Noktayla Başlıyorum Her Yalnızlığa...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Sesini sapladım içime

Sensizliğe tanık yüreğim gecelerden yorgun

Gözlerim duvarlardaki hüzünden dalgın

Satırların zindanında esaret oluyor ömrüm

Oysa gözlerinde boğulmak istemiştim

Bulutlardan topladığım hüznü gözlerine yağmak istemiştim

Sen bilmedin

Beyhude umursamazlığını yaktım yüreğimde gece oldum, yağmur oldum bomboş caddelere yağdım

Sen yine bilmedin

Aşkın divaneliğinde büyüttüğüm sözlerden uzak elemlerim bir bir depreşirken duvarlarımda bilinmezliklere sürgündeyim

Bütün geç kalmışlığıyla yüreğimi sömüren aşk artığı sevgilere tanığım

Körpe umutlarla yarattığım kentimin acı uğultuları kulağımda

Geceden düşüyorum üstelik tutan da yok ellerimden

Nokta konmuş bir hayatın sessiz iniltilerinden ibaret çığlıklarından yeniden doğmayı denedim hep

Hoyratım!
Hayatın en dik yamacında yalnızlığım oldun

Kasvetsiz rüzgarlardan arta kalan nefretleri yığdın avuçlarıma

Buz kestim, cam kırıkları birikti gözlerimde

Acı bir hüzün, dolu bir bulut dökülmeye ramak kalmış

Zamansızlığın dur durak bilmez savaşlarından yenik çıkmış yüreğimde, efsunlu bir sevdayla inatlaşıyorum ve zaman tüm soyut yanlarını kusuyor yüzüme

Düşün ki zaman acımasızdı bize ya da bana!
Ki zamandı herşeyi bana veren ya da bize!
Seni verdi mesela; yalnızlığı yani

Usul usul içime sızan bu acı bu yalnızlık senden hatıra

Hayatımızın duvarlarına astım

İçimin okyanuslarından yaptığım mavi düşler boğuldu, hayata isyanımı armağan ettim
Kıvranıyorum!

Şimdi hayat öyküsüzlüğümün nişanı gibi duruyor hüznün doğurduğu resmin kucağında

Yüzüme asıyorum çoğu zaman yüreğimdeki boşluklara esaretimi

Yüzümde kırışıyor hayat

Gitmelerine can yakıyorum

Ben, kızıl bir aşkla gelmek isterken sana sen somurtkan mutlulukları seçtin, gece artığı saatlerde kaldın, güneşi soğuttun gözlerinde gözlerim dondu

Ey yâr!
Saçlarında dalgalanan o hüzün kimin?
Beni kirpiklerinden astığın günden beri milyon defa ölüyorum

Yanlış senaryolara intiharlar biriktiriyorum

Gidişinden hasretler yapıyorum kendime sonra yine ölüyorum

Cüzzamlı yağmurları damlıyorsun içime

Kapandı sesine isyan eden bu ağız

Her adım bir intihar dirilemem artık

Köşe başlarında ninni gibi agıt sesleri üşüşüyor kulaklarıma

Ben hangi kimim?
Dilinde çürüttüğün o şarkı, kaleminde yanan o şiir kime yol oluyor?
Hangi gökyüzünde mutlusun?
Mutlumusun?

Susarak haykırıyorum sana sessizliğim oluyorsun

Geceye satıyorum düşlerimi, yalnızlık kentine göçüyorum ve her yağmur gibi kendimi ağlıyorum

Susuyorum

Aklıma düşsen yalnızlık oluyorum

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Noktayla Başlıyorum Her Yalnızlığa... Sesini sapladım içime Sensizliğe tanık yüreğim gecelerden yorgun Gözlerim duvarlardaki hüzünden dalgın Satırların zindanında esaret oluyor ömrüm Oysa gözlerinde boğulmak istemiştim Bulutlardan topladığım hüznü gözlerine yağmak istemiştim Sen bilmedin Beyhude umursamazlığını yaktım yüreğimde gece oldum, yağmur oldum bomboş caddelere yağdım Sen yine bilmedin Aşkın divaneliğinde büyüttüğüm sözlerden uzak elemlerim bir bir depreşirken duvarlarımda bilinmezliklere sürgündeyim Bütün geç kalmışlığıyla yüreğimi sömüren aşk artığı sevgilere tanığım Körpe umutlarla yarattığım kentimin acı uğultuları kulağımda Geceden düşüyorum üstelik tutan da yok ellerimden Nokta konmuş bir hayatın sessiz iniltilerinden ibaret çığlıklarından yeniden doğmayı denedim hep Hoyratım! Hayatın en dik yamacında yalnızlığım oldun Kasvetsiz rüzgarlardan arta kalan nefretleri yığdın avuçlarıma Buz kestim, cam kırıkları birikti gözlerimde Acı bir hüzün, dolu bir bulut dökülmeye ramak kalmış Zamansızlığın dur durak bilmez savaşlarından yenik çıkmış yüreğimde, efsunlu bir sevdayla inatlaşıyorum ve zaman tüm soyut yanlarını kusuyor yüzüme Düşün ki zaman acımasızdı bize ya da bana! Ki zamandı herşeyi bana veren ya da bize! Seni verdi mesela; yalnızlığı yani Usul usul içime sızan bu acı bu yalnızlık senden hatıra Hayatımızın duvarlarına astım İçimin okyanuslarından yaptığım mavi düşler boğuldu, hayata isyanımı armağan ettim Kıvranıyorum! Şimdi hayat öyküsüzlüğümün nişanı gibi duruyor hüznün doğurduğu resmin kucağında Yüzüme asıyorum çoğu zaman yüreğimdeki boşluklara esaretimi Yüzümde kırışıyor hayat Gitmelerine can yakıyorum Ben, kızıl bir aşkla gelmek isterken sana sen somurtkan mutlulukları seçtin, gece artığı saatlerde kaldın, güneşi soğuttun gözlerinde gözlerim dondu Ey yâr! Saçlarında dalgalanan o hüzün kimin? Beni kirpiklerinden astığın günden beri milyon defa ölüyorum Yanlış senaryolara intiharlar biriktiriyorum Gidişinden hasretler yapıyorum kendime sonra yine ölüyorum Cüzzamlı yağmurları damlıyorsun içime Kapandı sesine isyan eden bu ağız Her adım bir intihar dirilemem artık Köşe başlarında ninni gibi agıt sesleri üşüşüyor kulaklarıma Ben hangi kimim? Dilinde çürüttüğün o şarkı, kaleminde yanan o şiir kime yol oluyor? Hangi gökyüzünde mutlusun? Mutlumusun? Susarak haykırıyorum sana sessizliğim oluyorsun Geceye satıyorum düşlerimi, yalnızlık kentine göçüyorum ve her yağmur gibi kendimi ağlıyorum Susuyorum Aklıma düşsen yalnızlık oluyorum