Hani Olur Ya Belki Özlersen, İstersen Beni

**Prof. Dr. Sinsi** · 10-11-2012

Yokluğunda uzun uzun yazmaya başladım

Pencerenin önünde saatlerce oturup, gelip gidenlere daldığım zamanlar oluyor

Gidişini unutamıyorum

İçimdeki boşluğun iliklerime geçişine seyirci olup, izliyorum

Her şeyden, herkesten uzaklaşan kopuk bir ruha yataklık ediyorum

Eskiden de severdim yalnız olmayı, ama şimdi, daha bir hoşuma gidiyor bir başına kalmak,

yaşamak

En iyi kendime ifade ediyorum kendimi

Kendi filmimi yazıp, yönetiyorum

Tek kişilik bu oyunda sensizliği ve yalnızlığımı anlatıyorum

Bir rüyanın içinde uyanır gibiyim

Gerçek hangisi, ben nerdeyim çözemiyorum

Sen de yoksun

İçimdeki boşluğun derinleştiği gündü gidişin

Gitme diyebilmeyi her şeyden çok istedim

Ama, söyleyemedim

Küçük hayallerim vardı büyük umutlara gebe kalan

Düzgün, koca adamdın sen, bense hiç büyümek istemeyen bir çocuk

Aslında senin gidişinle değişti her şey… Yokluğunu kaldıramayacak kadar büyüdüğümü fark ettim

Oysa büyük olmak can yakıcı duygulardı benim için

Bundan iyice emin oldum

Kuşkusuz artık gelmeyeceksin biliyorum

Kalabalık, en tenha köşelerde yakalıyor şimdilerde beni

Sensizlik darbe üstüne darbe indirirken, gelişigüzel duygulara demir atıyorum

Düşüncelerimi karıştırıyorum

Karışıyorum

Hep aynı duygular etrafımda dönüyor

Alışkın bir eda içinde yere çivileniyor ayaklarım

Kaçmak istiyorum

Kaçamıyorum

Yalnızlık benden kalabalığa bulaşıyor

Kendimi bırakıp, duygularımı salıveriyorum sokağa

Her yer gözlerim değdikçe grileşiyor

Sensizliğe tahammül gücüm gün ve gün zorluyor düşüncelerimi

Çıkıp gittiğin anı düşlüyorum tam orta yerinde evimin

Kapıya dokunamıyorum

Sadece sen varsın orada, bakamıyorum

Gidişine ortaklık eden kapım yalnızca yokluğuna açılıyor

Aramıza kapıdan başka her şey giriyor

Zaman giriyor, ayrılık, özlem bir de sensizlik

Kalan son gücümü çıktığın kapıyı kapatmak için kullanıyorum

Sessizliğin içinde buluyorum artık seni

Ruhumdaki tüm duyguları boşaltıyorum kapının arka yerine

Bıraktığın yerdeyim hala

Her gün gidişini yeniden izliyorum

Üzerimde ince yorgunluğun, yüreğimde külçe ağırlığınla duruyorum

Yokluğuna alışamadım

Ancak, bu şekilde yaşamaya çalışıyorum

10-11-2012	#1
Prof. Dr. Sinsi	Hani Olur Ya Belki Özlersen, İstersen Beni Yokluğunda uzun uzun yazmaya başladım Pencerenin önünde saatlerce oturup, gelip gidenlere daldığım zamanlar oluyor Gidişini unutamıyorum İçimdeki boşluğun iliklerime geçişine seyirci olup, izliyorum Her şeyden, herkesten uzaklaşan kopuk bir ruha yataklık ediyorum Eskiden de severdim yalnız olmayı, ama şimdi, daha bir hoşuma gidiyor bir başına kalmak, yaşamak En iyi kendime ifade ediyorum kendimi Kendi filmimi yazıp, yönetiyorum Tek kişilik bu oyunda sensizliği ve yalnızlığımı anlatıyorum Bir rüyanın içinde uyanır gibiyim Gerçek hangisi, ben nerdeyim çözemiyorum Sen de yoksun İçimdeki boşluğun derinleştiği gündü gidişin Gitme diyebilmeyi her şeyden çok istedim Ama, söyleyemedim Küçük hayallerim vardı büyük umutlara gebe kalan Düzgün, koca adamdın sen, bense hiç büyümek istemeyen bir çocuk Aslında senin gidişinle değişti her şey… Yokluğunu kaldıramayacak kadar büyüdüğümü fark ettim Oysa büyük olmak can yakıcı duygulardı benim için Bundan iyice emin oldum Kuşkusuz artık gelmeyeceksin biliyorum Kalabalık, en tenha köşelerde yakalıyor şimdilerde beni Sensizlik darbe üstüne darbe indirirken, gelişigüzel duygulara demir atıyorum Düşüncelerimi karıştırıyorum Karışıyorum Hep aynı duygular etrafımda dönüyor Alışkın bir eda içinde yere çivileniyor ayaklarım Kaçmak istiyorum Kaçamıyorum Yalnızlık benden kalabalığa bulaşıyor Kendimi bırakıp, duygularımı salıveriyorum sokağa Her yer gözlerim değdikçe grileşiyor Sensizliğe tahammül gücüm gün ve gün zorluyor düşüncelerimi Çıkıp gittiğin anı düşlüyorum tam orta yerinde evimin Kapıya dokunamıyorum Sadece sen varsın orada, bakamıyorum Gidişine ortaklık eden kapım yalnızca yokluğuna açılıyor Aramıza kapıdan başka her şey giriyor Zaman giriyor, ayrılık, özlem bir de sensizlik Kalan son gücümü çıktığın kapıyı kapatmak için kullanıyorum Sessizliğin içinde buluyorum artık seni Ruhumdaki tüm duyguları boşaltıyorum kapının arka yerine Bıraktığın yerdeyim hala Her gün gidişini yeniden izliyorum Üzerimde ince yorgunluğun, yüreğimde külçe ağırlığınla duruyorum Yokluğuna alışamadım Ancak, bu şekilde yaşamaya çalışıyorum