Etme..(M€Vlana)

Bu şiir hakkında bilgi vereyim gerçekten çok muhteşem bir öyküsü var




1244 yılında Konya’ya gelen Şemseddin Tebrîzî adlı bir zat, onun ilimle dolu dünyasında “aşk” ile yepyeni ufuklar açtı


Bu iki ilâhî âşık, bir müddet yalnızca bir köşeye çekilerek kendilerini tamamen Hakk’a verdiler Günlerce, gecelerce sohbetlere daldılar Birbirlerinde kendilerini ve Yüce Allah’ın eşsiz güzelliklerinin tecellîlerini gördüler Buluştuklarında HzMevlânâ 38, HzŞems 60 yaşlarında idiler


Artık Mevlânâ bütün zamanını Şems ile sohbete ayırıyordu Bu ilâhî aşkı idrâk etmekten âciz olanlar, HzMevlânâ’nın Şems’e olan ilgisini kıskanarak, ileri geri konuşmaya başladılar Bu sözleri duyan Şems üzüldü ve 1246 yılında Konya’yı terk edip Şam’a gitti


Şems gidince HzMevlânâ derin üzüntülere boğuldu Şems’i tedirgin ederek uzaklaşmasına neden olanlar da Mevlânâ’nın bu hâli karşısında pişmân oldular


HzMevlânâ bir mektup yazarak oğlu Sultan Veled’in de bulunduğu bir kâfileyi Şam’a gönderdi Şems mektubu okudu ve HzMevlânâ’nın dâvetini geri çevirmeyerek 1247 yılında Konya’ ya döndü


Şems’in dönmesine herkes sevindi HzMevlânâ artık gülüyor, ziyâfetler veriyor, sema’ meclisleri düzenliyordu Şems’le sohbet günlere ve gecelere sığmıyordu


Fakat bu huzurlu günler uzun sürmedi Dedikodular, çirkin sözler ve iftiralar yeniden başladı


1247-1248 yılında Şems aniden kayboldu Onu bir daha ne gören, ne de izini bulan olmadı


HzMevlânâ, Şems’i çok aradı Ayrılığın büyük acısıyla şiirler söyledi, gözyaşları döktü İki kere Şam’a gittiyse de izine rastlayamadı Şems’in bedenî varlığını bulamayan HzMevlânâ, onu mânâ yönünden kendinde buldu ve aramaktan vazgeçtive bu şiir yazıldı