İbretlik Bir Olay-Ağlayan Komutan

**Prof. Dr. Sinsi** · 07-10-2012

Ağlayan Komutan

Mehmet Akif anlatıyor:

“Her sabah Sultanahmed Câmiine erkenden giden bir zât vardı

Mihrâbın bir kenarında saçı-sakalı bembeyaz olmuş bu ihtiyar adam, ümitsiz bir şekilde durmadan ağlıyordu

Niyâhet bir gün yanına sokuldum:

— Muhterem, dedim

Allah’ın rahmetinden bu kadar ümitsizlik olur mu? Niye bu kadar ağlıyorsun? Bana:

— Beni konuşturma

Kalbim duracak, dedi

Çok ısrar edince anlattı:

— Ben Abdülhamid devrinde bir binbaşı idim

Anam-babam vefât edince sadârete bir dilekçe gönderdim

Dedim ki “Mallarımız, gayrimenkullerimiz var

Bunların bir nezâretçiye ihtiyacı vardır

Kabul buyurulursa istifa etmek istiyorum”

Sadâret benim dilekçemi padişaha göndermiş

Bana doğrudan doğruya hünkârdan bir yazı geldi

“İstifa kabul edilmedi” deniyordu

Ben bir daha gönderdim

Yine aynı cevap geldi

Bizzat huzura çıkıp şifâhi görüşmek istedim

Ben o cehâlet ile padişahın huzuruna çıktım:

— Sultanım, istifamın kabulünü istirham edeceğim

Durumumuz budur, dedim

Derin derin biraz düşündü

İstifa etmemi istemiyordu

Yüzünden belli idi

Isrârıma da dayanamadı

Öfkeli bir edâyla, elinin tersi ile:

— Haydi! İstifa ettirdik seni, dedi

Ben dönüp işimin başına geldim

Gece mânâ âleminde orduların teftiş edildiğini gördüm

Rasûllüllah Efendimiz (s

a

v

) Yıldız Sarayı’nın önünde duruyordu

Bütün Türk ordusunu teftiş ediyordu

Osmanlı padişahlarının ileri gelenleri orada idi

Abdülhamid edeple Fahri Kâinat Efendimiz’in arkasında duruyordu

Derken benim birliğim geldi

Başında kumandan olmadığı için darmadağınıktı

— Nerede bunun kumandanı? Diye sordular

— Ya Rasûllallah çok ısrar etti

İstifa ettirdik, dedi

Rasûllüllah (s

a

v

) da:

— Senin istifa ettirdiğini biz de istifa ettirdik, buyurdular

Ben ağlamıyayım da kim ağlasın?

Alıntı

07-10-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	İbretlik Bir Olay-Ağlayan Komutan Ağlayan Komutan Mehmet Akif anlatıyor: “Her sabah Sultanahmed Câmiine erkenden giden bir zât vardı Mihrâbın bir kenarında saçı-sakalı bembeyaz olmuş bu ihtiyar adam, ümitsiz bir şekilde durmadan ağlıyordu Niyâhet bir gün yanına sokuldum: — Muhterem, dedim Allah’ın rahmetinden bu kadar ümitsizlik olur mu? Niye bu kadar ağlıyorsun? Bana: — Beni konuşturma Kalbim duracak, dedi Çok ısrar edince anlattı: — Ben Abdülhamid devrinde bir binbaşı idim Anam-babam vefât edince sadârete bir dilekçe gönderdim Dedim ki “Mallarımız, gayrimenkullerimiz var Bunların bir nezâretçiye ihtiyacı vardır Kabul buyurulursa istifa etmek istiyorum” Sadâret benim dilekçemi padişaha göndermiş Bana doğrudan doğruya hünkârdan bir yazı geldi “İstifa kabul edilmedi” deniyordu Ben bir daha gönderdim Yine aynı cevap geldi Bizzat huzura çıkıp şifâhi görüşmek istedim Ben o cehâlet ile padişahın huzuruna çıktım: — Sultanım, istifamın kabulünü istirham edeceğim Durumumuz budur, dedim Derin derin biraz düşündü İstifa etmemi istemiyordu Yüzünden belli idi Isrârıma da dayanamadı Öfkeli bir edâyla, elinin tersi ile: — Haydi! İstifa ettirdik seni, dedi Ben dönüp işimin başına geldim Gece mânâ âleminde orduların teftiş edildiğini gördüm Rasûllüllah Efendimiz (sav) Yıldız Sarayı’nın önünde duruyordu Bütün Türk ordusunu teftiş ediyordu Osmanlı padişahlarının ileri gelenleri orada idi Abdülhamid edeple Fahri Kâinat Efendimiz’in arkasında duruyordu Derken benim birliğim geldi Başında kumandan olmadığı için darmadağınıktı — Nerede bunun kumandanı? Diye sordular — Ya Rasûllallah çok ısrar etti İstifa ettirdik, dedi Rasûllüllah (sav) da: — Senin istifa ettirdiğini biz de istifa ettirdik, buyurdular Ben ağlamıyayım da kim ağlasın? Alıntı