Sen Susuyorsun,Susuyorum Ben...
 

her aşk suskun bir kör noktadır kendinde

ve her aşk , kimsesiz bir büyümeyi dener hep...

sen susuyorsun , susuyorum ben

korkuyoruz da böyle susmaktan

ve susup korkmaktan...

ne kadar suçsuz kılabilirki bir ilişkiyi yaşananlar

bize masum görünen ;

aşkın beyaza bulanmış

mahrem zamanlarıydı belkide...

kendimizi bizce yalıtarak tüm hüzünlerden

devasal bir ikili yalnızlıkta

kendimize mutlu bir günah yaratmak değil miydi ki...

tabi korkulur konuşmaktan , konuşulmaktan.

şimdi bana tüm bunları yaşatan

yetmezliğim gelir aklıma

ve bereketsiz yaz yağmurlarıyla düşerim toprağa

şimdi bu cinnet akşamları ;

bir avuç toz gibi savurur beni sana

ve hiç gülmeksizin

hiç ağlamaksızın , suretim ölü gibi sürünür duvarlarda

ve ellerim dokundukça kanayan yanlarıma

tanısız , reçetesiz bir aşkın yan etkisi çıkar ortaya...

ikinidisi , gecesi , günüdüzü değil

aşklara da doğudan bakmak gerekir bence

ki kaçmak kavramı yitirirken kendimi tüm pratik uslarda

düş satılan geceler de camdan öteye bakmak neye yarar

ve yaşadıkça hiç birşey bilinmez değildir inan...

ortak paydalarda pay olmak varken

ya da

ortak bir paylaşımın ardında insanca olmak varken seçeneklerde

ne yarar

böylesi çelişik seçeneklerde sıfırlanmak

özgürlüğün cömert teninde

bir ölüyü inkar ederken

öksüz bulutlarla kanatlansak dahi ne yazar...

her aşk suskun bir gölgedir kendinde

ve her aşk , kimsesiz sessiz bir umutla büyümeyi dener hep...

__________________