Mektup(Lu) Sıır
 

Ateşe versem kayaları taşları

Yüreğimden utanır dağ yangınları

Bir zorlu yangınım üstelik belalı

Saklımdan vurgunum derin sevdalı

Hep bir yaralı sesle başladım söze/ama

Sensizim diye meramım hep yarım kaldı)


Soluğu kırık bir şarkı var dilimde

Hiçbir makama dahil etmiyor kendini

Şimdi kalkıp

Usturupsuz bir küfüre salarsam sözlerimi

Sevdiğim yadırgama beni


Çok uzaktan getirdim ben bu serüveni

Al'ı mor kanı can direngenlikten

Bir de derin sırlara değmiştim ki

O günden beri yağmur kokularına hasretim


Bu yüzden esmerdir gözlerimin feri

Arada bir gülmelere yakışsam da

Ağlayınca kül renklere damlarım

Çünkü yalanlarına alışamadım kutlu yeminlerin

Olgun yaralarda oluk oluk kanamaktan

Cümle yanlışlarda suçlu olmaktan usandım

Bıktım yani

Bu esrik yaşamaların riyasından

Umut gibi uzayan rüyalardan bıktım


(Ey hüznüme el olan sevgili

Bu vedanın öncesi yoktu belki

Ama son mektup olsun bu

Zaten bir türlü öğrenemedim ki

Bu vicdan denen şey neyin nesi)


İkimiz de biliyoruz artık

Acılarımın miladı yok

Yok bu yapmacık tesellilerin bir sonu da

Ne kaldı ki bana o ayaz akşamlardan

Yüreğime kadar sırılsıklam

Hiç eskimeyen yalnızlığımdan başka


Hani şimdi

Birdenbire olan bir istek gibi

Sesimdeki burukluğu duy desem sana

Sil desem gönlümdeki dargınlığı

Desem diyebilsem

Ah bir yapabilsem bunu

Olabilme şansı olsa yani

Hiç bu bu kadar korkar mıydım kendimden


Kederi bana benzeyen ayrılıklardan

Geriye alıyorum bütün şikayetlerimi

Şimdi gidip

Üçüncü sınıf bir otel odasında ölürsem

Sevdiğim kınama beni


Ahmet Can Akyol