Hayatı Paylaşmak

Hayatı Paylaşmak Yazısı - Hayatı Paylaşmak Ayşe Sönmez Bulut - Ayşe Sönmez Bulut Yazıları

Hava soğuk mu soğukYerde diz boyu karPeceremin önündeki ağaca konan kuşlar tüylerini kabartmışlar açlığa ve soğuğa inat ötüşüyorlarPencerenin önüne bir avuç ekmek kırıntısı serpiyorumPencereyi kapatıp perdenin arkasına çekildiğim an,ekmek kırıntıları bitiyorBen tekrar ekmek kırıntısı serpiyorum


Hava soğuk mu soğukYerde diz boyu karHer yer donmuşÇevrede tek kuru yer olan balkonun altında beş altı kediTüyleri sırılsıklam olmuşMiyavlıyorlarÜşümüşleracıkmışl ar Evdeki yemek artıklarına ekmek doğruyorumBiraz da sıcak su ilave edip götürüyorumBalkonun altına ulaştığımda kediler kaçmıyorlarÇünkü kaçacak yerleri bile yokGötürdüğüm yemeği bir kaç tabağa paylaştırıyorumDaha ben ayrılmadan bitiyor yiyecekler


Ertesi gün yeniden besliyorum kuşları, kedileri Her fırsatta beslemeye devam ediyorum

Gün geçtikçe kuşların da kedilerin de sayısı artıyorOnları beslemenin çarelerini ararken evi olmayan,evine ekmek götüremeyen,evinde yakacağı olmayan,hastasını tedavi ettiremeyen,giyecek mantosu,olmayan,çocuğuna mama alamayan,karda kışta yırtık ayakkabı ile okula gidenleri düşündümSonra komşusu açken tok yatanlar canlandı gözümde fazla yemekleri,ekmekleri çöpe dökenler,modası geçti diye yepyeni giysiler atanlar,yalnızca moda diye ihtiyacı olmadığı halde gereksiz şeyler alanlar geçit töreni yaptı beynimdeSonra insanların ne kadar duyarsız oldukları ve bu duyarsızlığın gün geçtikçe arttığı geldi aklıma


Ne yapabilirim diye düşümdümAklıma ilk geleni uyguladımKomşulardan kullanmadıkları giysileri topladımMahalle muhtarlarıyla görüşüp ihtiyacı olanları belirledimKimin neye ihtiyacı olduğunu da belirledikten sonra elimdekileri ihtiyaç sahiplerine iletilmek üzere muhtarlara ulaştırdımBir kaç gece huzur içinde uyudumAma bununla bitmiyordu tabii daha yapılacak çok şey vardıEczacı arkadaşımla kullanım tarihi geçmemiş ilaçları topladıkAile hekimleriyle görüştükİhtiyaç sahiplerine ilaç yardımı yapmaya başladıkÜlkem insanlarından duyarlı olanlarda varmış ki bize yardım etmeye çalışanlar gittikce çoğalıyordu


Aylardan eylül,aşağı yukarı her evde okulların açılma heyecanı yaşanırken tanık olduğum bir olay beni yine harekete geçirdiÇanta ve önlük almaya çalışıyor, bir anne elini ,sıkı sıkı tuttuğu kızınaPazarlık ediyor satıcıylaSatıcı bir türlü fiyatı aşağı çekmeyince kadın boynunu eğip başka bir yere yöneldiKüçük kızın aklı cepleri nakışlı önlükle de kalmış olacak ki ağlıyorduİçim parçalandıO,an önlüğü alabilirdim küçük kıza ama annesini mahçup etmek istemedimKüçük derneğimize yönlendirdimDerneğimiz aracılığı ile o ve onun gibi onlarca çocuğa okul ihtyaçlları için yardımcı olmaya çalıştıkYaptığımız hayatı paylaşmak adına basit şeylerdiAma yardım ettiğimiz çocuklarımız için çok çok önemliydi


O günlerden birinde bir babaanne ve üç torunu çaldı kapımızıYaşlı babaanne zor yürüyorAnne bırkıp gitmiş üç çocuğu, baba vefat etmişBir birinden güzel üç çocukBaşları yerde ağlamaklıArasıra başlarını kaldırdıklarında gördüğüm kadarıyla zeka fışkırıyor gözlerinden (Daha sonra karşılaştığımız okul müdürü dene kadar başarılı olduklarını anlattı bize) Ellerinde ihtiyaç listeleriListeyi elimize aldığımda beşinci sınıfa giden küçük oğlan ağlamaya başladıGüç bela sakinleştirdimAğlamasını sebebi hem mutluluk hem de uatanç mış,ablasını anlatmasına göreBen gözyaşlarımı göstememek için düştüm önlerineBiraznıı derneğimiz,birazını da arkadaşlarımla karşılamaya çalıştık ihtiyaçlarınıElimize aldığımız her şeyin fiyatını soruyordu ağabeyEğer sözü edilen para ona göre çoksa daha ucuzunu alalımBelki başka ihtiyacı olanlar da vardır diyordu bizeO gün yaşadıklarımı unutamamO kadar çaresiz bir durumdayken bile başkalarını düşünen bu genç adam bizim çocuğumuz, bizim insanımızdıGurur duydum onunlaAynı zamanda onların ihtiyaçlarının giderilmesini iç huzıurunuda paylaştık arkdaşlarımla


Çok zor değildi,onlar ve onlar gibi ihtiyacı olanlara yardım edebilmekYeter ki hayatı paylaşmasını bilelim


Bir hafta sonra kapım çalındı karşımda çocuklardan en büyüğüElinde bir poşetİçinde yufka ekmeği ve çökelekPoşeti elime tutuşturduTüm ısaralarıma rağmen içeri girmediAma gözleri dolu dolu"bir gün okuyup öğretmen olacağımSizin bana ve kardeşlerime yaptıklarınızı ben de başkalarına yapacağım"dedi ve merdivenlerden koşarak indiYaşlı gözlerle ama gururla baktım arksındanEl salladımbaşarılar dledim


Amacım yalnızca hayatı paylaşmaktıAma yaptığımız küçük gibi görünsede büyük iş başarmıştık galibaYalnız o çocuklara değil,daha sonra doğacak çocuklar adına da birşeyler yapmıştık

Hayatı paylaşmak inanılmaz deneyimler kazandırdı banaİnanılmaz hayatlara tanık oldumYararlı olabilmek Bir işe yaramakBüyük mutluluktu


Hayatı paylaşmak için çok varlıklı olmaya gerek yoktu aslındaYeterki kişiler yardımlaşma duygusunu yüreklerinde taşısınlarYardım ettikleri ölçüde mutlu olma yeteneğine sahip olsunlarKarşılığında kazanılan mutluluk ve iç huzurun tadının hiç bir şeyde olmadığını göreceklerdir

Acısıyla tatlısıyla hayatı paylaşmak üzeresaygılar


Ayşe Sönmez Bulut