10-21-2012
|
#1
|
|
Prof. Dr. Sinsi
|
Yıldızları Kokladım, Gelmediğin Geceler...
Yıldızları kokladım, gelmediğin geceler
Sanki
Ve sanki koptu geceye bağlandığı ipinden, sabah
Çektii, çekti de kör saatler ardındaki şafağı;
Tükenmedi karanlık!
Gün doğmadı
Söküldüğünden beri düğümü benden; umudunun!
Ben, yıldızları kokladım; gelmediğin geceler boyu!
Halbuki, biliyordum; gece, sadece bir kara çarşaf gibiydi başımda, incecik
Biliyordum ki bin deliğinden de karanlığın, ümitti salan bana ışıktan iplerini;
Adını 'yıldız' koyup!
Kara bir çarşaftı gece, başımda Kara bir çarşaftı nefesimi tıkayan ve ben; adına "yıldız" denen her minik deliğin ağzına yapışıp, umut soluyordum!
Ben, yıldızları yokluyordum geceler boyu
Yıldızları kokluyordum; olmadığın geceler!
İçim, sızlıyordu, çünkü "içim" sızıyordu her yaramdan dışıma
Her yaram yâââr kokuyordu!
Bir yıldız dudağıydı aradığım; soluksuz gecelerimde Hangisiydin, bilmeden Bilmeden, ışıktan bakışların hangisi olduğunu!
Yıldızları kokluyordum gelmediğin geceler
Ve ben ümit içiyordum ışık dökülen kurnalardan Turnalar haber uçuruyorken aydınlık kıtalara, ben umuyordum
Umuyordum ki;
Hiç bitmeyecek kadar çok yarınımız var
Ben, yıldızları kokluyordum gelmediğin geceler
Biliyordum ki, kimse bilmez kokusunu ben gibi; yıldızların Kimse bilmez; her biri nasıl da ayrı kokar, her biri bir çiçek gibi
Yıldızları kokluyordum gelmediğin geceler
Yıldızları kokladım, gelmediğin geceler
|
|
|
|