İnsanı Ararken Damdan Düşen Psikolog

Afrika kabilelerinden birinde bir bebek doğduğunda kabilenin kadınları hep birlikte ormana çekilir, o bebeğe bir şarkı yaparlarmış Dikkatle gözlemledikleri bebeğin karakteristik özelliklerini ve gücünü ona anlatan bir şarkı

Sonra, çok sonra bir gün, hayatla başa çıkmakta zorlanıp da kolu kanadı kırılacak olursa o şarkıyı, yani kendini hatırlasın diye Afrikalı bebek o şarkıyı dinleyerek buyurmuş

Günün birinde o şarkıyı tekrarlayamayacak kadar kendine inancını yitirdiğinde, onu tanıyan biri ona şarkısını çalarmış ıslıkla Kendini, gücünü, öz hâlini hatırlar, kendine gelirmiş

Doğan Cüceloğlu aramızda bir ıslık gibi dolaşıyor

Kendi şarkısına gelince

Annelerimiz yaşarken ayrıca bu şarkıyı duymaya ihtiyacımız yoktur Annemiz, o şarkının ta kendisidir zaten Ama Cüceloğlu, sadece on yaşındaymış annesi "gitti de gelecek" sandığında Söyleşimiz boyunca içinde yakaladığı, annesinin bıraktığı boşlukta büyüyen kocaman bir ağıt oldu; kalabalıklar içinde ürkek, mahcup, çekingen bir çocuk

Kendi çocukluğuna el uzatır gibi uzatıyor şimdi elini bütün çocuklara; o çocukların anne-babaları, öğretmenleri hınca hınç dolduruyorlar seminerlerini Kitapları baskı üzerine baskı yapıyor Çünkü Nasrettin Hoca topraklarının çocukları olarak biliyorlar ki damdan düştüklerinde çarenin hasını kendisi de daha önce damdan düşmüş olan bilir Hele de damdan düşüp de doğrulan üstüne üstlük bir de doktorsa

Gizlisiz saklısız anlattı bütün hayatını Bu kitap, damdan düşen doktoralı bir psikologun, düştüğü yerden doğrulurken kendine mırıldandığı kendi şarkısının gözyaşı ve kahkaha dolu öyküsü

(dogancuceloglu resmi sayfasından)