geçti aklımdan
Yarısı hala doktorun odasında etrafa saçılmış
Büyük bir öfkeyle yırtıp atarken diğer yarısını,
o çok uğraştığım ve kesin
Bir ödül daha alırım dediğim notları parçalarken…
Ne önemi vardı şimdi bunların?
Evimde kütüphane olarak ayırdığım odaya gittim hızlı adımlarla
Her tarafı kitaplarla dolu odaya
Penceresiz , güneş ışığını içeri almayan odaya…
O çok sevdiğim oda boğuyordu şimdi beni,
Raflarda tozlanan kitaplar gibi hissettim kendimi,
Yorgun, güçsüz, ifadesiz…
Kalamadım daha fazla o odada,
Çarpıp çıktım kapıyı
Bir şeyler yapmalıydım …
Yok muydu çaresi?
Doktor ölümcül mü demişti gerçekten?
Bir kez olsun yanlış duysaydı kulaklarım ,
Yapılacak çok iş vardı…
Hayır hayır bekleyemezdim ölümün gelmesini,
Sırıtarak karşıma gelip beni almasını bekleyemezdim!!!
Bulmuştum ne yapacağımı
……………………………………………
Bir el silah sesi duyacaklardı komşular gece yarısı,
Polis gelip tarihi geçmiş gazeteyi örtecekti soğuk bedenime,
Gazeteler benden bahsedecekti yine:
‘Ünlü yazar bu sabah saat bilmem kaç sularında evinde tabancasıyla ölü bulundu
yazarın dün ölümcül bir hastalığa yakalandığını teyit eden doktor kendisinin bir şok yaşamış olabileceğini ve bu yüzden intihara teşebbüs ett……’
YALAN…
SAÇMALIKLAR…
Hastalıktan korkmamıştım ki ben
Ölümden korkmamıştım
Sadece
Geç kalmıştım hayata
Yetişememiştim yaşamaya
Geç kalmıştım karşıma çıkan masum aşklara
Geç kalmıştım her şeye, akla gelebilecek her bir şeye…

Ben, ben, ben…
Yaşarken yaşamayı unutmuşum sadece…