Bazen yorar insanı küçük şeyler; büyük sırlar vardır küçük şeylerin içinde
Açıldıkça açılır, boyuna posuna bakmadan
Bazen dinlendirir insanı uzaklar; uzaklığa bir yakınlığı vardır gözlerin
Gözlerin olduğu kadar gönlün de
Bazen durur tüm adımlar; adamların tembelliğinden değil, yolların düşündürücülüğünden
Öyle çetrefillidir ki, susar ayaklar da kimi zaman
Bazen sorar gözler, diller kabul etse bile
Maharet gözleri bile ikna etmektir, güzel söz söylemek değil
Bazen durur dünya, inecekler iner, sonra yoluna devam eder
Ne var ki, herkes için o duruş anı farklıdır
Kimisi içinse hiç dönmez dünya, ki o da apayrı mesele
Bazen her şeyi bir mimik anlatır, bazen gözyaşı, bazen bir kelime
Ne kadar da ağır gelir söylemek bazen bir kelime bile
Bazen bir anı, bir ömür kokar
Bazen bir daha yaşayamayacağını hisseder insan içinde bulunduğu ânı
Bazen şair olur insan, mısra kuramaz
Bazen mısra kurar insan, şair değildir
Bazen hiçbiridir, ne diyeceğini bilemeyen sıradan biridir işte
Bazen yaşadığını daha çok hisseder insan, öleceğini unutur büsbütün
Bazen yaşadığını tamamen unutur, hatta bazen her ikisini de
Bir anı bir anına uymaz derler ya insan için, ya bütün anları birbirinin aynı olsaydı
Bazen korkutmaz mı bu ihtimal insanı?
Bazen korkar insan gölgesinden
Gölgesinin şahsında kendisinden
Zira kendi vücudu geçmiştir güneşin önüne
Kendi eseridir gölgesi
Bazen susar insan, dudakları çatlar susuzluktan
Bazen susar insan, söylenecek çok söz varken bile
Bazen dolar insan, kimse anlamaz
Bazen herkes anlar, kendisi kendisini anlamaz
Yalnızdır bazen insan, öyle yalnız bakar ki dünyaya
Bazense hiç yalnız değildir, nasıl baktığını bilirse
Bazen büyük görür insan kendini, ne acizliktir! Bazen aciz görür, ne büyük bir görüş!
Bazen, 'bazen' değil, 'her zaman' demek gerek
Ama bilmek gerek, ne zaman?
Her 'bazen'in bir zamanı vardır