Ve Yol Aldı GençliGim ßir ßilinmezin Ardından...
 

Ve bir gidişti gelişi olmayan... Karanlık gecelerimin mavi ışıkları vardı benim,mavi ışıklar kadar büyülü düşlerim.Sonlandı herşey ve son da oldu bu kaçış... Kaçış da sayılmamalıydı pek, ki kovalayanı olmalıydı kaçanın. Sözcükler anlamını bulmalıydı son kez, vurmalıydı onu! O hiç konuşmamalıydı benim söyleyemediklerim gözlerimden damla damla akarken... Biriktikçe birikir ya hüzünler durdurumazsın işte hüzünler ağlar... Güneş aydınlatır önce ışık saçar kalbine... Sonra ısıtır en derinlerini ama öyle bir gece olur ki erken varmışsındır bitilmişliğine... Suskun kalırsın saatler boyunca, uykunu çalar en sebepsiz hırsızlar... Bir mavi düş konmuştur üstüne o da küsmüştür sevgiye...

Yıkanıyorum daha önce hiç yağmamış yağmur sularıyla...Kalbimi avucumun içine alıyorum,onu ayın ışığına bırakıyorum...En karmaşık renklerle süslüyorum kaybolan yakamozları...Sessizce kayboluyorum içimde, dışımdakileri de çemberin dışına bırakıyorum... Daralıyorum, susuyorum... Gitmek istedikçe yerimde sayıyorum...

.......1....2....3.....Yapamıyorum! Çok güç...

Tek başıma kalıyorum her kendimi arayışta ve başım bedenime ağır geliyor...Düşlerim düşkünlüklerime uygun düşmüyor... Görünmeyen, çözülmeyen bir denklem neresinden bakarsan bak bir çok bilinmeyeni var. Çemberin dışında kal!

Çektim elimi ayağımı dünya nimetlerinden, dudağımda eski bir şarkıya dair melodiler. Gitsem gitsem karşı patikayı seçerdim kendime... Hem bana yakın hem de beni uzaklara götürür diye... Küçülüdkçe küçülüyorum,kimsenin farkına varmadığı, varıp da saymadığı,sayıp da saklamadığı biri oluyorum... Öyle çok küçülüyorum ki bir nokta oluyorum acı bir cümlenin sonunda kalan... Sırrını suretine düşürüyorum kelimelerin ve onları kendi yüzüme tutuyorum. Kendi kendini yine kendinde aramalı insan, zaten her arayış kendi içinde sonlanmaz mı insanın? İnsanı insan yapan da acı'dır... acı'yı acıtan da...

Günlere hüzün katıyorum,onlara şarkı yazıyorum. Belli belirsiz bir düş görüyorum, geç olmadan farkına varıyorum gerçeklerin. Kaplıyor yine yüzü gözü karalı hüzünler her bir kutumu,sevgilerim korkularım oluyor.Korkularım da kaçışlarım...Bir rüzgar esiyor hüzünlerin gölgesine, bir kırık yelken bir de ben,ağladıkça ben kayıp gidiyor yelken, pusulası şaşmış karanlıklar kentine... Yelkenim kırık mavilerin güzeli,çek al beni batakların derinliklerinden. Kurtar kara kuyularda kanayan yeşil kalbimi, okşa ve koru onu... Sevgi ek ona hiç de kurak değil onun kalbi, gönül çeşmeden sular akıt çatlamış duvarına,tut ve bırakma onu...

Son olacak bu belki, belki de mutlak bir hikayenin adı konulmamış başlangıcı! Aşkı uzakta arayanları bir adım daha uzaklaştıracak ve bir adım daha atılacak gizemsiz bir aşk adına, yine atanda son bulacak... Hiç bir söz analamına kavuşmayaacak ya da anlaşılamayacak. Ama anlatana ve anlayana anlam kazandıracak. Geçmişin izleri bir gün seni de vurur, belki işte o zaman yazılanlar anlam bulur... Bazı göndermeler yapıldı aşk adına ya kara aşka beyaz ya da beyaz aşka kara... Rengi kara olan aşka tükenmez kalem renginde bir göndermedir, gideceği yeri çok iyi bilir! Uzaklarda bir yere, GİT....



Dipnot: ßunu aLkoLLüyken yazDım...

çok güzelmiş teşekkürler...