İslak Ellerle Tutulmuş Mektuplar

**bonsoir** · 10-05-2009

Masanın üzerinde, elimdeki kahve fincanıyla daireler çiziyorum

Sevimsiz bir dalgınlık yakıyor gözlerimi, suskunluğum çok ağrıma gidiyor

Kalbim denizin üstünde uçuşan kuşlar gibi dönüyor sanki,
yere düşürmeden sevmeyi öğreneli çok oldu ama ;
bugün anılar kadar canlı ve bir o kadar güzel değilim

Eyvah! Özledim

Bu hasret ruhumun hep kırık yerinden saldırır bana

Islak ellerle tutulmuş mektuplar gibi lekelenirim

Ah ardından sayıp sövemediğim adam; seni destursuz sevmenin bedeliymiş yalnızlık

Bilmeliydim!

Sevdiğimi poyrazı deli bir şehre emanet ettiğimden beri
Güzünü hüznüne sarmış yorgun bir Ankara akıtıyorum kirpiklerimden
Ve ben
Dilini bile bilmediğim bir ülkeye ait gibiyim şimdi

Hani uçurtmanın ipi kopar, dayanamaz rüzgâra

Hani ucundan tutulamayan kayıplar verir ömür

Koca bir karanlık yürür insanın gövdesinde

Her saniye daha çok şiddetlenen bir efkar sızar tütün kokusu sinmiş perdelerin köşelerinden

Porselen bir dünyaya çiniler işlerken sevimsiz dalgınlığım,
en çok kahve fincanımdaki dudak izimde takılırım

Bir sahne sürekli yanıp söner gözlerimin önünde;
bir gül lekesi, bir dudak izi, bir gül lekesi, bir dudak

Birazdan daha da soğuyacak bu oda

Sepya bir fotoğraf karesi gibi,
betimi benzimi solduracağım

Burada olmaması gereken bedenime yüklenip,
masanın kenarına yığılacağım

Belki sesi soluğu değecek az sonra düşlerime,
ağlayacağım

Ah yastığına sol yanımı bıraktığım güzel yürekli adam;
ben kendimi bile sende sevmişim

Sevdiğimi; poyrazı deli bir şehre emanet ettiğimden beri
Allah'a emanetim

DostÇa KalıN

10-05-2009	#1
bonsoir	İslak Ellerle Tutulmuş Mektuplar Masanın üzerinde, elimdeki kahve fincanıyla daireler çiziyorum Sevimsiz bir dalgınlık yakıyor gözlerimi, suskunluğum çok ağrıma gidiyor Kalbim denizin üstünde uçuşan kuşlar gibi dönüyor sanki, yere düşürmeden sevmeyi öğreneli çok oldu ama ; bugün anılar kadar canlı ve bir o kadar güzel değilim Eyvah! Özledim Bu hasret ruhumun hep kırık yerinden saldırır bana Islak ellerle tutulmuş mektuplar gibi lekelenirim Ah ardından sayıp sövemediğim adam; seni destursuz sevmenin bedeliymiş yalnızlık Bilmeliydim! Sevdiğimi poyrazı deli bir şehre emanet ettiğimden beri Güzünü hüznüne sarmış yorgun bir Ankara akıtıyorum kirpiklerimden Ve ben Dilini bile bilmediğim bir ülkeye ait gibiyim şimdi Hani uçurtmanın ipi kopar, dayanamaz rüzgâra Hani ucundan tutulamayan kayıplar verir ömür Koca bir karanlık yürür insanın gövdesinde Her saniye daha çok şiddetlenen bir efkar sızar tütün kokusu sinmiş perdelerin köşelerinden Porselen bir dünyaya çiniler işlerken sevimsiz dalgınlığım, en çok kahve fincanımdaki dudak izimde takılırım Bir sahne sürekli yanıp söner gözlerimin önünde; bir gül lekesi, bir dudak izi, bir gül lekesi, bir dudak Birazdan daha da soğuyacak bu oda Sepya bir fotoğraf karesi gibi, betimi benzimi solduracağım Burada olmaması gereken bedenime yüklenip, masanın kenarına yığılacağım Belki sesi soluğu değecek az sonra düşlerime, ağlayacağım Ah yastığına sol yanımı bıraktığım güzel yürekli adam; ben kendimi bile sende sevmişim Sevdiğimi; poyrazı deli bir şehre emanet ettiğimden beri Allah'a emanetim DostÇa KalıN