4 Kişilik Komik Skeç - Karın Ağrısı

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-24-2012

Bir perdelik komedi)

ŞAHISLAR

ZEYNEP (Hizmetçi kız, 17 yaşında) -ORHAN (Evin oğlu, 11 yaşında) -TÜRKÃ‚N (Evin kızı, Orhan’ın kardeşi, 10 yaşında) – FATMA KADIN (Apartmanın kapıcısı, 50 yaşında)

(İyi döşenmiş güzel bir oda, dipte kapı görünür

İki yanda birer kapı vardır

Solda bir kanepe, sağda büyük bir koltuk

Ortada bir masa, yanlarında sandalyeler vs

)

1

SAHNE

Orhan — TürkÃ¢n — Zeynep — Sonra Fatma Kadın

Perde açıldığı zaman iki kardeş, soldaki kanepede oturmuşlar kitap okumaktadırlar

Zeynep, elinde bezle odanın tozunu almakta, bir yandan da türkü söylemektedir:

ZEYNEP (Köylü ağzıyla türkü söyler):

Sarı zeybek şu dağlara yaslanır, Yağmur yağar, silÃ¢hları ıslanır, Deli gönül bir gün olur uslanır

Yazık oldu telli duru şanına, Eğil bir bak mor cepkenin kanına!

ORHAN — TÜRKÃ‚N (Nakaratı baştan tutturarak): Yazık oldu telli duru şanına, Eğil bir bak mor cepkenin kanına!

ZEYNEP — A! Siz de mi türkü çağırmaya başladınız çocuklar! Siz dersinize bakın

Sonra anneniz darılır

ORHAN — Sen bizde ders çalışacak kafa bırakmıyorsun ki!

TÜRKÃ‚N — öyle ya, sen avaz avaz türkü söylerken biz nasıl çalışabiliriz!

ZEYNEP — Vallahi bilmem ama, ben türkü çağırmadan çalışamıyorum

TÜRKÃ‚N — Neden?

ZEYNEP — Bilmem, hemencecik canım sıkılıyor, işe elim varmıyor

Bir türkü tutturdum mu iş görmek daha tatlı geliyor

ORHAN — Ne iyi şey vallahi! Keşke biz de senin gibi, bir yandan türkü söyleyip bir yandan çahşabilseydik, ne iyi olurdu! Halbuki bizim söylememizi bırak, senin söylemen bile kafamızın içini altüst ediyor, çalışabilirsen çalış!

ZEYNEP — Madem öyle, ben de söylemem, ne yapayım! Zaten artık işim bitti

Bütün tozlar alındı

(Bu sırada kapı çalınır) Kapı çalınıyor, gideyim bakayım kim geldi

(Dipteki kapıdan çıkar

)

ORHAN (Zeynep çıktıktan sonra tatlı tatlı gülerek) — Hoş bir kız doğrusu şu Zeynep! İnsanı amma eğlendiriyor!

ZEYNEP (Çıktığı kapıdan girer

Arkasından da Fatma Kadın gelmektedir

) — Postacı gelmiş de, Fatma Kadın size haber vermeye çıkmış

ORHAN — Gel bakalım, Fatma teyze

Nasılsın?

FATMA — Eksik olma oğlum, iyi diyelim de iyi olalım

TÜRKÃ‚N — Nasılsın, Fatma teyze, ne haber?

FATMA — İyilik, sağlık güzel kızım

ORHAN — Hani mektuplar?

FATMA — Mektup yok

ORHAN — Hani postacı geldi diyordun?

FATMA — Postacı gelmesine geldi, geldi amma, size mektup falan getirmedi

TÜRKÃ‚N — öyleyse bize ne haber vermeye geldin?

ORHAN (Gülerek) — Yani, size mektup yok demek için geldin ha?

FATMA (Biraz sıkılmış gibi) — Evet yavrum

ORHAN — PekÃ¢lÃ¢, iyi ettin de geldin

Annem evde yok

Bizim de derslerimiz bitti, canımız sıkılacaktı

ZEYNEP — Aşkolsun sana, Orhan!

ORHAN — Ne var Zeynep!

ZEYNEP — Darıldım doğrusu (Başım öbür yana çevirir

)

TÜRKÃ‚N (Zeynep’e) — Ne var? Ne oldu? Orhan’a niye darıldın? Ne dedi ki sana?

ZEYNEP — Daha ne diyecek! Fatma teyze gelmese, canı sıkılacakmış

Demek ki ben can sıkıcı bir insanım!

ORHAN — Oho! Nerden nereye? Buluttan nem kapan adam gördüm ama, senin gibisini görmedim

ZEYNEP (Anlamamış gibi bakarak) — Bulut mu? Ne bulutu? Ben bulut falan kapmadım…

TÜRKÃ‚N (Gülerek) — öyle derler

Zeynep, sen aldırma

ORHAN (Fatma Kadınla konuşarak) — E, anlat bakalım, Fatma teyze, ne var, ne yok?

FATMA (Elini karnına bastırıp iki büklüm olarak) — Of! Aman… Yine karnım ağrıyor

TÜRKÃ‚N — Ne o? Hasta mısın Fatma teyze? Nen var?

FATMA — Vallahi bilmem kızım, ne zamandan beri karnımda kımıl kımıl bir şey kımıldayıp duruyor

Sanki bir hayvan var…

TÜRKÃ‚N — Hayvan mı?

ORHAN — Hah hah ha! Amma yaptın sen de Fatma teyze!

ZEYNEP (Atılarak) — Olur olur! İnsanın karnında hayvan bulunduğu çok görülmüştür

(Orhan’la TürkÃ¢n Zeynep’e bakışırlar

Zeynep onlara, Fatma Kadın Â»örmeden, gizlice bir işaret yapar

)

ORHAN (Zeynep’in işaretini gördükten sonra) — Ya! Ya! Evet! İnsanın karnında solucan olur, böcek, olur, neler olmaz !

FATMA (Korkarak yerinden fırlar) — Aman Allahım! Ne söylüyorsun? Benim karnımda şimdi solucan mı var? Ne yapacağım ben şimdi!

ZEYNEP — Bunda korkulacak bir şey yok, Fatma teyze! Çıkarırız

FATMA — Çıkarır mısınız? Çıkar mı hiç?

ORHAN — Çıkar elbette! Bir çocukta (Şahadet parmağını göstererek) nah bu kadar solucan vardı da çıkardılar

TÜRKÃ‚N —- Hem belki solucan değildir de…

FATMA — Nedir?

TÜRKÃ‚N — Böcektir

FATMA — Böcek mi? Aman Allahım! Gördünüz mü başıma gelenleri! (Yerinden fırlamak ister

Zeynep onu tutup yeniden oturtur

)

ZEYNEP — TelÃ¢ş etme, meraklanma sen

Biz onu şimdi çıkarırız

FATMA — Nasıl çıkaracaksınız?

ZEYNEP — Senin nene lÃ¢zım canım! Sen onu bize bırak

ORHAN — Girdiği gibi çıkması da kolaydır

FATMA — Peki, böcek midir, solucan mıdır, her ne ise, bu hayvan benim içime nasıl girdi acaba?

ORHAN — Nasıl girecek! Ağzından girdi

Yani, yediğin şeylere dikkat etmemişsin

MeselÃ¢, salatayı iyice yıkamadan yemişsin…

FATMA — Tövbeler tövbesi öyleyse! Bundan sonra bir daha salata yemem!

TÜRKAN — Yo! Yemin etme! Salata yersin, niçin yemeyeceksin! Yalnız, iyice yıkadıktan ve üzerinde hiç bir toz, kir kalmadığını gördükten sonra yersin

Salatanın, iyice temizlendiğine inanmadığın yerlerde, meselÃ¢, lokantalarda falan yemezsin

FATMA — Lokantada yemek yediğim yok ki zaten! Ondan yana hiç merak etme

(Biraz durduktan sonra) Demek karnımda bir hayvan bulunduğu muhakkak ha!

ZEYNEP — O muhakkak

Fakat solucan mı, yoksa böcek mi, bunu da şimdi anlayacağız

FATMA — Nasıl anlayacaksınız?

ZEYNEP (Orhan’a) — Ne diyorlar ona, söylesene! Hani canım arkasından bakıyorlar da bir şeyin içinde ne var ne yok görüyorlar?

ORHAN — Röntgen, yani doktorluk dilinde radyografya

ZEYNEP — Hah işte! Radyo, radyo! Bizde radyo var

Dur gideyim ben içerden getireyim… (Koşa koşa soldaki kapıdan çıkar

)

FATMA (Başını ellerinin arasına alarak iki yanına sallanır) — Gördün mü başıma gelenleri! Şimdi ben ne yapacağım! (Orhan’a dönerek) Bana baksana kuzum…

ORHAN — Buyur Fatma teyze?

FATMA — Gelin biz bu işten vazgeçelim…

ORHAN — Hangi işten?

FATMA — Canım işte bu, solucan mıdır, kurt mudur, böcek midir, her ne karın ağrısı ise…

ORHAN (Bir kahkaha atarak) — Hah ha! Karın ağrısı! İyi buldun teyze! Eh ne yapalım diyorsun sen?

FATMA — Onu çıkarmaktan vazgeçelim diyorum

TÜRKÃ‚N — Neden?

FATMA — Korkuyorum kızım… Olduğu yerde bıraksak olmaz mı?

TÜRKÃ‚N — Sen bilirsin amma, Fatma teyze, o zaman bu karın ağrısından bir türlü kurtulamazsın

ORHAN — Hem bu kadarla kalsa iyi!

FATMA — Ya daha ne olacak?

ORHAN — Ne olacak! Karnındaki böcek veya solucan gittikçe çoğalacak

Bir seneye kalmaz, karnının içinde böcekler, solucanlar, kıvıl kıvıl oynaşmaya başlar

FATMA (Yerinden fırlayarak) — Aman Allah! Aman Allah! (Dipteki kapıya doğru gider

) ORHAN — Ne o nereye gidiyorsun?

TÜRKÃ‚N —- Kaçıyor musun yoksa?

FATMA (Kapıdan çıkarken) — Hayır, hayır, şimdi geleceğim

Odamı açık bırakmıştım, kapıyayım da geleyim

Solucan mıdır, böcek midir, ne karın ağrısı ise şunun bir çaresine bakalım… (Çıkar

)

10-24-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	4 Kişilik Komik Skeç - Karın Ağrısı Bir perdelik komedi) ŞAHISLAR ZEYNEP (Hizmetçi kız, 17 yaşında) -ORHAN (Evin oğlu, 11 yaşında) -TÜRKÃ‚N (Evin kızı, Orhan’ın kardeşi, 10 yaşında) – FATMA KADIN (Apartmanın kapıcısı, 50 yaşında) (İyi döşenmiş güzel bir oda, dipte kapı görünür İki yanda birer kapı vardır Solda bir kanepe, sağda büyük bir koltuk Ortada bir masa, yanlarında sandalyeler vs) 1 SAHNE Orhan — TürkÃ¢n — Zeynep — Sonra Fatma Kadın Perde açıldığı zaman iki kardeş, soldaki kanepede oturmuşlar kitap okumaktadırlar Zeynep, elinde bezle odanın tozunu almakta, bir yandan da türkü söylemektedir: ZEYNEP (Köylü ağzıyla türkü söyler): Sarı zeybek şu dağlara yaslanır, Yağmur yağar, silÃ¢hları ıslanır, Deli gönül bir gün olur uslanır Yazık oldu telli duru şanına, Eğil bir bak mor cepkenin kanına! ORHAN — TÜRKÃ‚N (Nakaratı baştan tutturarak): Yazık oldu telli duru şanına, Eğil bir bak mor cepkenin kanına! ZEYNEP — A! Siz de mi türkü çağırmaya başladınız çocuklar! Siz dersinize bakın Sonra anneniz darılır ORHAN — Sen bizde ders çalışacak kafa bırakmıyorsun ki! TÜRKÃ‚N — öyle ya, sen avaz avaz türkü söylerken biz nasıl çalışabiliriz! ZEYNEP — Vallahi bilmem ama, ben türkü çağırmadan çalışamıyorum TÜRKÃ‚N — Neden? ZEYNEP — Bilmem, hemencecik canım sıkılıyor, işe elim varmıyor Bir türkü tutturdum mu iş görmek daha tatlı geliyor ORHAN — Ne iyi şey vallahi! Keşke biz de senin gibi, bir yandan türkü söyleyip bir yandan çahşabilseydik, ne iyi olurdu! Halbuki bizim söylememizi bırak, senin söylemen bile kafamızın içini altüst ediyor, çalışabilirsen çalış! ZEYNEP — Madem öyle, ben de söylemem, ne yapayım! Zaten artık işim bitti Bütün tozlar alındı (Bu sırada kapı çalınır) Kapı çalınıyor, gideyim bakayım kim geldi (Dipteki kapıdan çıkar) ORHAN (Zeynep çıktıktan sonra tatlı tatlı gülerek) — Hoş bir kız doğrusu şu Zeynep! İnsanı amma eğlendiriyor! ZEYNEP (Çıktığı kapıdan girer Arkasından da Fatma Kadın gelmektedir) — Postacı gelmiş de, Fatma Kadın size haber vermeye çıkmış ORHAN — Gel bakalım, Fatma teyze Nasılsın? FATMA — Eksik olma oğlum, iyi diyelim de iyi olalım TÜRKÃ‚N — Nasılsın, Fatma teyze, ne haber? FATMA — İyilik, sağlık güzel kızım ORHAN — Hani mektuplar? FATMA — Mektup yok ORHAN — Hani postacı geldi diyordun? FATMA — Postacı gelmesine geldi, geldi amma, size mektup falan getirmedi TÜRKÃ‚N — öyleyse bize ne haber vermeye geldin? ORHAN (Gülerek) — Yani, size mektup yok demek için geldin ha? FATMA (Biraz sıkılmış gibi) — Evet yavrum ORHAN — PekÃ¢lÃ¢, iyi ettin de geldin Annem evde yok Bizim de derslerimiz bitti, canımız sıkılacaktı ZEYNEP — Aşkolsun sana, Orhan! ORHAN — Ne var Zeynep! ZEYNEP — Darıldım doğrusu (Başım öbür yana çevirir) TÜRKÃ‚N (Zeynep’e) — Ne var? Ne oldu? Orhan’a niye darıldın? Ne dedi ki sana? ZEYNEP — Daha ne diyecek! Fatma teyze gelmese, canı sıkılacakmış Demek ki ben can sıkıcı bir insanım! ORHAN — Oho! Nerden nereye? Buluttan nem kapan adam gördüm ama, senin gibisini görmedim ZEYNEP (Anlamamış gibi bakarak) — Bulut mu? Ne bulutu? Ben bulut falan kapmadım… TÜRKÃ‚N (Gülerek) — öyle derler Zeynep, sen aldırma ORHAN (Fatma Kadınla konuşarak) — E, anlat bakalım, Fatma teyze, ne var, ne yok? FATMA (Elini karnına bastırıp iki büklüm olarak) — Of! Aman… Yine karnım ağrıyor TÜRKÃ‚N — Ne o? Hasta mısın Fatma teyze? Nen var? FATMA — Vallahi bilmem kızım, ne zamandan beri karnımda kımıl kımıl bir şey kımıldayıp duruyor Sanki bir hayvan var… TÜRKÃ‚N — Hayvan mı? ORHAN — Hah hah ha! Amma yaptın sen de Fatma teyze! ZEYNEP (Atılarak) — Olur olur! İnsanın karnında hayvan bulunduğu çok görülmüştür (Orhan’la TürkÃ¢n Zeynep’e bakışırlar Zeynep onlara, Fatma Kadın Â»örmeden, gizlice bir işaret yapar) ORHAN (Zeynep’in işaretini gördükten sonra) — Ya! Ya! Evet! İnsanın karnında solucan olur, böcek, olur, neler olmaz ! FATMA (Korkarak yerinden fırlar) — Aman Allahım! Ne söylüyorsun? Benim karnımda şimdi solucan mı var? Ne yapacağım ben şimdi! ZEYNEP — Bunda korkulacak bir şey yok, Fatma teyze! Çıkarırız FATMA — Çıkarır mısınız? Çıkar mı hiç? ORHAN — Çıkar elbette! Bir çocukta (Şahadet parmağını göstererek) nah bu kadar solucan vardı da çıkardılar TÜRKÃ‚N —- Hem belki solucan değildir de… FATMA — Nedir? TÜRKÃ‚N — Böcektir FATMA — Böcek mi? Aman Allahım! Gördünüz mü başıma gelenleri! (Yerinden fırlamak ister Zeynep onu tutup yeniden oturtur) ZEYNEP — TelÃ¢ş etme, meraklanma sen Biz onu şimdi çıkarırız FATMA — Nasıl çıkaracaksınız? ZEYNEP — Senin nene lÃ¢zım canım! Sen onu bize bırak ORHAN — Girdiği gibi çıkması da kolaydır FATMA — Peki, böcek midir, solucan mıdır, her ne ise, bu hayvan benim içime nasıl girdi acaba? ORHAN — Nasıl girecek! Ağzından girdi Yani, yediğin şeylere dikkat etmemişsin MeselÃ¢, salatayı iyice yıkamadan yemişsin… FATMA — Tövbeler tövbesi öyleyse! Bundan sonra bir daha salata yemem! TÜRKAN — Yo! Yemin etme! Salata yersin, niçin yemeyeceksin! Yalnız, iyice yıkadıktan ve üzerinde hiç bir toz, kir kalmadığını gördükten sonra yersin Salatanın, iyice temizlendiğine inanmadığın yerlerde, meselÃ¢, lokantalarda falan yemezsin FATMA — Lokantada yemek yediğim yok ki zaten! Ondan yana hiç merak etme (Biraz durduktan sonra) Demek karnımda bir hayvan bulunduğu muhakkak ha! ZEYNEP — O muhakkak Fakat solucan mı, yoksa böcek mi, bunu da şimdi anlayacağız FATMA — Nasıl anlayacaksınız? ZEYNEP (Orhan’a) — Ne diyorlar ona, söylesene! Hani canım arkasından bakıyorlar da bir şeyin içinde ne var ne yok görüyorlar? ORHAN — Röntgen, yani doktorluk dilinde radyografya ZEYNEP — Hah işte! Radyo, radyo! Bizde radyo var Dur gideyim ben içerden getireyim… (Koşa koşa soldaki kapıdan çıkar) FATMA (Başını ellerinin arasına alarak iki yanına sallanır) — Gördün mü başıma gelenleri! Şimdi ben ne yapacağım! (Orhan’a dönerek) Bana baksana kuzum… ORHAN — Buyur Fatma teyze? FATMA — Gelin biz bu işten vazgeçelim… ORHAN — Hangi işten? FATMA — Canım işte bu, solucan mıdır, kurt mudur, böcek midir, her ne karın ağrısı ise… ORHAN (Bir kahkaha atarak) — Hah ha! Karın ağrısı! İyi buldun teyze! Eh ne yapalım diyorsun sen? FATMA — Onu çıkarmaktan vazgeçelim diyorum TÜRKÃ‚N — Neden? FATMA — Korkuyorum kızım… Olduğu yerde bıraksak olmaz mı? TÜRKÃ‚N — Sen bilirsin amma, Fatma teyze, o zaman bu karın ağrısından bir türlü kurtulamazsın ORHAN — Hem bu kadarla kalsa iyi! FATMA — Ya daha ne olacak? ORHAN — Ne olacak! Karnındaki böcek veya solucan gittikçe çoğalacak Bir seneye kalmaz, karnının içinde böcekler, solucanlar, kıvıl kıvıl oynaşmaya başlar FATMA (Yerinden fırlayarak) — Aman Allah! Aman Allah! (Dipteki kapıya doğru gider) ORHAN — Ne o nereye gidiyorsun? TÜRKÃ‚N —- Kaçıyor musun yoksa? FATMA (Kapıdan çıkarken) — Hayır, hayır, şimdi geleceğim Odamı açık bırakmıştım, kapıyayım da geleyim Solucan mıdır, böcek midir, ne karın ağrısı ise şunun bir çaresine bakalım… (Çıkar)