_Kalbin Emaneti_
 

http://frmsinsi.net/images/forumsins...sinsi.net_.jpg



Kalbin Emâneti


Elimizi kalbimize koyalım..

Dinleyelim onu..

Seslerini dinleyelim..

Ve şimdi ona hiç korkmadan -dur- diyelim..

"Dur! - Ey kalbim! Dur"


Kalbimize "dur" dediğimiz halde neden durmuyor?

Emrimize neden amade olmuyor?

Hâlbuki kalp bizim bedenimizin içinde değil mi?

Taşıdığımız ve istediğimiz gibi hareket ettirdiğimiz o bedenimiz..

Eğer bizi dinlemiyorsa hiç bize ait olabilir mi?

Bedenimize -acıkma, susama, yorulma-


veya ruhumuza -üzülme, acı çekme, dert etme- desek onlarda bizi dinlemeyecektir.

Bizler kalbimize, bedenimize ve ruhumuza hükmedememeyiz.

Onlar bize bir emânet.

Öyle bir emânet ki..

Vakti geldiğinde o çok güvendiğimiz kalbimiz ve bedenimiz

bizden ayrılacak, gerçek sahibine ulaşacak..

Ancak O, kalbimize "dur" derse durur..

Çünkü O "ol" der oluverir..

Çünkü mutlak sahibi O..

O halde bu gam neden?

Bu üzüntü, bu keder neden..

Eğer emânetse taşıdığımız herşey,

bu telaş, bu endişe neden?..

Rahmet Kelâmıyla buyuran O değil mi?

"O sabredenleri ki onlar, bir musîbete uğradılar mı,

«Biz 'a aidiz ve sonunda O'na döndürüleceğiz» derler."

Bakara; 156

Ey Kalbim! Sen emânetsin. 'a emânetsin.



alıntı