Sus...

yaralarını temizleyen gün merhaba
kızma bana
adını koyamadığım hissiyatımın ağırlığını
üzerine yıktığım için sus
bilirsin bazı böyle olurum
iç murakabemden korkarım
bazı dinleyemem kendimi
küsme bana sus

sanırdım herkes yaralarını susarak temizler
oysa bende bilirim sus
susmak açıkta kalan yaraya yağmurdur
susmak delice bir ihanettir duygulara
gel gör ki girdabında feleğin,
sus kolyesidir boynumuzda asılı olan

gerisi

gerisi sende bilirsin hayallerden arta kalan
gerisi

yalan

kentin sokaklarını kapladığından beri kar
bir sebebim daha oldu anmaya
bir sebebim daha yanmaya
üşüyorsan gücenme bana
gelemiyorsam ısıtmak için
korktuğumdan alışmaya
çünkü gözlerim sana görmeden aşinaydı
çünkü ellerim zaten tanıyordu
ağlama
sus!

ve bil;
en çok bu havalar dokur bana
böyle olduğunda çıkmak istemem sokağa

bembeyaz bir ölümün kıpkızıl kanı karışıyor toprağa
sus artık konuşma artık lal kesil!