Duyduğumla söylediğim
Söylediğimle sustuğum
Sustuğumla düşlediğim
düşlediğimle unuttuğum arasındaki ....(benliğim...)

Böyle başlıyordu enson okuduğum kitap...ne de güzel açıklar insanın benliğini
Var olmakla yok olmak arasında sallanır oldum...Hani çarelerin bile çaresiz kaldığı o vakitler vardır.İçinde doğduğun dünyayı tanıyamaz olursun.BEN'in parçalanma noktasına gelir.Gerçekten kopma aşamasındadır en son...

Senin içinde zaman HİÇliğe gömülür; sonra dünyayla beraber ''hiççilik'' oyunu oynar ZaMaN...Yalanların arasındaki gerçekleri göremezsin kendi kuyunun içinde ! ölümcül bir yalnızlık içinde kaybolursun!İşte tüm hikayen bundan ibarettir,Farketmezsin

Tuhaf bir dönemden geçiyorsundur,varlığının sadece kendimize özgü ve sadece kendimize değerli olduğumuzu anladığımız dönemdir bu...
Bunalımlı ve asi geçen bir süreçtir.Dolambacın içinde saklanmışsındır; kimbilir...

Hayatınız; KİMİM? NEYİM? NASIL DÜŞÜNÜLÜYORUM?gibi soru işaretleriyle doludur tek gerçeğiniz...

NOVALİS'in sözüyle: DÜŞÜMÜZDE DÜŞ GÖRMEYE BAŞLAYINCA UYANMA ZAMANI YAKINDIR!!! nedersin?? uyanırmıyız düş dünyasından?

Bana öyle geliyor ki duygu ve düşüncelerimiz ne zaman birbiriyle uyuşursa o zaman uyanacağız.
YAKIN MIDIR dersin???

Düş gemisinde YALNIZLIĞA devam o zaman...

O kör dolambaçta gezmeye devam...