Hiç Olmadığın Kadar Yoktun Hayatımda Ve Belki Yaşadığım Bir Hayat Bile Yoktu.

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-26-2012

Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile yoktu

Tutunamadım sevdana

Yosun tutmuş dallar gibiydi kolların hep

Her dokunduğumda kayıyordum sevdandan

Ve ne acı ki, benden başka bana destek verecek kimsem yoktu

Sen bile yoktun

Ben hep senin yokluğunda yaşadım sevdamı

Dalların kaygandı çünkü

Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile

yoktu

Hatırladığım tek şey yokluğun

Hep kimsesizliğin

Hep sessizliğin

Sen hep çalmayan telefonlarımdın

Duyulmayan aşk fısıltılarım

Dünyayı suskunluğa bürümem bile yetmezdi sana

Sen hemen kendine yeni bir dünya yaratırdın

Bense senin o yeni dünyanın kapısında kimsesiz bir çocuk gibi beklerdim

Güneş doğardı

Güneş batardı

Ama senin kapıların asla kımıldamazdı

Bense susardım

Yokluğunu sessizliğe kurban ederdim

Hıçkırıklarımı bile sustururdum

Susar ve kapını açmanı beklerdim

Sense beni her fark edişinde beni bilmediğim kimliksizliklere bürürdün

Üzerime zorla giydirilmiş gibi hissettiğim kimlikler yüzünden kapının

açılmasına bile sevinemezdim

Çünkü bilirdim; açılan her kapının

ardında yine sensizliğin olurdu

Aslında beni dünyana almak için açmazdın kapılarını

Açılan kapıların sadece kendine yeni bir dünya yaratma telaşın olurdu

Bilmezdin sen

bilemezdin

Yarattığın dünyalarının kapılarında bekleyen o sessizlik olmasa, dört

duvardan başka bir şeyin olmayacağını bilemezdin

Senin dünyalarının

gizemi bendim

Benim varlığımı kapının ardında bilmekti dünya

Ve hep bu yüzden başka kapıları özlerdin

Hep yeni beklemeleri

Yeni sessizlikleri

Bilirdin ki; kapının önü hep dolu olacak

Bilirdin ki; sessizlik orada öylece dinginliği bozmanı bekleyecek

Ama ben de bilirdim ki HAYAT SONSUZ SENSİZLİK

08-26-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Hiç Olmadığın Kadar Yoktun Hayatımda Ve Belki Yaşadığım Bir Hayat Bile Yoktu. Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile yoktu Tutunamadım sevdana Yosun tutmuş dallar gibiydi kolların hep Her dokunduğumda kayıyordum sevdandan Ve ne acı ki, benden başka bana destek verecek kimsem yoktu Sen bile yoktun Ben hep senin yokluğunda yaşadım sevdamı Dalların kaygandı çünkü Hiç olmadığın kadar yoktun hayatımda ve belki yaşadığım bir hayat bile yoktu Hatırladığım tek şey yokluğun Hep kimsesizliğin Hep sessizliğin Sen hep çalmayan telefonlarımdın Duyulmayan aşk fısıltılarım Dünyayı suskunluğa bürümem bile yetmezdi sana Sen hemen kendine yeni bir dünya yaratırdın Bense senin o yeni dünyanın kapısında kimsesiz bir çocuk gibi beklerdim Güneş doğardı Güneş batardı Ama senin kapıların asla kımıldamazdı Bense susardım Yokluğunu sessizliğe kurban ederdim Hıçkırıklarımı bile sustururdum Susar ve kapını açmanı beklerdim Sense beni her fark edişinde beni bilmediğim kimliksizliklere bürürdün Üzerime zorla giydirilmiş gibi hissettiğim kimlikler yüzünden kapının açılmasına bile sevinemezdim Çünkü bilirdim; açılan her kapının ardında yine sensizliğin olurdu Aslında beni dünyana almak için açmazdın kapılarını Açılan kapıların sadece kendine yeni bir dünya yaratma telaşın olurdu Bilmezdin sen bilemezdin Yarattığın dünyalarının kapılarında bekleyen o sessizlik olmasa, dört duvardan başka bir şeyin olmayacağını bilemezdin Senin dünyalarının gizemi bendim Benim varlığımı kapının ardında bilmekti dünya Ve hep bu yüzden başka kapıları özlerdin Hep yeni beklemeleri Yeni sessizlikleri Bilirdin ki; kapının önü hep dolu olacak Bilirdin ki; sessizlik orada öylece dinginliği bozmanı bekleyecek Ama ben de bilirdim ki HAYAT SONSUZ SENSİZLİK