Gülen Gözlerimi Geri Verebilirmisin?
 

http://frmsinsi.net/images/forumsins...sinsi.net_.jpg


Eğlenmek için ne müziğe ne de dansa ihtiyacım vardı. Odamın tüm

camlarını açıp, gün ışığının odama rengarenk süzülmesinden oyunlar

yaratırdım kendime. Ellerime garip şekiller verir, duvara yansıyan

gölgesinde renkli ışıklarla giydirirdim parmaktan bebekleri. Yollara

düştüğünde ayaklarım, bulutların arkasında ki güneşi bile görebilecek

kadar dolu bakıyordum dünyaya. Ufuklara daldığında gözlerim, dolmuyor,

aksine ışıl ışıl parlıyordu. Ne mazi vardı içimde, ne de yarın... O an

seni seviyordum ya, bu bir ömre bedeldi.

Seni sevdikçe kendimi daha çok hayata dost eder olmuştum. Tüm

kırgınlıklarımı, tüm kızgınlıklarımı, kadere küslüğümü bile

unutmuştum. Nefes alıyor ve seviyordum işte... Ne ekmek ne de su...

Sadece aşk... Sadece sevgili...

Günler geceler öylece akıp gidiyordu. İçimde hakim olmadığım bir

duyguyla nereye gittiğimi görmeden, sarhoş gibi dolanıp duruyordum.

Zamanın hainliğini, kurduğu tuzakları göremeyecek kadar kaptırmıştım

kendimi sevdaya.Aşk dolu bahar bitmiş, acımasız kışa terk etmişti

yüreğimi.

Sevgili hiç olmadığı kadar uzaklara düşmüş, gözlerim ufuklarda

yalnızlıkla oynaşır olmuştu. Tükenmişti... Bitmişti... Doyuma ulaşmış

olmalıydı sevgilinin yüreği. Daha fazlası yoktu işte. Hepsi bir bahara

sığacak kadardı. Oysa benim yüreğim, dört mevsim açtırırdı çiçekleri.

Buzları kırar, altından taptaze filizlere ulaşırdı. Sevda demek,

yürekli olmak demekti, mert olmak, dimdik durmak demekti... Emek

isterdi... Sıcaklık isterdi... Ama kutup yıldızlarına kanmıştı bir

kere sevgilinin yüreği...

Yalnızlığa alışmaya çabaladım önceleri... Bahar tekrar gelir de beni

yine sever diye umuyordum. Oysa her geçen gün daha çok sarmalıyordu

yalnızlığın dikenli sarmaşıkları bedenimi. Canım acıyordu, etim

kanıyordu ama hala seviyordum... Vazgeçmek bu kadar kolay

olmamalıydı... Gök-gündüzde yıldızları görebilirsem ancak sevdaya olan

borcumu ödeyebilirdim. İsyan etmemeli, beklemeliydim...

Ve bekledim... Ömrümden binlerce ömürler çalarak bekledim... Ne

mevsimler geldi geçti, ama sevgili asla gelmedi. Baharları yapayalnız

geçirdi sevdaya aç yüreğim. Ama yine gelmedi... Biliyordum artık

gelmeyeceğini... Beklediğim ne varsa hepsi umutsuzluğun en diplerine

gömülmüştü. Birlikte geçirdiğimiz anları, dokunuşları, bin bir anlamı

koynunda besleyen bakışları düşledikçe, sızlayan yüreğimi satmayı bile

denedim. Ama kimse almadı...

Şimdi bir ben, bir de sızlayan yüreğim var... Ne o beni avutabilir, ne

de ben onun sızısını dindirebilirim. Tüm güzellikler şimdi uzanıp

dokunamayacağım kadar geride kaldı. Aşk bitti, yerini çaresizliğe

bıraktı.

" Şimdi söyle bana sevgili... Bir zamanlar hayat dolu olan bu kalbi

sızıdan kurtarabilir misin... Bana gülen gözlerimi tekrar verebilir

misin... Beni tekrar sevmesen de olur; bu yüreğe yeniden umudu, bu

yüreğe yeniden aşkı tattırabilir misin... "