Mavi Lambalı Caddeler...

Turuncu lambalı caddelerden geçiyordumyalnızdımve yalnızdımbenim geçtiğim cadde,lambalarını beni görmezden gelerek siyaha teslim ediyorduÜşüyor(um)dumHer yanını bildiğim bu şehirde kaybolmuştumİçimde adını getiremediğim,hüzün alfabesinin kaçıncı harfi olduğunu bilmediğim kasırgaların uğultuları,en korunaklı odamda sakladığım umudumun kulaklarını sağır ediyorduCamlardaki siyah ışıklardan kuvvet alan uğultular müstakil umudumu yerinden etmeye yeminliydi sanki
Bir Nisan gecesiydiBir Haziran sabahıyürekten gelen bir sözdütüyler ürperten bir korku(uyorum)Bir gülümseyişti,hatta konuşkan görmezden gelme çabalarıNe kadar da çoktu seni yaşamanın tanımı! Fısıldanmış sözlerin en kuytuda saklananıydın senVe sana ben dediğim için (U)mutlu(y)dum bensen susuyordunOysa ben susuyordumseni aradım karanlık pencerelerin aynalaşmış yüzündeAma seni görmüştüm kendimi en kaybetmişliğimdeGecenin yüzüydü bu turuncu lambalarSendin her lambada gözümü kamaştıran

O kadar çoktu ki bu şehrin turuncu lambalarıGecelerde geçen ömrümün rengi de turuncuydu sankiArtık siyahtı belkideÖyle ki tüm şehir turuncu bir karanlığa bürünmüştüKaldırımlar beni uykumdan kaldırdılar,koşturarak yokuşları bu heryanı siyah şehirde bir mavi ışık arattılarYoruldumyorulmuştum
HayırBir Ağustos gecesiydiElime almaya korktuğum bir haykırıştı en çok,Azrail'den yadigarGözyaşlarım gözümü kuvvetlendiriyordu (U)mutlu(y)dumHerşeyi herkes gibi görmüyordum
Caddelerden hala geçiyordumBu her yanını bilip te kaybolduğum şehrin renkleri de neredeydi?Boşalttığım ceplerimden çıkanlar;yazılmaya korkulmuş şiirler ve birkaç ömür parçasıGözlerimi gördüm bana susan bir penceredeKoca şehir beni görmüyorduSimsiyah lambaları söndü caddelerinGözlerim aksetti gecenin rengine Bu şehir aslında küçüktü
Mavi lambalı caddelerden geçiyordumYalnız(ım)dımBen vardım