Ayrılığın İlanı..
 

Gidiyor musun diye sorma bana.


Gönderen sensin.


Ne terk etmeyi istedim seni,


Ne de daha yaşamadığımız bu aşkı toprağa gömmeyi.


Senin kadar öfkeliyim ben de.


Senin kadar endişeli...




Bir dokunuşunla bin kenti yıkacak güç verirdin bana


Ama inandıramadım seni.


Sen, sorgularken beni kafanda


Ben, gözlerinin içine bakıyordum kuşkuyla.


Bir tek sözün bağlardı beni sana,


Oysa sen hep susmanın koynunda.




Aşkın içine bir kez girdi mi kuşku,


Teslim alır bedenleri de.


Sütten çıkmış ak kaşık değildim


Ama yalanı sokmadım iki kişilik dünyamıza.


O dünya ki bazen minicik bir odada


Bazen kentin ortasında şekillendi.


Nasıl da güzeldi...


Zaten varsın diye her şey güzeldi ama


Sen buna inanmadın. Ah bu sorular...




Yaşamak varken sevdayı delice,


Niye boğarız sorularla?


Nasıl ikna edebilirdim seni?


Ben, aşk dedikçe sen, dur dedin.


Ben, seninleyim dedikçe


Sen, hayır dedin.


Zaten az konuşan sen


Olumsuz ne kadar sözcük varsa


Bulup çıkardın ortaya.


Bense hiç bir şey diyemedim.




Ne kadar zarar vermişim sana meğer.


Nasıl değiştirmişim seni.


Oysa hiç böyle düşünmemiştim.


Kimseye zarar vermek istemem ben.


Kimseyi olduğundan farklı bir hale getirmek istemem.


Ama öyle oldu işte.


Demek ki; gitmelerin zamanı şimdi.




Çocukluğuna sığınır atlatırsın bu acıyı.


Ne sevişmelerimiz kalır aklında, ne sevda sözlerimiz.


Rahat değilim diyordun ya, rahat ol artık.


Gülüşlerini saklaman için bir neden kalmadı.


Tedirginliğinin sebebi de kalktı ortadan.




Biliyor musun bir tanem!


Gidişim yürekten değil, zorunluluktan.


Sanma ki, bu toy sevdayı başka kimliklere taşırım.


Sanma ki, benden sakladığın gülüşleri


yalancı yüzlerde ararım.


Seni de götürürüm yüreğimde.


Her zaman yokluğunu taşırım.




Bulup, bulup kaybettim seni bebeğim.


Ne yazık ki, tozduman edemedim kuşkularını.


Ne yazık ki, kalamadın bana.


Öpücüğümün kokusu kalacak kapının eşiğinde.


Kokladıkça; bizi bir yanlışa mahkum ettiğini anlayacaksın