O Gece...

O gece
Uyuyamadım o gece Uykularım bölündü kaç kere Zihnimde alnına kurşun sıkılarak öldürülen Uygur Türkleri vardı
Umurçi sokaklarında öldürülen kadınlı erkekli görüntüler hiç gitmedi gözümün önünden
O gece ben kaç kere uyandım irkilerek bilemiyorum
Türklüğümü yüreğimde hissetim, kanadı içim
Yeryüzünü, insanlığı aradım o gece
Haber kanallarını bir bir gözledim İç ve dış hükümetlerin tepkilerine baktım Sokakları aradı bakışlarım
İnsanlık uyurken, Uygurlar öldürülüyordu
Ve dahası bir toplum öldürülürken yeryüzünden hiç ses çıkmıyordu
Ne hazin!
Müthiş bir sessizlik
Anladım ve bir kere daha inandım ki ıstırap duyan benim
Öyle ise ben Türk’üm!
Eğer Uygurlar sokak ortasında öldürülmeseydi; eğer canavar avlar gibi kadın kız, çoluk çocuk kurşuna dizilmeseydi, ben halen daha beşeri vicdanın gerçek olduğuna inanacaktım
Anladım ve bildim ki yokmuş
İnsan haklarını, özgürlükleri ve salt insanı savunan ideolojilerin varlığını hakikat bilecektim
Yalanmış
Fark ettim bir kere daha gerçekleri
O gece çok düşündüm Yatağımdan kalktım, evin içinde kaç kere dolaştım Su içtim Işıkları yakmadan gecenin karanlığına baktım Bakışlarım kaybolurken karanlıkta, beynimin derinliklerinden tarihimiz geçti Oğuz Han’ı gördüm Tanrı Dağlarının en tepesinden bakıyordu
Evlatlarının yarısı uyurken, bir yarısı boğazlanıyordu
Çok şeyler söylüyordu; lakin ses geçirmez boşluktan anlayamadım
O gece irkilerek uyandım uykumdan
Ertesi gün hükümetin gür sesini aradım TV kanallarında Ajans bültenlerinde
Yoktu
Cızırtılı birkaç itiraz sesinden başkasını hiç duymadım
Türkocağı şaha kalkar mı dedim
Baktım ki sönmüş
Ocakları sönen Türk nasıl şaha kalkar dedi yüreğimin bir köşesi
O gece kaç kere uyandım irkilerek
Gün açtığında minare aradım Sütçü İmam gibi haykıracak
Yoktu
Cemaat önderlerinin iman dolu sinesinden çıkacak yürekli bir seda duyarım sandım
Tükenmişti
Anladım sadece imanlar değil
vicdanlar kurumuştu
Bir kere daha fark ettim: Türk
yalnızdı
Kısacası insanlık katledilirken insanlar, Türklük katledilirken Türkler ve insanlık sessizdi
O gece ben kaç kere uyandım irkilerek
Karanlığa baktım, içinden geçerek arşa uzandım Beynimde Kürşad’ın naraları canlandı Çin sarayını basarken Kürşad yemin ederim ben de vardım




AHMET GÜRSOY