İsparta Manileri - İsparta Halk Manileri
Isparta manileri - Isparta halk manileri
Altın yüzük var benim
Parmağıma dar benim
Senirkent'in içinde
Elâ gözlü yâr benim
Atabey gül bağıdır
Tam gelinlik çağıdır
Gönüldeki bu derdi
Ancak o yâr dağıtır
Ay doğar sini gibi
Sallanır selvi gibi
Ben yarimi tanırım
Isparta gülü gibi
Caminin önü çemendir
Çimenin altı emendir
Yârim askere gitti
Gittiği yer İzmir'dir
Dağlar başı kaya
Seni sorarım aya
Gün benzim sarardı
Günleri saya saya
Deniz dibi saz olur
Gül açılır yaz olur
Ben yârime gül demem
Gülün ömrü az olur
Ekinler ekilirken
Dibine dökülürken
Kız saçından üç tel ver
Kefenim biçilirken
Entarisi al taraklı
Garip gönlüm pek meraklı
Yârdan haber gelmez oldu
Bu hasret pek firâklı
Gül imbikten süzülür
Elâ gözler büzülür
Çektiğimi yüklenseler
Dağlar bile ezilir
Gülün budağı kanar
Dalına bülbül konar
Gurbet ele düşeli
Yanar yüreğim yanar
Halı dokurum halı
Yarin yollarına
Her rengini koydum
Halının dallarına
Halıları kurulu
Yumakları sarılı
Kızlar halıyı kesememiş
Babaları darılır
Karşıdan gel göreyim
Eline gül vereyim
Senin gibi soysuza
Nasıl gönül vereyim?
Sarı kavun dilimi
Kim ağlattı yârimi?
Gülümü ağlatanlar
Göze alsın ölümü
Yazmasında gül oya
Sevmedim doya doya
Yâr yolun beklerim
|