Mektup(Lu) Sıır

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

Ateşe versem kayaları taşları

Yüreğimden utanır dağ yangınları

Bir zorlu yangınım üstelik belalı

Saklımdan vurgunum derin sevdalı

Hep bir yaralı sesle başladım söze/ama

Sensizim diye meramım hep yarım kaldı)

Soluğu kırık bir şarkı var dilimde

Hiçbir makama dahil etmiyor kendini

Şimdi kalkıp

Usturupsuz bir küfüre salarsam sözlerimi

Sevdiğim yadırgama beni

Çok uzaktan getirdim ben bu serüveni

Al'ı mor kanı can direngenlikten

Bir de derin sırlara değmiştim ki

O günden beri yağmur kokularına hasretim

Bu yüzden esmerdir gözlerimin feri

Arada bir gülmelere yakışsam da

Ağlayınca kül renklere damlarım

Çünkü yalanlarına alışamadım kutlu yeminlerin

Olgun yaralarda oluk oluk kanamaktan

Cümle yanlışlarda suçlu olmaktan usandım

Bıktım yani

Bu esrik yaşamaların riyasından

Umut gibi uzayan rüyalardan bıktım

(Ey hüznüme el olan sevgili

Bu vedanın öncesi yoktu belki

Ama son mektup olsun bu

Zaten bir türlü öğrenemedim ki

Bu vicdan denen şey neyin nesi)

İkimiz de biliyoruz artık

Acılarımın miladı yok

Yok bu yapmacık tesellilerin bir sonu da

Ne kaldı ki bana o ayaz akşamlardan

Yüreğime kadar sırılsıklam

Hiç eskimeyen yalnızlığımdan başka

Hani şimdi

Birdenbire olan bir istek gibi

Sesimdeki burukluğu duy desem sana

Sil desem gönlümdeki dargınlığı

Desem diyebilsem

Ah bir yapabilsem bunu

Olabilme şansı olsa yani

Hiç bu bu kadar korkar mıydım kendimden

Kederi bana benzeyen ayrılıklardan

Geriye alıyorum bütün şikayetlerimi

Şimdi gidip

Üçüncü sınıf bir otel odasında ölürsem

Sevdiğim kınama beni

Ahmet Can Akyol

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Mektup(Lu) Sıır Ateşe versem kayaları taşları Yüreğimden utanır dağ yangınları Bir zorlu yangınım üstelik belalı Saklımdan vurgunum derin sevdalı Hep bir yaralı sesle başladım söze/ama Sensizim diye meramım hep yarım kaldı) Soluğu kırık bir şarkı var dilimde Hiçbir makama dahil etmiyor kendini Şimdi kalkıp Usturupsuz bir küfüre salarsam sözlerimi Sevdiğim yadırgama beni Çok uzaktan getirdim ben bu serüveni Al'ı mor kanı can direngenlikten Bir de derin sırlara değmiştim ki O günden beri yağmur kokularına hasretim Bu yüzden esmerdir gözlerimin feri Arada bir gülmelere yakışsam da Ağlayınca kül renklere damlarım Çünkü yalanlarına alışamadım kutlu yeminlerin Olgun yaralarda oluk oluk kanamaktan Cümle yanlışlarda suçlu olmaktan usandım Bıktım yani Bu esrik yaşamaların riyasından Umut gibi uzayan rüyalardan bıktım (Ey hüznüme el olan sevgili Bu vedanın öncesi yoktu belki Ama son mektup olsun bu Zaten bir türlü öğrenemedim ki Bu vicdan denen şey neyin nesi) İkimiz de biliyoruz artık Acılarımın miladı yok Yok bu yapmacık tesellilerin bir sonu da Ne kaldı ki bana o ayaz akşamlardan Yüreğime kadar sırılsıklam Hiç eskimeyen yalnızlığımdan başka Hani şimdi Birdenbire olan bir istek gibi Sesimdeki burukluğu duy desem sana Sil desem gönlümdeki dargınlığı Desem diyebilsem Ah bir yapabilsem bunu Olabilme şansı olsa yani Hiç bu bu kadar korkar mıydım kendimden Kederi bana benzeyen ayrılıklardan Geriye alıyorum bütün şikayetlerimi Şimdi gidip Üçüncü sınıf bir otel odasında ölürsem Sevdiğim kınama beni Ahmet Can Akyol