Bizans Tekfurlarına
 

Bizans tekfurlarına yapacağı zorlu bir seferde, Osman Gazi’nin, yeğeni Bay Hoca koşarak gelir:
“Amca, bir sefere çıkacağınızı duydum, doğru mu?”
Osman Gazi:
“Yeğenim, sefer bizim ilk yaptığımız bir şey değil, hele sen niyetini söyle...
Bay Hoca :
“Ne olur Efendim, beni de yanında sefere, cihada götür. Osman Gazi :
“Sen daha küçüksün, henüz bıyıkların terle-memiş.”
Bay Hoca:
“Hayır ben büyüdüm. Artık cihada gidebi-lirim. Annem beni beşikte sallarken, cihat türkü ve ninnileri ile büyütmedi mi?“ benim oğlum büyü-yecek cihat edecek, İstanbul’u fethedecek diye beşiğimi sallamadı mı? Siz bana tahta kılıçlarla kılıç kullanmasını, cihat etmesini öğretmediniz mi? Artık ben beşikten kalkalı çok oldu. Tahta kılıç kullanma yaşını çoktan aştım. Ne olur Efendim, beni de yanına al, beni de cihada götür.” der.
Osman Gazi tereddüt geçirince, onu bağla-yan şu müthiş sözünü söyler: “ Eğer beni yanına almazsan, etrafa yaygara yayar, Osman Gazi yeğe-nine torpil geçiyor, rahatlatmak için sefere götür-müyor, der seni mahcup ederim.”
Bunu duyan Osman Gazi; “Öyle ise yanım-dan kopmaca yok, şimdi git, büyüklerinin duasını al, ellerinden öp. Seni aldım.“ deyince, dünya ona verilmiş gibi olur.
Bu ruh, diriltici ruhtur. İla-yı kelimetullah aş-kı, Hızır nefesidir, diriltir, hayat nefyeder. işte Osmanlıyı küçük bir aşiretten koca bir cihan devleti yapanda bu ruhtur.