Sevdama Mektup 4

Sevdama Mektup 4 Hikayesi - Mektup Hikayeleri - Emine Uysal Yazıları



Sevdam, uzun zaman oldu seni görmeyeli; özlemin had safhada bilmiş ol! En son ne zaman görüştük biz seninle hatırlıyor musun? Bir Pazar günüydü, işlerime dalmış koşuşturup duruyordum Telefonum uzun uzun çalınca, nefes nefese koşup açmıştım İyi ki de açmışım, arayan sendin


Nerden aklına gelip de gittiysen, hani seninle ilk kez buluştuğumuz o sahil vardı ya, işte o sahilde beni beklediğini söylüyordun Kulaklarıma inanamamış, rüya görüyorum sanmıştım; ama evin dağınıklığı, rüya görmediğimi hatırlatıyordu bana Amannn bana ne dedim Ev benim ya, istediğim zaman toplarım diyerek, alelacele hazırlanmaya başlamıştım Öyle acele etmiştim ki, giyinirken, çoraplarımı ters giydiğimi eve gelip ayakkabılarımı çıkarınca anlamıştım


Sen gel dersin de ben gelmez miyim hiç; üç beş dakikada hazırlanıp otogara gelmiştim bile Birden, sana küçük de olsa bir hediye almadığıma hayıflanmıştım Ta ilk buluşmamıza giderken, sana vermek için aldığım ve evde unuttuğum kalem vardı ya evde, ama yine evde unutmuştum Eve gidip almak için zaman kaybetmek de istemiyordum Çünkü bir an önce sana ulaşmak için çırpınıyordum


Ben hayıflanıp dururken, kara gözleriyle sevimli sevimli bakan bir işportacı çocuk yanaştı yanıma ‘’Bir şeyler almaz mısın abla’’ Diyordu bütün şirinliğiyle bana Şöyle bir baktım, küçük tezgâhına Mendiller, çoraplar, kalemler, silgiler vardı Arabam kalkmak üzereydi Aceleyle bir kalem ve bir mendil alıp, montumun cebine atıvermiştim Dönüş yolunda, o mendile çokça ihtiyacım olacağı kesindi çünkü


Heyecanlı bir yolculuktan sonra, o sahile ulaşmıştım Uzaktan, denizi izlerken görmüştüm seni Rasgele taşlar fırlatıyordun denize Sonra gittikçe büyüyen dalgaları izliyordun; sevdamız gibi… Ayaklarım kumlara bata çıka koşmaya başlamıştım sana doğru Koşarken de bağırıyordum; ‘ben geldim aşkım!’ diye Sesimi duyunca, sen de bana doğru koşmaya başlamıştın


Ne yalan söyleyeyim, o an kendimi Filiz Akın’ın yerine koymuştum Sanki, bir aşk filminin baş oyuncularıydık senle ben Sana koşarken, başımda kalan dört saçım, ahenkle savruluyordu rüzgârda Sahilin ortasında birbirimize kavuşup, sıkıca sarılmıştık Vücutlarımız kenetlenmişti sanki Beni kendine öyle çok bastırmıştın ki, böğrüme bir şey batmaya başlamıştı


Usulca baktım batan ne diye, cebime koyduğum kalemin açık ucuydu Sanki, ‘beni unutma, ben buradayım’ Der gibiydi bana Yavaşça, benim cebimden çıkarıp, senin cebine koymuştum senin haberin olmadan Sen, sonra o kalemi, benim koyduğumu anladın mı? Yoksa, rast gele bir zamanda, aynı benim gibi, aceleyle cebine atılmış alelade bir kalem mi sandın?


Sevdam! Sana bunları neden mi anlatıyorum Çünkü sen, o kalemi, sivriltip sivriltip bana batırıyorsun! Yapma sevdam, yapma! Bitmedi mi hâlâ, o kalem?


Belki bir daha sana mektup yazmam kim bilir Belki bu son mektubum olur Belki de daha çok yazrım



Gittiğin günden beri

Özlüyorum seni


Belki dönersin bir gün,

Gelip gözyaşımı silmeye

Gecelerim azap oldu;

Uykularım kâbus

Bir yanım sende kaldı;

Yarım sayılır bu beden şimdi…

Alışamadım sensizliğe


Duygularım uyuşuk,

Kış uykusunda sanki

Sensiz…


Toprağa düşen

Cemre gibi,

Gel sevgili!


Sıcacık sar,

Üşüyen bedenimi



Emine Uysal