Uçurumun Kenarındaki Küçük Kızım...
 

Anneme dönüyorum;yorgun yüzündeki masmavi gözlerine bakarak;

"Burdan atlasam canım acır mı anne?" diyorum...


"Olmaz.." diyor."Ben yanındayken sana birşey olmaz,izin vermem!"


Şimdi yine uçurumun kenarındayım...

Bu sefer yalnız..

Annemin yüzündeki yorgunluğu miras edinip kendime;

uzun uzun bakıyorum uçuruma..


"SusuyoruM!"


Hayallerim geliyor gözlerimin önüne...

Karşılığını beklemeden tüm gücümle sevdiklerim!


En zor zamanlarında yanında olduklarım ve hiçbir zor zamanımda;

Yanımda bulamadıklarım!


Yüzümü rüzgara veriyorum...

Kollarımı iki yana açıp soruyorum;


"Buradan atlasam canım acır mı anne?"


Sen duymasan da bu soruyu,ben cevabı biliyorum...

Ne atlayabiliyorum;ne kalabiliyorum..!


Uçurumun kenarında dizlerimin üzerine çöküp ağlıyorum...


Sana,yalnızlığıma,yaşadıklarıma...



"Canım zaten acıyor anne;

Atlayayım mı?"