Skeç En İyi Arkadaş

Skeç en iyi arkadaş

EN İYİ ARKADAŞ

Çocuk Kitapları Haftası Piyesi

Kişiler

Gülseren - Dede - Ayşegül - Murat - Baba

1 Perde

(Bir kitaplık odası Dolaplar, etajerler kitaplarla doludur Köşede bir çalışma masası ve yanında birkaç koltuk bulunmaktadır Yaşlı, ak sakallı bir ihtiyar, bu koltuklardan birine oturmuş, kitap okumaktadır Bu sırada biri erkek, öteki kız iki çocuk saygılı bir şekilde ayaklarının ucuna basarak içeri girer)

Gülseren— (ihtiyarların yanına iyice sokularak) Dedeciğim!

Dede— (başını okumakta olduğu kitaptan kaldırarak) Ne var yine yavrum! Kitabımı rahat rahat okumayacak mıyım?

Ayşegül— Annem, babam yemeğe bekliyorlar sîzi

Dede— (canı sıkılmış gibi) Yemek, yemek, yemek Başka şey düşündükleri yok şu insanların

Ayşegül— Ama dedeciğim, yemek yemeden nasıl yaşarız sonra?

Dede— (gülümseyerek) Haklısın tatlı kızım Ama insanlar yemeği bu kadar sevdikleri kadar okumayı da sevmiş olsalardı, dünya daha güzel olurdu sanırım

Murat— (Gülseren'in arkasından) Dünya güzel değil mi dedeciğim?

Dede— Ooo! Sen de mi buradaydın? Demek beni yemeğe götürmek için çift koruyucu gönderiyorlar Ne yapalım gideceğiz çaresiz

Murat— Babam da annem de çok üzülüyorlar siz yemeğe gelmeyince Yemeğin tadını bulamıyoruz, diyorlar

Dede— Haklılar Onlara bir diyeceğim yok Benim yerimde olsalar, onlar da pek az yemeği düşünürlerdi

Gülseren— Okumak o kadar tatlı mı dede?

Dede— Elbette, dünyada okumaktan tatlı çok az şey vardır Hatta bence hiçbir şey yoktur

Murat— Dede! Siz neden başkalarının dedeleri gibi sokağa, kahveye, parka çıkmıyorsunuz? Arkadaşlarınız yok mu sizin?

Dede— (gülümseyerek) Arkadaşsız insan olur mu? Benim birçok arkadaşım var Beş on günde bir onlarla konuşurum Bu da bana yeter

Gülseren— Galiba yalnızlığı çok seviyorsunuz

Dede— Yalnız olduğumu da nereden çıkardın!

Gülseren— Ama dedeciğim, bütün gün evde, bu odada yalnız değil misiniz?

Dede— Kim söyledi size yalnız olduğumu?

Murat— Yalnız olduğunuzu her gün görüyoruz ya!

Dede— Yanılıyorsunuz öyleyse, benim bu odada her gün yüzlerce arkadaşım, dostum var

Gülseren— (elini ağzına tutup gülerek) Hah hah haÇok şakacısınız dedeciğim

Dede— Şaka mı? Ne şakası!

Murat— Elbette şaka dedeciğim Hani o yüzlerce dediğiniz arkadaşlarınız! Neredeler?

Dede— Hepsi de yanı başımda, karşımda duruyorlar

Gülseren— Şu anda burada değiller herhalde

Dede— Neden olmasınlar? Buradalar işte

Ayşegül ve Murat— (hayretle) Buradalar mı?

Dede— Evet buradalar Neden şaşırdınız öyle?

Ayşegül— Affedersiniz dedeciğim Burada kimseyi göremiyoruz da

Dede— (gülerek) Ya! Demek göremiyorsunuz öyle mi? İsterseniz sizi onlarla tanıştırayım Ne dersiniz? Murat— Kimlerle tanıştıracaksınız?

Dede— Arkadaşlarımla Murat— Korkarız biz

Dede— Neden korkuyorsunuz

Murat—Sizin görünmeyen arkadaşlarınızdan

Dede— Sen de Murat gibi mi düşünüyorsun Gülseren!

Gülseren— Hayır ama yine de

Dede— Evet Tamamla sözünü Yine de

Gülseren— Yine de görünmeyen varlıklarla tanışmak gelmiyor içimden

Dede— (Kahkahayla güler) Hah hah hah ha Demek korkuyorsunuz

Murat— Ancak masallardaki cinler, periler görünmez dedeciğim Sizin arkadaşlarınız da görünmediğine göre

Dede— (Sözünü keser) Birer cin, peri olmalı değil mi?

Gülseren— Başka türlüsü aklımıza gelmiyor

Dede— Benim arkadaşlarım öyle görünmeyen cinsten değil Hepsi de gözle görülür, elle tutulur şeyler…

Murat— (hayretten ve korkudan büyümüş gözlerle) Fakat bize görünmüyorlar işte

Dede—Tanışmak istiyor musunuz?

Gülseren— Bize kendilerini gösterecekler mi?

Dede— Görmek istedikten sonra her zaman görürsünüz

Murat— Bize bir kötülük yapmazlar değil mi?

Dede— (Yerinden doğrulur) Sizi saçma masallarla çok korkutmuş olmalılar Gelin size arkadaşlarımı göstereyim Onları tanıyınca ne kadar zararsız, üstelik de yararlı şeyler olduğunu göreceksiniz (Her ikisinin de ellerinden tutarak kitap dolaplarından birinin önüne götürür) İşte arkadaşlarımdan birkaç tanesi burada duruyorlar