Zizil Parmaklım

Ne kimseye boyun eğdim
Ne Allaha yüzümü döndüm
günahtan parçalandı ömrüm
günahtan kanadı gözlerim

Ne kimseye ömür verdim
ne ömür aldım kimseden
sevdim dolu dizgin sadece
çimenlere uzanıp seyrederken gökyüzünü
yüzünü gördüm maviliklerde
Ne kimseye bir ah ettim
ne küfürler savurdum peşinden
usulca ve inatla sevdim insanları
daha fazla bazılarını
utanıp insanlığımdan
aşık oldum

Ne kendime suskun sözler bıraktım seslerde
ne sustum sesler karşısında
dimdik sevdalar gördüm
aklıma inat kadınlar gördüm
gördüğümü sandıklarımın içinde bir sen
usulca sokulup utançla öptün

Şarkılar biriktirmeye başladım
parmaklarımın arasında
gözlerinin karasında
kendime masallar anlattım

Bir tek sen anlamadın söylediklerimi
bir tek sen boş diyerek bütün bunlar
bi tek sen susturdun kelimeleri

Önce parmakların dokundu dudaklarıma
yanan ellerinin arasından
dudaklaın parladı ay gibi
kapkaranlık gözlerimden
dudakların dudaklarıma aktı

Ne bir şarkı ezberleyebildim
ne bir şiir
senin içinde olmadığın hergün bir zifr
senin içinde olmadığın har an bir zehir
Ama sen bunları da anlamayacak
bunları da yok sayacaksın