Hadi Tüm İşıkları Söndürüp Ayrılığı Giydir Üzerime...

**Prof. Dr. Sinsi** · 08-24-2012

Ben seni unutmak için sevmedim

Şimdi sessizce yaşamalıyım seni

Son kelimelerini suskunluğuna ilmekleyip " gitmeliyim mecburum" diyorsun

Ne diyebilirim ki haklısın

Yokluğunda da severim seni

Sana söz sevdiğim; seni sensizlikte bile seveceğim

Bir dakika önce yürüdüğüm yollarda senin ayak izinde karşılaşma ihtimalinde sevdim seni

Unutmadan sana bir teşekkür borçluyum; bana " aşkı ve sevdayı " öğretip

yamalı kalbime bir yudum sevgini verdiğin için

Unutma ben sevgiyi hiçbir zaman haketmedim

Ne kadar bu cümlemi sevmesen de evet hiçbir zaman bir yudum sevgiyi haketmedim

Ellerim yine ayrılıkların cicekleri topluyor oysa o cicekler senin saclarında olmalıydı

Neyse sevdiğim şimdi kapat üzerime yalnızlığını

Kilit vur ağlayan sesime

Sessizliğinde nasıl yaşarım onu da bilmiyorum lakin bilmeni istediğim şu;

sen gittin diye sevda elbisesini duvarıma asıyorum bir gün geldiğinde yeniden sana ve sevdana giyebilmek için

İşte bu gece yalnızlığının koynuna girip yokluğunun avuçlarında gözlerimi sana kapatıyorum bir gün geri döndüğünde

" işte geldim helalim sadece sana geldim "

deyip yüreğimi yüreğinle öperek uyandırman için

Yokluğuna akacak zaman

Takvimler yokluğunu anlatacak aynalar sessiz isyanlarımı

Şehrimin gölgelerine güneş doğacak karakış bile bahara gülümseyecek

Oysa ben sensizlikte yavaş yavaş eriyeceğim

Tıpkı güneşin avuçlarında eriyen bir kar tanesi gibi

Usulca ve derinden

Sakın üzülme sözlerim sitem taşıyor diye

Üşüyen dudaklarımı sarmayacak gözlerinle gecelerimi aydınlatmayacaksın

Şimdi gidiyorum

Lakin bir gün titrek sesimi ve utangaç yüreğimi görmek istersen

bu şehrin yalnızlık sokaklarında gezinen eskicilere sor

Küflü bedenimle yamalı kalbimle seni bekliyor olacağım

Haydi tüm ışıkları söndürüp ayrılığını giydir üzerime

Şimdi son kez seni yazdım satırlara

Dışarıda kararmış hava ben yalnızlığa yürürken sen imkansızlığın içinde seni arayacağım

Seni bana hatırlatan bu şehri

senin bir dakika önce geçme ihtimalindeki yollarda senin ayak izlerini arayacağım

Saatler geceyi yarıladığında eski anılarımı hatırlayıp gözyaşları içinde

sesinin sıcaklığında

" aşkın "

imkansızlığına ağlayacağım

Herşeye inat seni sensizlikte bile seviyorum canım

Şimdi dudaklarima kilit vurup son cümlemi sana hediye ediyorum kendi doğum günümde tek armağanı olarak

" Ben sana mecburum

sen imkansızlığa

"

08-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Hadi Tüm İşıkları Söndürüp Ayrılığı Giydir Üzerime... Ben seni unutmak için sevmedim Şimdi sessizce yaşamalıyım seni Son kelimelerini suskunluğuna ilmekleyip " gitmeliyim mecburum" diyorsun Ne diyebilirim ki haklısın Yokluğunda da severim seni Sana söz sevdiğim; seni sensizlikte bile seveceğim Bir dakika önce yürüdüğüm yollarda senin ayak izinde karşılaşma ihtimalinde sevdim seni Unutmadan sana bir teşekkür borçluyum; bana " aşkı ve sevdayı " öğretip yamalı kalbime bir yudum sevgini verdiğin için Unutma ben sevgiyi hiçbir zaman haketmedim Ne kadar bu cümlemi sevmesen de evet hiçbir zaman bir yudum sevgiyi haketmedim Ellerim yine ayrılıkların cicekleri topluyor oysa o cicekler senin saclarında olmalıydı Neyse sevdiğim şimdi kapat üzerime yalnızlığını Kilit vur ağlayan sesime Sessizliğinde nasıl yaşarım onu da bilmiyorum lakin bilmeni istediğim şu; sen gittin diye sevda elbisesini duvarıma asıyorum bir gün geldiğinde yeniden sana ve sevdana giyebilmek için İşte bu gece yalnızlığının koynuna girip yokluğunun avuçlarında gözlerimi sana kapatıyorum bir gün geri döndüğünde " işte geldim helalim sadece sana geldim " deyip yüreğimi yüreğinle öperek uyandırman için Yokluğuna akacak zaman Takvimler yokluğunu anlatacak aynalar sessiz isyanlarımı Şehrimin gölgelerine güneş doğacak karakış bile bahara gülümseyecek Oysa ben sensizlikte yavaş yavaş eriyeceğim Tıpkı güneşin avuçlarında eriyen bir kar tanesi gibi Usulca ve derinden Sakın üzülme sözlerim sitem taşıyor diye Üşüyen dudaklarımı sarmayacak gözlerinle gecelerimi aydınlatmayacaksın Şimdi gidiyorum Lakin bir gün titrek sesimi ve utangaç yüreğimi görmek istersen bu şehrin yalnızlık sokaklarında gezinen eskicilere sor Küflü bedenimle yamalı kalbimle seni bekliyor olacağım Haydi tüm ışıkları söndürüp ayrılığını giydir üzerime Şimdi son kez seni yazdım satırlara Dışarıda kararmış hava ben yalnızlığa yürürken sen imkansızlığın içinde seni arayacağım Seni bana hatırlatan bu şehri senin bir dakika önce geçme ihtimalindeki yollarda senin ayak izlerini arayacağım Saatler geceyi yarıladığında eski anılarımı hatırlayıp gözyaşları içinde sesinin sıcaklığında " aşkın " imkansızlığına ağlayacağım Herşeye inat seni sensizlikte bile seviyorum canım Şimdi dudaklarima kilit vurup son cümlemi sana hediye ediyorum kendi doğum günümde tek armağanı olarak " Ben sana mecburum sen imkansızlığa"