_Kalbin Emaneti_

Kalbin Emâneti


Elimizi kalbimize koyalım

Dinleyelim onu

Seslerini dinleyelim

Ve şimdi ona hiç korkmadan -dur- diyelim

"Dur! - Ey kalbim! Dur"


Kalbimize "dur" dediğimiz halde neden durmuyor?

Emrimize neden amade olmuyor?

Hâlbuki kalp bizim bedenimizin içinde değil mi?

Taşıdığımız ve istediğimiz gibi hareket ettirdiğimiz o bedenimiz

Eğer bizi dinlemiyorsa hiç bize ait olabilir mi?

Bedenimize -acıkma, susama, yorulma-


veya ruhumuza -üzülme, acı çekme, dert etme- desek onlarda bizi dinlemeyecektir

Bizler kalbimize, bedenimize ve ruhumuza hükmedememeyiz

Onlar bize bir emânet

Öyle bir emânet ki

Vakti geldiğinde o çok güvendiğimiz kalbimiz ve bedenimiz

bizden ayrılacak, gerçek sahibine ulaşacak

Ancak O, kalbimize "dur" derse durur

Çünkü O "ol" der oluverir

Çünkü mutlak sahibi O

O halde bu gam neden?

Bu üzüntü, bu keder neden

Eğer emânetse taşıdığımız herşey,

bu telaş, bu endişe neden?

Rahmet Kelâmıyla buyuran O değil mi?

"O sabredenleri ki onlar, bir musîbete uğradılar mı,

«Biz 'a aidiz ve sonunda O'na döndürüleceğiz» derler"

Bakara; 156

Ey Kalbim! Sen emânetsin 'a emânetsin



alıntı