Deri Ve Türkler'de Dericilik

Deri Ve Türkler'de Dericilik


Türkler'de dericilik İÖ 4 ve 3 yüzyıllarda, hayvancılığa bağlı bir yaşama biçiminin sonucu olarak gelişmiş, giysi, çizme, başlık ve çadır yapımında hep deri kullanılmıştır Anadolu'ya yerleşen Türkler dericilik zanaatını geliştirdiler Selçuklular döneminde Kayseri, Diyarbakır, Kastamonu gibi kentler birer dericilik merkezi durumuna geldi Koşum takımları, yular, eyer üreten saraçlık gelişti Anadolu'yu Moğollar'ın işgali öteki el sanatlarını olduğu gibi dericiliği de geriletti

Osmanlı döneminde, Ahilik'in kurucusu Ahi Evran'ın bir debbağ (sepici) olması nedeniyle dericilik yeniden belli başlı zanaatlardan biri durumuna geldi
Türkiye'nin önde gelen deri üretim merkezi Kazlıçeşme'nin temeli II Mehmed (Fatih) zamanında atıldı Fatih Yedikule'de ordunun deri gereksinimini sağlamak üzere 33 mezbaha ve 360 tabakhane yaptırmıştı Burada üretilen deriyi işlemek üzere de Saraçhane kurulmuştu

Osmanlı dericiliği 18 yüzyılda çok ilerlemişti Gene de dericilik yakın zamana kadar geleneksel yöntemlerle, küçük işletme birimleri ya da ev işletmeleri düzeyinde, iç tüketime yönelik olarak sürdü 1812'de Beykoz Deri ve Kundura Fabrikası kurulduktan sonra deri giyim eşyası sanayisinde bir gelişme görüldü

Ne var ki, tam da bu sıralarda Avrupa'da teknolojinin gelişmesi, Türkiye'de ise yeni yöntemlerin zamanında uygulanamaması bu alanda gerilemeye yol açtı Bugün ise deri ürünleri çok nitelikli olmakla birlikte, kırsal alanda hayvan kesiminin ilkelliği ve düzensizliği yüzünden dericilik istenilen verimlilikte değildir