On Yedi Yaşındaydı...
 

On yedi yaşındaydı...

Kutbüddin Bahtiyar Kaki “rahime-hullahü teâlâ”, büyük velilerdendir. Delhi’de yaşayıp, orada vefat etti.
Bir buçuk yaşındayken, babası ayrıldı dünyadan.
Onun yetişmesiyle annesi meşgul oldu.
Daha sonra Muinüddin-i Çeşti adında bir evliya zat, bir gün, bir vesileyle oraya gelmişti.
Kutbüddin, on yedi yaşındaydı o zaman.
Bu zatı görünce, gayri ihtiyari kalbi meyletti bu büyük veliye.
Talebesi olmayı istedi.
Bu niyetle huzuruna gidip yalvardı bunun için.
O da kalb gözüyle bakıp,
Onun yüksek istidadını gördü ve kabul etti bu dileğini.
O büyük evliyanın feyiz ve himmetiyle tasavvufun yüksek makamlarına yükseldi.
Bir gün, huzuruna bir genç gelip;
- Hocam, “Cehennemde ateş yoktur” deniyor, bu doğru mu? diye sordu bu zata.
Ona cevaben;
- Evet, doğru, buyurdu.
- Peki ateş yoksa nasıl yanacak bu insanlar efendim?
- Herkes ateşini dünyadan götürecek evladım. Dünyada işlenilen “küfür” ve “günahlar” var ya, işte bunlar, ahirette “ateş” olup, sahiplerini yakacak.
- Ya iyi iş ve ibadetler hocam?
- Onlar da âhirette birer “Cennet nimeti” olacak sahibine. Köşk, huri, ırmak ve ağaç gibi.
- Anladım efendim.

HUZURLU OLMAK İÇİN
Bir gün de;
- Huzurlu olmak için ne yapalım efendim? diye sordular bu zata.
Cevaben;
- Günah işlemeyin! buyurdu
- Günah işlememek için ne yapalım efendim?
- Ölümü düşünün. “Ölüm”ü düşünen, günah işleyemez...