Bır Keresınde Bende Terk Etmıstım Senı
 

bir keresinde ben de terk etmiştim seni..


halbuki ne çok düşünmüş ve yapamamıştım o an'ı..

defalarca..


bir keresinde iskelede bırakıyordum seni

bir defa pencerenin altındayken sen

ben cama çıkıyordum…

bir vapura binip gidiyordum sonra bir tren istasyonundan

sen öylece kalakalıyordun…


ne çok terketmişim seni ben aslında

düşlerimde..


hem de senden önce..


seninle biz

berabere kaldık..

ha düş ha gerçek

hem ne fark eder

ben de terketmiştim seni

kerelerce hem de belki…


her gece uykularımı süslüyor şekli terk edişlerim…

bir sonbahar oluyorsun..

bir atkı…

üstünde gri bir kazak..

sonra kumsalda bir ateş yanıyor yoksunluğunda bir günün

bırakıyorum o anda seni

sen ve ateş

susuyorsunuz bana…

ağır ağır gidiyorum

bir anı daha ekliyorum sen giderken gözlerinin üstüne


bir keresinde bir vadide soluyor çiçekler

yerler hala sarıyken terk ediyorum yaprakları


ellerinden topluyorum birikmeye yüz tutmuş günleri

seni gördüğün son günü hep dün ilan ediyorum…

ben artık her sonbaharda terk ediyorum seni


yaprak biriktirirdim küçükken

saklardım bir köşeye kaybolmasınlar diye

kendime bile belli etmezken yerlerini

hiçbir zaman bulamadım durdukları köşeleri…


artık yüzü tutmayan düşlerimde bile

anımsayamadığımda terk ettiğim yüzleri tanıyorum şimdi


sarı yok şimdilerde

herşey yeşile buruk, herkez bana yitik.


yapraklar ıslak artık…

ikimiz de terk ettik sonbaharı…


bir keresinde ben de terk etmiştim seni...

senin ruhun bile duymadı…