Sonsuzluğa Dair
 

Sonsuzluğa Dair

Gece karanlıkta gördüğü gölgeye aşık olmuştu , peşi sıra koşmuştu... ama o her koştuğuna gölge'de onunde kaçıp gidiyordu...

Devamli uzaklaşıyordu...

Onu yakalamak için daha hızlı koşmaya başladı...

Güneş yavaştan kendini göstermeye başlamıştı , fakat genç hala yetişememişti gölgeye!

Ve birden kaybediverdi onu , güneş doğmuş ve gölgesi yok olmuş gidivermişti , aynı gökkuşağı gibi , aynı yağmur gibi...

Her gece gölgesini kovalamak coçukta bilinmez bir arzu , istek haline gelmişti...

Birgün mutlaka yakalayacak , ona sarılacaktı...

Her gece binbir telaşla çıkıp dışarıya koşuyordu asla yetişemeyeceğini bildiği gölgesinin peşinden...

Yani bir tutkuya tutulmuştu , gerçekleşmeyeceğini bile bile...

Gölgesine vurulmuştu , güneş doğana kadar onunla olacak gün boyu acısını bırakacak...

Ve içinden bir kaç sözcük geçti... Peşinden gittiği ama ulaşamadığı gölge'ye...

Sen gölge'ydin ben küçükken dikkatlice süzdüğüm , ama hiç ulaşamadığım birgün sana ulaşmak istedim ömrüm boyunca, ama olmadı , ulaşamadım dedi....

Sevgiydi gölge....

Ulaştıkca kaybedilen , kaybettikçe aranılan...

Sonsuzluğa dair.


Alintidir...