İlahi Armağan -30- Meclis

Ey cemaat! Allah Teâlâ ile hoş olunuz O'nun verdiği emri yap­madığınız takdirde, kendinizi koruyunuz Her hükmünü yerine ge­tiriniz O'nun verdiği hükümler, yapılacak işlere dayanır Zahirde belirli işleri yapmak varken kaderinizin önce vermiş olduğu hükümle meşgul olmaktan korkunuz
Şu anda elimizde ilâhî ahkâm mevcuttur Onun hakkını ödeyi­niz Onunla iş tutarsanız elinizden tutar; kimin için iş yaptınızsa onun kapısına vardırır O kapıda bilmediğinizi o dem öğrenirsiniz O kapının sahibi bilgi yoluyla sizinle olur Halk da onun vermiş olduğu hüküm sayesinde sizinle kalır Sen: “Şu veya bu” deme
Önce iş tut Sonra onu ara Başka türlüsü yoktur, önce ayakla­rın yer tutmalı; sonra başka işlere bakarsın Tahsil çağındaki yavru­lar nasıl bilgi edinirler, hiç görmedin mi?
Şimdiye kadar boşa yol aldın; geriye dön İlim tahsil et Sonra amel sahibi ol Daha sonra da ihlâs yolunu bul Peygamber (sav) Efendimiz şöyle buyurdu: “Başladığın işe dair bilgini derinleştir, bitir Başka işlere sonra”
İman sahibi, kendine gerekeni öğrenir; sonra kulları bırakır, Yaratan'ın hizmetine koşar Halkın iyi olmayan taraflarını anlar, sevmez Mevlâ'nın yüce yönünü bilir, sever Her işinde ona talip olur Halkı da O'nun yoluna vardırmak ister Halkın zayıf tarafı o zâtı üzer ve kaçırır İman sahibi, kullara ilk zaman sevgi duyar
Aradan zaman geçer, ilâhî bilgiye yakınlık bulur; kullar gözün­den düşer İnsanları çok iyi anlar Bilir ki, onların vasıtası ile gelse de ellerinde hiç bir kuvvet yoktur
Ne yapıyorlarsa Allah tarafından oluyor O hâlde kullara yas­lanmanın ne faydası var; onlara yakın olmaktansa uzak durmak da­ha hayırlıdır
Ve kaçar
Her şeyin özünü seçer, öze döner Teferruatı bırakır Teferruatın çok olduğunu, aslın bir olduğunu anlar, ona yapışır
Fikir aynasını karşısına alıp bakar Bir kapıda beklemenin kapı kapı gezip dilenmekten daha hayırlı olduğunu görür Bunu iyi bildi­ği için kulları bırakır Hakk'ın kapısında durur
İman sahibi, ikan ve ihlâs yollarını tutarsa, aklın özüne sahib olur Bu akıl sayesinde fâni kulları bırakır Onların birer zavallı ol­duklarını anlar; onlara yüz vermez