Bir Katilin Tüyler Ürperten İtirafları

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-13-2012

Bir katilin tüyler ürperten itirafları

Köpek itlafları çok tartışılır

Başı boş gezen köpeklerin tehlike oluşturduğu şikayet edilir

Peki ya köpeklerin nasıl öldürüldüğünü biliyor musunz? Hürriyet yazarı Pakize Suda, itlaf ekibinde çalışan 'Bir katilin' vicran azabını yazdı

İşte insanı dehşete düşürecek o itiraflar

7

65 çapında bir tabanca verdiler elime, "hadi" dediler

Köpeğe yaklaştığımda önce elimdekini yiyecek bir şey sanıp kuyruğunu sallamaya başladı

İyice yanaşıp alnına nişan aldım

Son birkaç saniyede onu öldüreceğimi anlamış gibi canhıraş ipini çekmeye çalıştı

Tetiği düşürdüm

Alnının tam ortasında bir beyazlık gördüm sanki, ardından kan fışkırdı

Hayvan geriye doğru bir takla attı

Sürünerek zincirinden kurtulmaya, benden kaçmaya çalışıyordu

Bir daha sıktım

Boynu düştü

Genellikle şehrin dışındaki gecekondu mahallelerine öldürmeye giderdik

Oradaki köpekler kuru ekmeğe hasretti

Bizim kıymanın kokusunu metrelerce uzaktan alır, etrafımızda pervane olurlardı

Kıymayı attığımızda bu karşılıksız iyiliğimizin mantığını çözemeden, minnet dolu şaşkın bakışlarla havada kaparlardı

Sonra

Sonra titremeye başlarlardı

Ardından nefes almaları zorlaşırdı

Ağızlarından, burunlarından köpük çıkmaya başlardı

Bazen kan kusarlardı

Bunlar olurken gözlerimize bakmaya çalışırlardı

"Beni kurtarabilir misin?" der gibi bakarlardı

Bazıları çığlık çığlığa can çekişirken bazıları hafif iniltilerle, bazıları da sessizce ölürlerdi

Kıyma yetsin diye az atardık

Az attığımız için daha zor ölürlerdi

Yaşlı bir adam, bizi bir kömürlüğe götürdü bir gün

Bir köpek doğurmuş, 7-8 yavru yapmıştı

Ana bizi görünce tedirgin oldu

Ancak kıymayı görünce sevindi, ete doğru uzandı, kuyruğunu salladı

Bakışlarıyla teşekkür etti

Sonra titreme nöbetleri başladı

Sarsıldıkça yavrularının ağzı memesinden kopuyordu, onları patisiyle tekrar memesine iterken ölüm nöbetleri sıklaşıyordu

İhtiyar, "Yavrularına da verin" diye sürekli söyleniyordu

Ama çok miniklerdi, yemekte zorlanıyorlardı

Bu arada ağzından köpükler çıkmaya başlayan anne, bana doğru sürünerek geldi

Ayağımı, ellerimi yalamaya başladı

Bir yandan burnunun ucuyla yavrularını iterek yerdeki zehirli kıymadan uzaklaştırmaya çalışıyor, diğer yandan gözlerime yalvararak bakıp, "Ne olur onlara zehirli kıyma verme" der gibi başını sallıyordu

İhtiyar adam yavruları gösterip, "Memur bey, ağzını parmaklarınla açıp öyle sok kıymayı" deyip duruyordu

Birdenbire bir şeyler oldu bana

Sanırım yavruların hali etkilemişti beni

İçimdeki insani duygular canlanmıştı

"Öldürmüyorum lan p

k! Defol git!" diye bağırdım

Sonraki günlerde vicdan azabı beni kuşatmaya başladı

Bu azap gün geçtikçe çığ gibi büyüdü

Hiçbir zaman aklımdan çıkmadı yaptığım katliamlar

Otururken, kalkarken, yerken, uyurken

Gülme yeteneğimi kaybettim o günden sonra

Daha suskun, daha içine kapanık oldum

Her insanın içinde bir katil vardır

Genlerinde mağara döneminden kalma öldürme güdüleri vardır

İnsan beyni bilimle, sanatla, sevgiyle aydınlandıkça bu güdüler azalır ve yok olur

Sonraki yıllarda karınca ezmemek için yolumu değiştirdim

Odamdaki sivrisinekleri camları açıp çıkarmaya çalıştım

Asla öldürmedim

Ama köpekler

Onlarla asla göz göze gelemedim

Onlardan utandım

Onlardan kaçtım

İtlaf ekibindeki arkadaşlar

07-13-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Bir Katilin Tüyler Ürperten İtirafları Bir katilin tüyler ürperten itirafları Köpek itlafları çok tartışılır Başı boş gezen köpeklerin tehlike oluşturduğu şikayet edilir Peki ya köpeklerin nasıl öldürüldüğünü biliyor musunz? Hürriyet yazarı Pakize Suda, itlaf ekibinde çalışan 'Bir katilin' vicran azabını yazdı İşte insanı dehşete düşürecek o itiraflar 765 çapında bir tabanca verdiler elime, "hadi" dediler Köpeğe yaklaştığımda önce elimdekini yiyecek bir şey sanıp kuyruğunu sallamaya başladı İyice yanaşıp alnına nişan aldım Son birkaç saniyede onu öldüreceğimi anlamış gibi canhıraş ipini çekmeye çalıştı Tetiği düşürdüm Alnının tam ortasında bir beyazlık gördüm sanki, ardından kan fışkırdı Hayvan geriye doğru bir takla attı Sürünerek zincirinden kurtulmaya, benden kaçmaya çalışıyordu Bir daha sıktım Boynu düştü Genellikle şehrin dışındaki gecekondu mahallelerine öldürmeye giderdik Oradaki köpekler kuru ekmeğe hasretti Bizim kıymanın kokusunu metrelerce uzaktan alır, etrafımızda pervane olurlardı Kıymayı attığımızda bu karşılıksız iyiliğimizin mantığını çözemeden, minnet dolu şaşkın bakışlarla havada kaparlardı Sonra Sonra titremeye başlarlardı Ardından nefes almaları zorlaşırdı Ağızlarından, burunlarından köpük çıkmaya başlardı Bazen kan kusarlardı Bunlar olurken gözlerimize bakmaya çalışırlardı "Beni kurtarabilir misin?" der gibi bakarlardı Bazıları çığlık çığlığa can çekişirken bazıları hafif iniltilerle, bazıları da sessizce ölürlerdi Kıyma yetsin diye az atardık Az attığımız için daha zor ölürlerdi Yaşlı bir adam, bizi bir kömürlüğe götürdü bir gün Bir köpek doğurmuş, 7-8 yavru yapmıştı Ana bizi görünce tedirgin oldu Ancak kıymayı görünce sevindi, ete doğru uzandı, kuyruğunu salladı Bakışlarıyla teşekkür etti Sonra titreme nöbetleri başladı Sarsıldıkça yavrularının ağzı memesinden kopuyordu, onları patisiyle tekrar memesine iterken ölüm nöbetleri sıklaşıyordu İhtiyar, "Yavrularına da verin" diye sürekli söyleniyordu Ama çok miniklerdi, yemekte zorlanıyorlardı Bu arada ağzından köpükler çıkmaya başlayan anne, bana doğru sürünerek geldi Ayağımı, ellerimi yalamaya başladı Bir yandan burnunun ucuyla yavrularını iterek yerdeki zehirli kıymadan uzaklaştırmaya çalışıyor, diğer yandan gözlerime yalvararak bakıp, "Ne olur onlara zehirli kıyma verme" der gibi başını sallıyordu İhtiyar adam yavruları gösterip, "Memur bey, ağzını parmaklarınla açıp öyle sok kıymayı" deyip duruyordu Birdenbire bir şeyler oldu bana Sanırım yavruların hali etkilemişti beni İçimdeki insani duygular canlanmıştı "Öldürmüyorum lan pk! Defol git!" diye bağırdım Sonraki günlerde vicdan azabı beni kuşatmaya başladı Bu azap gün geçtikçe çığ gibi büyüdü Hiçbir zaman aklımdan çıkmadı yaptığım katliamlar Otururken, kalkarken, yerken, uyurken Gülme yeteneğimi kaybettim o günden sonra Daha suskun, daha içine kapanık oldum Her insanın içinde bir katil vardır Genlerinde mağara döneminden kalma öldürme güdüleri vardır İnsan beyni bilimle, sanatla, sevgiyle aydınlandıkça bu güdüler azalır ve yok olur Sonraki yıllarda karınca ezmemek için yolumu değiştirdim Odamdaki sivrisinekleri camları açıp çıkarmaya çalıştım Asla öldürmedim Ama köpekler Onlarla asla göz göze gelemedim Onlardan utandım Onlardan kaçtım İtlaf ekibindeki arkadaşlar