Ardından Ölüm Gelsin
 

Hiçbir kelime senin adın kadar yer tutmadı dudaklarımda.. Hiçbir insan

senin kadar yakışmadı alın yazgıma..Ama başaramadık bu sevdayı yaşatmayı..

Başaramadık işte..”


Biz seninle hiçbir zaman aynı cümlenin içinde bile anılmadık.. Ne ben

acılarını sırtlamış cümlenin yüklemi olabildim ne de sen mutluluklarımın

gizli öznesi olabildin..Biz sadece hasrete prangalı iki yürek olduk....Biz

ayak uçlarındaki karlara aldırmadan güneşli sabahlara doğmayı özenen iki

deli gelinciktik..Zamansız açtık baharlara.. Zamansız uyandık kış

uykularından.. Birbirimizin yüzünde gördüğümüz gülüşleri bahar sandık..Oysa

biz kökleri toprakta kalacak bir gelinciğin bir kış sabahı güneşe

gülümsemesi kadar imkansızdık…Hayat yolculuğunda sırt sırta verdik

zannederken sırtlarımızın arasına örülü hasret duvarlarını göremedik..Belki

de görmek istemedik.. Ne zaman duvarları aşmak istedik işte o an esir düştük

imkansızlığa… İşte o zaman yenik düştük zamana.. Senle ben , hiçbir zaman “

biz “ olmayı başaramadık… Başaramadık işte.. Belki de seninle biz ayrı

cephelerde savaşan iki kılıç ustasıydık… Kendimizi hep aramıza örülmüş

hasrete kılıç sallar bilirken meğer biz kendi yüreklerimize kılıç

sallamışız…




Hadi git sevgili.. Rüzgara karşı savaşmayı bırak… Hadi git.. Dağlar

devrilmişken omuzlarıma, yalnızlık düşmüşken sokaklarıma git.. Git diyorum

sana..Kapıyı biraz arala ve git.. Bana verdiğin ne varsa her şeyi topla ve

git.. Bekletme ” seni” bekleyenleri…

Bekletme kapımda beni sonsuzluğa

gömecek yetim kelebekleri…Hadi git..


Her harfine ölümler beğendiğim adımı

dudaklarımdan sökerek git..

Bana çıkan tüm sokakları sil adres

defterlerinden..

yaşayıp da kendi yüreğine bile ispat edemediğin bu sevdayı

“ mutluluk bakiyelerden” düş gayri..

Gözlerime demir pervazlardan ölüm göz

kırpıyorken durma git …


Hadi git sevgili... Adınla başlayıp adınla bitiremediğim cümleler kadar

yalnız bırak beni.. Durma karanlıklarımda, durma hatıralarıma.. Git sadece..

Bırak hayat boyu sensizlik yerine ölümler diz çöksün ayak dibime… Bırak

günahların dökülsün soğuk ellerinin gezindiği kücük avuç içlerime..


hadi git

sevgili.. Biz seninle rüya olmaktan öteye geçemedik.. Hiçbir zaman acıyı

sırtlanıp mutluluğa gülümsemedik.. Hadi git…Dudaklarında daha fazla

kanamasın pişmanlıkların. Daha fazla ağlamasın hatıraların.. Hadi git

sevgili..



Hadi git..Çıktığın kapıdan ölüm gelsin ayak uçlarıma.. Bırak gözlerin

mapusluğum, yüreğin sonsuzluğum olsun..

Hadi git… Durma sabahı olmayan

karanlıklarımda.. Daha fazla üşütme ellerini karı, boranı eksik olmayan

kışlarımda...

Daha fazla bekleme yamalı cümlelerimde. Git diyorum sana..

Git.. Beni “ bana “ bırakma…Hadi kapıyı arala ve git.. Kapat tüm ışıkları..

Ve git hadi.. Çıktığın kapının ardından ölüm gelsin gayri..



şimdi git…

unut ismimi…

Unut yeminlerini….

Seni hiç sevmediğimi farz et…

Bu sevdayı hiç yaşanmamış kabul et..

Demir kapımı “ ölüme “ arala ve sessice git…



Git diyorum…

Sadece git…

Ardından ölüm gelsin ayak uçlarıma..

Sana kavuşmayı bilmese de ,

Seni severken “ ölmenin gururunu “ yaşasın bu yürek…

Çünkü; sen benim,


“ÖLÜM İLE HAYAT ARASINA ÇİZEBİLDİGİM TEK MUTLULUGUMDUN”