Kısı Sevmek İcın Kısın Sevmek
 

Ağlıyordum. Bir kış günüydü. Üzgündüm. Yenilmiştim. Herkesle selamı sabahı kesmiş bir sabahtı. Kahvaltısız Yola çıktım ağzımda bakır alaşımlı bir tat. Efkar gibi yağıyordu kar.

Bazıları kışın öldü

sevdiğini insanların

dedem

taha amca

karda izledik ayak izlerini

düşmanlarımızın

bir inşaatın içine götürdü bizi

Uğursuz ayakların

karda bıraktığı lekeler

taha amca karlar içindeydi

taha amca kanlar içindeydi


en güzel kar insanın çocukluğuna yağandır. Pencereye yüzümü dayar dua ederdim, kar yağsın, durmasın, tutsun, rütbe düşüp yağmur olmasın diye.


Hep kış günlerinde düştüm

umutsuz aşklarımın batağına

buğulu camlara adlarını yazdım

konuşamadığım kızların

ve

babaannemin

nice kırgından taşıdığı

eski mücevher kutusunun

sırrı dökülmüş aynasında

o kadar çirkindim ki


bir grayder durmadan soluklanmadan çalışıyordu toprak damlı evimizin bahçesinde. Kalabalıktı. Küçüktüm acıdan, yaşça. Babaannem bayılmıştı. Herkes ağlıyordu. Dedem ölmüştü. Kar ağlıyordu, yağar gibi. Küçüktüm. Susuyordum. Lapa lapa... ağlar gibi...

Karda yürümek gibisi yoktur geceleri. Işığın yalazında seyretmek kar tanelerinin dansını. Bir de ayazda sevmek olmadık bir kadını. Soğuktan korumaktır asıl marifet sevdiğinin tenini. Aşksız geçen kışların intikamıdır geleneksel bahar sevdalanmaları.


Ben hep kışı sevdim.

Ben hep kışın sevdim beni

sevmeyenleri.


YILMAZ ERDOĞAN